<p>Hoi ouders,</p><p>Iets waar ik maar niet bij kan en waar ik mij vreselijk aan stoor is. Mijn schoonmoeder behandeld de kleinkinderen niet gelijk. Ons dochtertje was haar eerste klein kind. Me schoonzusje heeft ook een dochtertje ze schelen niet zoveel van elkaar de klein kinderen. Maar het punt is. Mijn schoonmoeder past nooit op onze dochter en wel op die van me schoonzus. Daarbij is duidelijk dat ze veel doller is op klein kind nummer 2 dan op die van ons. Dat uit zich ook in cadeaus en ongelijkwaardige behandeling. Ik kan dit niet verkroppen. Mijn man gaat er niet tegen in en ik wil er graag toch echt iets van zeggen want ik vind dit niet kunnen. Iemand tips hoe ik dit het beste aanpak of herkent iemand zich hierin? Hoe ben je ermee om gegaan?</p><p> </p><p>Alvast bedankt voor jullie antwoord </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Schoonmoeder behandeld klein kind niet gelijk.
- Onderwerp starter Aaaa
- Startdatum
Mijn schoonmoeder zei ooit aan de eettafel dat haar oudste kleindochter haar lievelings kleinkind was. Alle kleinkinderen zaten op dat moment aan tafel. Wij zaten met onze oren te klapperen. Maar de kleinkinderen leken het niet door te hebben. We hebben het daarom gelaten om geen extra aandacht aan de opmerking te besteden.
Ik weet dus dat mijn kinderen niet gelijk staan. Ze krijgen dan maar minder cadeaus. Ze gaan niet 2x per jaar mee op vakantie. Prima eigenlijk.
Zolang de kinderen er geen last van hebben laten we het gaan. Zij staat eerlijk gezegd ook niet zo hoog op mijn favorieten lijstje. Het steekt haar ook dat mijn zoontje van 5 altijd vergeet hoe ze heet en niet naar haar omkijkt. Dat is een consequentie die zij moet dragen.
Of mijn kinderen er last van hebben is voor ons de doorslaggevende factor om er iets van te zeggen.
Ik weet dus dat mijn kinderen niet gelijk staan. Ze krijgen dan maar minder cadeaus. Ze gaan niet 2x per jaar mee op vakantie. Prima eigenlijk.
Zolang de kinderen er geen last van hebben laten we het gaan. Zij staat eerlijk gezegd ook niet zo hoog op mijn favorieten lijstje. Het steekt haar ook dat mijn zoontje van 5 altijd vergeet hoe ze heet en niet naar haar omkijkt. Dat is een consequentie die zij moet dragen.
Of mijn kinderen er last van hebben is voor ons de doorslaggevende factor om er iets van te zeggen.
Oh wat vervelend dat je je zo voelt! Merkt je kindje dat zij anders behandeld wordt, of is ze daar nog te klein voor? En hoe is de band met je schoonzusje?
Je zou eens tegen je schoonmoeder kunnen zeggen dat je dochter het leuk zou vinden als zij vaker komt oppassen? Dat jij het ook belangrijk vindt dat zij net zo'n goede band met jouw kind heeft als met kleinkind nr 2. Niet over cadeaus enzo beginnen, dat kan nl snel heel verwijtend overkomen.
Je schoonmoeder zal het tweede kleinkind misschien niet speciaal leuker vinden dan haar eerste kleinkind, maar misschien wel meer erbij voelen omdat het het kindje van haar eigen dochter is.. Die band tussen moeders en dochters is toch iets speciaals hoor! Misschien verwacht jouw schoonmoeder wel dat jouw eigen moeder daarom jouw kindje extra verwent?
Het kan veel erger, lees ik hier ook. Schoonmoeders die vinden dat jij het niet goed doet, of helemaal geen aandacht aan kleinkinderen geven.
Je zou eens tegen je schoonmoeder kunnen zeggen dat je dochter het leuk zou vinden als zij vaker komt oppassen? Dat jij het ook belangrijk vindt dat zij net zo'n goede band met jouw kind heeft als met kleinkind nr 2. Niet over cadeaus enzo beginnen, dat kan nl snel heel verwijtend overkomen.
Je schoonmoeder zal het tweede kleinkind misschien niet speciaal leuker vinden dan haar eerste kleinkind, maar misschien wel meer erbij voelen omdat het het kindje van haar eigen dochter is.. Die band tussen moeders en dochters is toch iets speciaals hoor! Misschien verwacht jouw schoonmoeder wel dat jouw eigen moeder daarom jouw kindje extra verwent?
Het kan veel erger, lees ik hier ook. Schoonmoeders die vinden dat jij het niet goed doet, of helemaal geen aandacht aan kleinkinderen geven.
Hm, mijn oma had maar 2 kleinkinderen. Mijn broertje & ik. Mijn moeder was er van overtuigd dat ze mij voortrok, maar eigenlijk viel dat wel mee denk ik.
Ik kreeg "meer cadeautjes", maar mijn broertje kreeg altijd ook iets, of anders datzelfde bedrag in geld.
Het grote verschil is denk ik, dat ik echt bij mijn oma ben opgegroeid. Ik ging daar naar school en bleef tussen de middag bij oma eten. Na schooltijd kwam oma mij halen en daarna haalde mijn moeder me bij oma op.
Op een gegeven moment werd mijn moeder meer huisvrouw en vond ze het maar omslachtig om steeds op en neer te rijden, terwijl we best naar een school in de buurt konden gaan. Mijn broertje was toen pas 4 jaar oud en zou pas nu naar school gaan. Ik was al 8.
Ik bleef natuurlijk veel naar oma vragen en wilde daar nog logeren. Ik miste mijn oma. Ik was echt een oma-kindje en was ook gewoon het liefst bij oma.
Mijn broertje was een echt mama-kindje en had niet veel met oma. Hij wilde ook niet logeren, want hij wilde bij mama slapen.
Het is dus denk ik logisch dat ik een andere band met mijn oma had dan mijn broertje. Ik was sowieso al om het weekend daar. Ze wist precies wat ik graag dronk en wat ik op mijn brood lustte.
Maar met mijn broertje had ze die band niet.
Dat wil niet zeggen dat ze niet ook trots op hem was als hij de goals maakte op voetbal, of toen hij zijn communie deed. En er stonden overal foto's in huis van zowel mij als mijn broertje.
Later, begreep ik dat ik misschien inderdaad wel een beetje meer verwend werd, omdat mijn moeder gewoon meer een jongens-moeder was. Ze had niks met meisjes dingen en was denk ik stiekem ook wel meer trots op mijn broertje die ook betreft karakter korter bij haarzelf in de buurt komt. Mijn oma vond mij soms zielig als mijn broertje weer eens nieuwe voetbalschoenen had gekregen, terwijl ik inmiddels ook wel toe was aan een nieuwe garderobe.
Ook bij de andere oma was ik trouwens favoriet. Ik was een heel rustig kind. Zolang ik kleurpotloden en papier had kon ik uren tekenen. Af en toe wilde ik een koekje of wat drinken. Maar verder hoorde je mij niet. Mijn broertje was drukker, en kon zichzelf minder goed bezig houden. Natuurlijk was hij ook jonger.
Deze oma had vaak last van migraine, wat voor haar de reden was dat ik wel mocht komen, maar mijn broertje niet. Als het dan op kwam zetten, had ze van mij niet veel last.
Mijn broertje had hier trouwens nooit zo veel last van. Hij wilde toch vooral bij mama zijn.
Ik denk dus dat het misschien ook een beetje perspectief is.
Ik kreeg "meer cadeautjes", maar mijn broertje kreeg altijd ook iets, of anders datzelfde bedrag in geld.
Het grote verschil is denk ik, dat ik echt bij mijn oma ben opgegroeid. Ik ging daar naar school en bleef tussen de middag bij oma eten. Na schooltijd kwam oma mij halen en daarna haalde mijn moeder me bij oma op.
Op een gegeven moment werd mijn moeder meer huisvrouw en vond ze het maar omslachtig om steeds op en neer te rijden, terwijl we best naar een school in de buurt konden gaan. Mijn broertje was toen pas 4 jaar oud en zou pas nu naar school gaan. Ik was al 8.
Ik bleef natuurlijk veel naar oma vragen en wilde daar nog logeren. Ik miste mijn oma. Ik was echt een oma-kindje en was ook gewoon het liefst bij oma.
Mijn broertje was een echt mama-kindje en had niet veel met oma. Hij wilde ook niet logeren, want hij wilde bij mama slapen.
Het is dus denk ik logisch dat ik een andere band met mijn oma had dan mijn broertje. Ik was sowieso al om het weekend daar. Ze wist precies wat ik graag dronk en wat ik op mijn brood lustte.
Maar met mijn broertje had ze die band niet.
Dat wil niet zeggen dat ze niet ook trots op hem was als hij de goals maakte op voetbal, of toen hij zijn communie deed. En er stonden overal foto's in huis van zowel mij als mijn broertje.
Later, begreep ik dat ik misschien inderdaad wel een beetje meer verwend werd, omdat mijn moeder gewoon meer een jongens-moeder was. Ze had niks met meisjes dingen en was denk ik stiekem ook wel meer trots op mijn broertje die ook betreft karakter korter bij haarzelf in de buurt komt. Mijn oma vond mij soms zielig als mijn broertje weer eens nieuwe voetbalschoenen had gekregen, terwijl ik inmiddels ook wel toe was aan een nieuwe garderobe.
Ook bij de andere oma was ik trouwens favoriet. Ik was een heel rustig kind. Zolang ik kleurpotloden en papier had kon ik uren tekenen. Af en toe wilde ik een koekje of wat drinken. Maar verder hoorde je mij niet. Mijn broertje was drukker, en kon zichzelf minder goed bezig houden. Natuurlijk was hij ook jonger.
Deze oma had vaak last van migraine, wat voor haar de reden was dat ik wel mocht komen, maar mijn broertje niet. Als het dan op kwam zetten, had ze van mij niet veel last.
Mijn broertje had hier trouwens nooit zo veel last van. Hij wilde toch vooral bij mama zijn.
Ik denk dus dat het misschien ook een beetje perspectief is.
Hm, mijn oma had maar 2 kleinkinderen. Mijn broertje & ik. Mijn moeder was er van overtuigd dat ze mij voortrok, maar eigenlijk viel dat wel mee denk ik.
Ik kreeg "meer cadeautjes", maar mijn broertje kreeg altijd ook iets, of anders datzelfde bedrag in geld.
Het grote verschil is denk ik, dat ik echt bij mijn oma ben opgegroeid. Ik ging daar naar school en bleef tussen de middag bij oma eten. Na schooltijd kwam oma mij halen en daarna haalde mijn moeder me bij oma op.
Op een gegeven moment werd mijn moeder meer huisvrouw en vond ze het maar omslachtig om steeds op en neer te rijden, terwijl we best naar een school in de buurt konden gaan. Mijn broertje was toen pas 4 jaar oud en zou pas nu naar school gaan. Ik was al 8.
Ik bleef natuurlijk veel naar oma vragen en wilde daar nog logeren. Ik miste mijn oma. Ik was echt een oma-kindje en was ook gewoon het liefst bij oma.
Mijn broertje was een echt mama-kindje en had niet veel met oma. Hij wilde ook niet logeren, want hij wilde bij mama slapen.
Het is dus denk ik logisch dat ik een andere band met mijn oma had dan mijn broertje. Ik was sowieso al om het weekend daar. Ze wist precies wat ik graag dronk en wat ik op mijn brood lustte.
Maar met mijn broertje had ze die band niet.
Dat wil niet zeggen dat ze niet ook trots op hem was als hij de goals maakte op voetbal, of toen hij zijn communie deed. En er stonden overal foto's in huis van zowel mij als mijn broertje.
Later, begreep ik dat ik misschien inderdaad wel een beetje meer verwend werd, omdat mijn moeder gewoon meer een jongens-moeder was. Ze had niks met meisjes dingen en was denk ik stiekem ook wel meer trots op mijn broertje die ook betreft karakter korter bij haarzelf in de buurt komt. Mijn oma vond mij soms zielig als mijn broertje weer eens nieuwe voetbalschoenen had gekregen, terwijl ik inmiddels ook wel toe was aan een nieuwe garderobe.
Ook bij de andere oma was ik trouwens favoriet. Ik was een heel rustig kind. Zolang ik kleurpotloden en papier had kon ik uren tekenen. Af en toe wilde ik een koekje of wat drinken. Maar verder hoorde je mij niet. Mijn broertje was drukker, en kon zichzelf minder goed bezig houden. Natuurlijk was hij ook jonger.
Deze oma had vaak last van migraine, wat voor haar de reden was dat ik wel mocht komen, maar mijn broertje niet. Als het dan op kwam zetten, had ze van mij niet veel last.
Mijn broertje had hier trouwens nooit zo veel last van. Hij wilde toch vooral bij mama zijn.
Ik denk dus dat het misschien ook een beetje perspectief is.
Ik kreeg "meer cadeautjes", maar mijn broertje kreeg altijd ook iets, of anders datzelfde bedrag in geld.
Het grote verschil is denk ik, dat ik echt bij mijn oma ben opgegroeid. Ik ging daar naar school en bleef tussen de middag bij oma eten. Na schooltijd kwam oma mij halen en daarna haalde mijn moeder me bij oma op.
Op een gegeven moment werd mijn moeder meer huisvrouw en vond ze het maar omslachtig om steeds op en neer te rijden, terwijl we best naar een school in de buurt konden gaan. Mijn broertje was toen pas 4 jaar oud en zou pas nu naar school gaan. Ik was al 8.
Ik bleef natuurlijk veel naar oma vragen en wilde daar nog logeren. Ik miste mijn oma. Ik was echt een oma-kindje en was ook gewoon het liefst bij oma.
Mijn broertje was een echt mama-kindje en had niet veel met oma. Hij wilde ook niet logeren, want hij wilde bij mama slapen.
Het is dus denk ik logisch dat ik een andere band met mijn oma had dan mijn broertje. Ik was sowieso al om het weekend daar. Ze wist precies wat ik graag dronk en wat ik op mijn brood lustte.
Maar met mijn broertje had ze die band niet.
Dat wil niet zeggen dat ze niet ook trots op hem was als hij de goals maakte op voetbal, of toen hij zijn communie deed. En er stonden overal foto's in huis van zowel mij als mijn broertje.
Later, begreep ik dat ik misschien inderdaad wel een beetje meer verwend werd, omdat mijn moeder gewoon meer een jongens-moeder was. Ze had niks met meisjes dingen en was denk ik stiekem ook wel meer trots op mijn broertje die ook betreft karakter korter bij haarzelf in de buurt komt. Mijn oma vond mij soms zielig als mijn broertje weer eens nieuwe voetbalschoenen had gekregen, terwijl ik inmiddels ook wel toe was aan een nieuwe garderobe.
Ook bij de andere oma was ik trouwens favoriet. Ik was een heel rustig kind. Zolang ik kleurpotloden en papier had kon ik uren tekenen. Af en toe wilde ik een koekje of wat drinken. Maar verder hoorde je mij niet. Mijn broertje was drukker, en kon zichzelf minder goed bezig houden. Natuurlijk was hij ook jonger.
Deze oma had vaak last van migraine, wat voor haar de reden was dat ik wel mocht komen, maar mijn broertje niet. Als het dan op kwam zetten, had ze van mij niet veel last.
Mijn broertje had hier trouwens nooit zo veel last van. Hij wilde toch vooral bij mama zijn.
Ik denk dus dat het misschien ook een beetje perspectief is.
Tsja.. het is een beetje een lastig ding. Ik weet niet of het andere kleindochtertje van je schoonmoeder een dochter is van haar dochter of van een andere zoon? Klinkt misschien gek, maar dat kan uitmaken.
Mijn oma heeft ook een voorkeur voor bepaalde kleinkinderen. Dat is heel duidelijk, altijd al duidelijk geweest ook. We zijn allemaal inmiddels volwassen en het is ook nooit echt een probleem geweest. Wel zo dat ik vroeger ook zei "ja oma vindt Laura leuker". Maar als kind is dat toch niet iets waar je heel erg bij stilstaat ofzo.
Mijn nichtjes zijn de dochters van haar enige dochter (vijf zoons) dus volgens mij heeft het daarmee te maken. Het is verder geen probleem. Ik geef veel om mijn oma en zij om mij, maar het was voor haar extra bijzonder denk ik toen haar dochter zwanger was.
Mijn oma heeft ook een voorkeur voor bepaalde kleinkinderen. Dat is heel duidelijk, altijd al duidelijk geweest ook. We zijn allemaal inmiddels volwassen en het is ook nooit echt een probleem geweest. Wel zo dat ik vroeger ook zei "ja oma vindt Laura leuker". Maar als kind is dat toch niet iets waar je heel erg bij stilstaat ofzo.
Mijn nichtjes zijn de dochters van haar enige dochter (vijf zoons) dus volgens mij heeft het daarmee te maken. Het is verder geen probleem. Ik geef veel om mijn oma en zij om mij, maar het was voor haar extra bijzonder denk ik toen haar dochter zwanger was.