Schoonfamilie..

[Gebruiker10204042]

<p>Hey allemaal, </p><p>Ik heb een hele lieve vriend waar ik hartstikke blij mee ben. Nu is er alleen een bobbel op de weg in onze relatie, zijn familie. Nou goed, er is helemaal niets mis met zijn familie. Het zijn hartstikke lieve mensen. Alleen het is meer dat zij niet goed begrijpen wanneer ze teveel zijn of wanneer ze weer fijn naar hun eigen huis mogen vertrekken. </p><p>Mijn vriend en ik wonen samen in een klein appartement waar we geen extra slaapkamer hebben. Dit betekent dus dat wanneer er iemand langskomt ze op de bank in de woonkamer moeten logeren. Nu vind ik dit voor 1 of 2 nachtjes echt prima! Maar ze blijven ook vaak 4 nachten slapen. Dit trek ik erg slecht. Ik voel mij dan gast in mijn eigen huis. Het is ook nooit duidelijk hoelang zijn familie blijft. Als ik daar dan naar vraag naar mijn vriend krijg ik te horen dat hij daar ook nooit een antwoord op krijgt van zijn familie en dat het gewoon zo werkt in zijn familie. Als ik zeg dat ik het iets te veel vind worden tegen hem, dan krijgt hij het gevoel alsof zijn familie niet welkom is. </p><p>We zijn van plan om over een aantal maanden te beginnen met het starten van een gezin. Alleen zie ik het nu al gebeuren dat zij dan na de geboorte een week bij ons gaan logeren. Dit wil ik absoluut niet. Dit snapt mijn vriend trouwens wel. Toch ben ik er bang voor en ook ben ik er bang voor dat mijn vriend ze dan niet de deur kan wijzen. </p><p>Daarnaast praten hij en zijn moeder constant Perzisch met elkaar, een taal die ik niet begrijp. Zijn moeder kan gewoon Nederlands. Als ik daar iets over zeg tegen mijn vriend dan krijg ik te horen dat hij al zijn hele leven Perzisch spreekt met zijn moeder, dus waarom nu niet? (Mijn vriend komt oorspronkelijk uit Afghanistan maar woont al in Nederland sinds hij 3 is). </p><p>De gesprekken die ik met hem heb over deze problemen lopen vaak uit op ruzie en onbegrip. We praten allebei tegen een muur aan, omdat het lastig is om elkaar hier in te begrijpen. </p><p>Heeft iemand tips voor mij? Of zijn er vrouwen die het zelfde 'probleem' hebben?</p><p>Heel erg bedankt voor het lezen.  </p><p> </p>

 

[LieveSam]

Hoi Gebruiker!
Wat vervelend dat jullie hier onenigheid over krijgen. Mijn visie zou zijn: ik zou het eens zelf met de familie bespreken in de ik-vorm. Ik vind het niet prettig dat ik me 'zo&zo' voel vanwege 'deze&deze' situatie en ik heb hier last van. Kunnen we hier samen voor nasr een oplossing kijken? Geef aan dat je begrip kunt opbrengen voor hun 'familiegebruiken', maar dat je het vervelend vind om bijvoorbeeld buitengesloten te worden als er in een taal gepraat wordt die je niet begrijpt. Wellicht kunnen ze voor de time-being Nederlands praten en jou de taal leren? Zo doe je alle 2 water bij de wijn.
Je kunt je standpunt innemen en duidelijk grenzen stellen, maar met familie is het toch vaak geven en nemen. Wil niet zeggen dat je geen duidelijkheid kunt bieden. Geef aan wat er met je gebeurd en wat je graag anders zou willen zien en waarom dan.
Hopelijk heb je hier iets aan, want op papier is t altijd vele malen makkelijker dan in real-life.? toi toi

 

[Ninaapie]

Oef wat een lastige situatie zeg. Het is jammer dat je vriend en jij hierin niet een mooi front vormen samen. Dat maakt het heel moeilijk. Gelukkig heb ik zelf dat probleem niet, maar zou het kunnen helpen om echt eens goed met je vriend of zelfs rechtstreeks met zijn familie te praten en je grenzen aan te geven?
Natuurlijk is zijn familie welkom, maar jij hebt behoefte aan duidelijkheid en een minder lang logeerpartijtje. Het is ook jouw woning en jouw leven dus jij hebt evenveel te zeggen en als het voor jou teveel is, dan is dat zo. Dat zegt helemaal niet dat zijn ouders niet welkom zijn. Het zegt alleen dat iedereen zich een beetje aan zal moeten passen. Het is geven en nemen. Nu lijkt de wijzer helemaal door te slaan naar hun kant. Waar blijf jij dan? Jij mag er ook gewoon zijn. Zou je tot hem door kunnen dringen denk je? Of tot zijn familie? 
Dat van die Perzische taal lijkt me ook erg lastig voor jou. Begrijpt hij niet dat dat voor jou heel vervelend is en dat je er niets van kan volgen? Wederom; hij is niet alleen op de wereld. Prima dat hij dit al zijn hele leven doet met zijn moeder, maar hij is niet alleen meer. Jij bent er nu ook en je zal rekening moeten houden met elkaar. Bovendien kan ze Nederlands spreken, dus niet meer dan fatsoenlijk naar jou toe om dat dan ook te doen als ze bij jullie zijn. 
Hoe ziet hij dit allemaal en kan je dit allemaal wel rustig en duidelijk met hem bespreken? Hoe komt het dat er steeds ruzie komt? Heb je die helder? Waar gaat het mis in de communicatie? 
In ieder geval super dat je dit eerst "op wil lossen" voor jullie aan een kindje beginnen. Als het nu al een een irritatie punt is (ik zou dat ook hebben hoor), dan wordt het er met een kindje niet prettiger op straks.
Liefs

 

[Gebruiker10204042]

Hey LieveSam, 
Bedankt voor het reageren. Heel erg fijn.  
Vanuit de ik-vorm praten doe ik inderdaad al met deze situatie. Dat scheelt al wel wat. Alleen blijft het voor hem als aanval voelen op zijn familie. 
Ik vind het aan de ene kant ook heel mooi dat hij alles voor zijn familie over heeft, en zij voor hem. Maar er moeten ook grenzen kunnen worden aangegeven zonder dat zijn familie zich daarin aangevallen voelt. 
Ik ga in iedergeval proberen wat meer water bij de wijn te doen. We zijn verder harstikke blij met elkaar. Zou niet willen dat het hier op stuk loopt. 
Bedankt voor je reactie. 
X

 

[Gebruiker10204042]

Hey Ninaapie. 
Dankje voor je reactie. 
Het is toch ook fijn om te lezen dat ik niet helemaal gek geworden ben en mij verschrikkelijk aanstel. Een gesprek met mij en zijn ouders hierover zal nooit gebeuren. Zij zullen mij hierin niet begrijpen en ik zal dan altijd de 'botte hollander' blijven. Dus dat is toch iets wat mijn vriend met ze zou moeten bespreken.
Ik heb wel heel veel aan je bericht, er staan vragen in die ik in een gesprek met hem goed zou kunnen gebruiken. Ik vind namelijk dat ik ook zijn familie ben, dus dat zijn familie en hij zich ook aan mij heet aantepassen en niet alleen andersom. De grenzen moeten gerespecteerd worden. 
En dit moet zeker eerst worden opgelost worden voordat we een kindje krijgen. We hoeven het heus niet altijd met elkaar eens te zijn. Maar dit moet wel duidelijk zijn voor ons alle twee.
Heel erg bedankt voor het reageren. Ik ga zeker wat met je antwoord doen! 
Liefs!

 

[MvdF]

Hoi!
Ik voel en leef met je mee, heb hetzelfde probleem. Mijn man komt uit Iran en spreekt dus ook constant Farsi met zijn moeder. Het contact en de bemoeienis kon ik nog wel handelen voordat onze dochter kwam, sinds zij geboren is erger ik me groen en geel aan haar. Ze bemoeit zich met alles, wijst mij constant op wat ik niet goed doe volgens haar 'want wij doen dat zo'. Heel vervelend en irritant. Op steun van mijn man hoef ik ook niet te rekenen, het mondt altijd uit in ruzies en onbegrip. Wij zijn verhuisd dus gelukkig woont ze niet meer op loop afstand maar dan nog is haar invloed en bemoeienis groot, gerust 4 of 5 keer op een dag bellen is geen uitzondering. Ik wens je heel veel sterkte en kan je helaas geen tip geven, wel met je mee leven.