Ik ben 1 jaar geleden met mijn vriend samengekomen nadat wij elkaar al heel lang kennen, in het begin kwam hij altijd bij mij omdat zijn moeder geen nieuw vriendinnetje in huis wilde hebben, na een tijdje ben ik fulltime ingetrokken bij hem we waren ontzettend verliefd en wilde graag altijd bij elkaar zijn in het begin was ze ontzettend lief voor mij geïnteresseerd en dacht ik oh wat een leuke vrouw, ze was wel niet wat ik gewend was van een moeder ze is een uitkeringtrekker staat om 11 / 12 u op rookt dan de hele dag sjeq kleed zich aan gaat na de winkel en komt weer thuis ze doet voor de rest helemaal niks niet koken en het huishouden al helemaal niet het is een smerige boel, toen wij nog kort bij elkaar kwamen werd ik onverwachts zwanger me vriend en ik konden ons geluk niet op net zoals mijn schoonmoeder, in mijn zwangerschap stoten we al op het eerst punt ik wilde stoppen met roken de vraag of ze buiten zou kunnen roken ik wilde dit niet van haar vragen aangezien het haar huis was maar uiteindelijk is het ook haar kleinkind dit kon allemaal niet roken was niet slecht die van haar waren er ook goed uitgekomen mee ingestemd aangezien ik er weinig tegen in kon brengen. toen kwamen we op het punt huishouden en het huis zelf er moest ruimte gemaakt worden opgeruimd en geschilderd worden het was een doorgerookte rotzooi binnen na vele discussie heb ik bij mijn vriend aangegeven dat ik terug zou gaan naar mijn eigen huis als dit niet gebeurde dit is een half uur verderop van waar hij woont het enigste wat ik wilde is een gezond kindje op de wereld zetten en gezond houden, uiteindelijk na vele discussie met haar hebben haar moeder en wij het bekostigt en kon het gebeuren. Uiteindelijk kwam de discussie dat ik mijn moeder graag bij de bevalling wilde hebben, ik begon met nierstuwing en ging kapot van de pijn ze gaven aan dat de bevalling ontzettend lang zou duren dus ik bedacht dat ik graag mijn moeder erbij zou willen hebben, communiceerde dit met mijn vriend en hij vond het oneerlijk tegenover zijn moeder, ik ging toch in gesprek met haar en volgens haar kon ik het niet maken en zou ik haar buitensluiten. Na een hele zware bevalling en weken met amper slaap mocht ik dan eindelijk naar huis, ik kwam thuis in een grote klote zooi om het zo te noemen alles was vies en er was niks gedaan uiteindelijk heb ik mijn beste vriendin moeten bellen, zij is alles schoon komen maken en boodschappen gaan doen aangezien er alleen cola in de koelkast stond. Op diezelfde dag had ze maar haar vriendin uitgenodigd want die kwam voor haar en echt niet voor de baby en toen riep ze naar boven kan je even naar beneden komen, ik was zo boos ik kon amper mijn ogen open houden van moeheid mijn roze wolk was verpest. nu is mijn kindje 3 maanden en ik krijg constant commentaar op mijn manier van opvoeden. Laat het kind maar huilen je pakt het te snel moeilijke kinderen krijg je.
Waarom slaapt het naast jou het kan wel op zijn eigen kamer. Als hij in de box 1 x begint met huilen is het och ja hoor hier t begint nou al dat hij er niet in wil. ik geef nu al 3 maanden borstvoeding en ze zegt laatst hij wil alleen maar bij jou als hij huilt voor de rest kan niemand er iets mee ga ma snel na de fles, elke keer als ik een beetje moeite had met de borst was stop nou gewoon ga na de fles en ga zo maar door zo gaat t de hele dag door als mijn vriend er niet is. Heb al vanaf mijn zwangerschap dit allemaal bij mijn vriend aangegeven hij doet er niks mee en negeert totaal mijn gevoel hierin, ik sta op het punt om gewoon weg te gaan. We zijn opzoek naar een eigen huis alleen dit is zo lastig in de plek waar wij wonen ook hier doet hij totaal geen moeite voor. Zijn moeder heeft hem zo opgevoed dat hij niks zelf kan en totaal afhankelijk is van haar, ik probeer dit steeds beetje bij beetje uit hem te krijgen maar dat is zo ontzettend lastig. Hij is 28 zijn moeder maakt zijn post open gaat met een kussentje bij hem liggen, smeert zijn brood etc...! Op dit moment is het enigste wat ik wil vluchten van hier
alleen kan dit niet door de baby en ook al helpt mij vriend mij totaal niet in deze situatie zou ik hem dat nooit aandoen.
Ik kan nog wel uren doorpraten over alles wat ze gedaan heeft maar dat is niet belangrijk.
WAT MOET IK DOEN ????
Waarom slaapt het naast jou het kan wel op zijn eigen kamer. Als hij in de box 1 x begint met huilen is het och ja hoor hier t begint nou al dat hij er niet in wil. ik geef nu al 3 maanden borstvoeding en ze zegt laatst hij wil alleen maar bij jou als hij huilt voor de rest kan niemand er iets mee ga ma snel na de fles, elke keer als ik een beetje moeite had met de borst was stop nou gewoon ga na de fles en ga zo maar door zo gaat t de hele dag door als mijn vriend er niet is. Heb al vanaf mijn zwangerschap dit allemaal bij mijn vriend aangegeven hij doet er niks mee en negeert totaal mijn gevoel hierin, ik sta op het punt om gewoon weg te gaan. We zijn opzoek naar een eigen huis alleen dit is zo lastig in de plek waar wij wonen ook hier doet hij totaal geen moeite voor. Zijn moeder heeft hem zo opgevoed dat hij niks zelf kan en totaal afhankelijk is van haar, ik probeer dit steeds beetje bij beetje uit hem te krijgen maar dat is zo ontzettend lastig. Hij is 28 zijn moeder maakt zijn post open gaat met een kussentje bij hem liggen, smeert zijn brood etc...! Op dit moment is het enigste wat ik wil vluchten van hier
alleen kan dit niet door de baby en ook al helpt mij vriend mij totaal niet in deze situatie zou ik hem dat nooit aandoen.
Ik kan nog wel uren doorpraten over alles wat ze gedaan heeft maar dat is niet belangrijk.
WAT MOET IK DOEN ????