Schoolangst/-fobie of verlatingsangst bij dochter 10 jr

[Margo Spriensma]

<p>Ik zou graag eens in contact komen met ouders van wie ook een basisschoolkind (oudere groepen) niet naar school wil, vanwege spanning/angst. Onze dochter heeft dat; krijgt al een half jaar therapieën. Ook wil ze liever niet bij iemand spelen, op schoolreisje etc. Vreselijk gespannen. Ze gaat nu - als het wel lukt - tot 11.15 uur naar school. Maar soms lukt het helemaal niet. </p><p>Het enige waar ze heel graag heengaat, is paardrijles. </p><p>Binnenkort wordt ze getest op autisme en hoogbegaafdheid. Niet dat ik ervan houd om kinderen 'stempels' te geven, maar je wilt toch een oorzaak weten...</p><p>Wie herkent dit en wil ervaringen uitwisselen?</p><p>Groetjes,</p><p>Margo</p>

 

[MamaVanTweeSchatten]

Ik herken dit gedrag erg van mijn zusje. Bij haar is inderdaad op 8-jarige leeftijd autisme gediagnosticeerd. De diagnose kan gelukkig ook veel goeds brengen in de vorm van hulp en meer handvatten op school. Mijn zusjes en broer (alle drie autistisch) zijn 3 hele leuke volwassenen geworden die hun weg prima vinden in het leven ? Niet dat je dochter het sowieso heeft, maar om aan te geven dat er genoeg hulp beschikbaar is, mocht ze autisme hebben. Veel sterkte met je dochter!

 

[Gebruiker10054521]

 
Bij onze oudste heeft dit ook gespeeld gedurende z'n hele basisschoolperiode. Maar hij heeft geen autisme en is ook niet hoogbegaafd. Wel zijn z'n scores bovengemiddeld tov een groot deel van z'n klas, dit laat hij ook zien in z'n resultaten op school. Gelukkig heeft hij wel z'n draai gevonden uiteindelijk en heeft hij groep 8 goed afgesloten. Maar wel veel strijd gehad, hij wilde vaak niet naar school vanwege 'vage' redenen, er speelde altijd wel wat in z'n klas vanaf het begin en hij had er vaak spanning door en wij ook. Hij worstelde soms echt en kwam ook wel es verdrietig/huilend thuis. 
Het begon bij groep 3, hij had toen al moeite met de overgang van het spelen /leuke dingen doen naar het opdrachten maken en leren en de strengere regels. 
Onze zoon heeft toen hij wat ouder was een paar keer geprobeerd weg te lopen van school. Wij hebben toen wel meteen ingegrepen en duidelijk gemaakt dat we dat niet accepteren. Ook had hij de neiging om, als hij na schooltijd even moest nablijven omdat z'n juf nog even wat wilde bespreken, hij door de spanning wegglipte en het gesprek ontweek. Ik bracht hem dan weer terug naar school totdat hij er vertrouwen in kreeg dat het eigenlijk helemaal niet eng was om een gesprek aan te gaan met juf na schooltijd. Ik ging op het begin mee in zijn kant van het verhaal, maar ik zag dat het hem juist niet hielp, toen hebben we na een gesprek met zijn juf besloten om ook het verhaal van juf aan te horen en daarbij te 'bemiddelen' en te kijken wat de regels zijn en hoe hij goed mee kan. Hierdoor werd hij wel gedwongen om z'n gedrag aan te passen (meedoen en niet altijd zo negatief bijvoorbeeld) en wij merkten wel verbetering. 
Het is best lastig om erachter te komen waar die spanning steeds vandaan komt, enerzijds zijn karakter en anderzijds de triggers in zijn klas, we herkenden veel dingen ook niet omdat bij ons vroeger het er anders aan toe ging op de bs.. maar ervan weghouden is voor ons geen optie (meer). Ik wil dat hij leert om z'n gevoel te kunnen controleren en te uiten, z'n verantwoordelijkheid neemt, en problemen bespreekbaar te maken. Tuurlijk doet hij ook veel liever leuke dingen, hij zit thuis vaak en veel liever op z'n Playstation maar mijn ervaring is dat als je die spanning toelaat en hem aanmoedigt ervoor weg te lopen het echt veel meer moeite kost dan het te ondergaan en de hobbel passeert en bijv in gesprek gaat om het 'probleem' aan te pakken.
Wij hebben er echt jaren over gedaan om te leren hoe we hier het beste mee om konden gaan en hoe we onze zoon hierin goed konden en nog steeds kunnen ondersteunen. Ik had hier zelf op het begin best veel moeite mee. 
Hij heeft nog steeds wel es weerstand voor school en regels. Maar ik merk dat we er beter mee kunnen omgaan. De communicatie vanuit school is hierin essentieel en je moet ook weten wat er speelt in de klas of onder vrienden. Onze zoon vertelt wel veel en ik hoor van andere ouders dat dat ook anders kan gaan. Ik had met al z'n leerkrachten wel de afspraak dat we konden mailen met elkaar als er wat was of als ik een vraag had of iets opmerkte aan z'n gedrag en we gingen ook vaak naar school om te helpen maar ook om te praten wanneer er problemen waren. 
Ik wens je sterkte en succes bij het traject. Het zal denk ik voor jullie wel een opluchting zijn als jullie straks weten of er autisme is. 
 

 

[f_8MRw586ALpCybui]

Hallo Margo,

Je bericht is al een aantal jaren oud, maar ik zou graag willen weten of jullie een oplossing hebben gevonden. Wij zitten nu helaas in een zelfde soort situatie.