Schoonmoeder

N

Nvb

<p>Beste mama's, papa's en opvoeders, </p><p>Ik en mijn schoonzus zijn beide in 2019 mama geworden. Ik in februari, zij in april. Nu meet mijn schoonmoeder in twee schalen. Al sinds de zwangerschappen. Het eerste wat ze tegen mij zei nadat ik haar feliciteerde met de zwangerschap van haar dochter was: 't is wel veel bijzonderder als je dochter zwanger is dan dat je zoon vader word. Op dat moment zei ik er niets van, was flabbergasted. Mijn zwangerschap was niet (zo) bijzonder. </p><p>Wij hebben haar gevraagd of ze zichzelf als opasoma zag. Dat was niet zo. (wat prima is overigens!) mochten we ooit hulp nodig hebben met opvang zouden we haar kunnen vragen. Echter hoorden we een aantal maanden later dat ze wel aan haar dochter had aangeboden een vaste dag op te passen (slik, dit vond ik moeilijk maar wij hadden ondertussen alles goed geregeld dus 't was ook niet meer nodig). </p><p>De eerste keer dat ik haar vroeg een tot twee uurtjes op te passen zodat ik naar de kapper kon kreeg ik te horen dat ik daar niet op kon rekenen want ze wist nog niet wat ze een week later ging doen. Ze wilde dus niets vastleggen. </p><p>Daarna heeft ze welgeteld 3 x opgepast. Waarvan maar 1x dat ons kindje wakker was. Nu zou ze een aantal weken geleden weer een uurtje oppassen omdat mijn man en ik een afspraak hadden (corona dus een dreumes bij een afspraak is niet handig). Deze afspraak werd verplaatst naar 1.5 uur later. Wij vroegen of dit een probleem was en dat bleek. Maar toen ging ook even de beerput open want wij zouden elke keer dat we haar vroegen op te passen op het laatste moment dingen veranderen (dit was de eerste keer en wij hadden geen invloed op de verplaatste afspraak). Mijn man vroeg wat ze bedoelde met elke keer? Want 3 keer is niet elke keer (en al helemaal omdat dit de eerste keer was dat de afspraak verplaatst zou worden). Daar werd niet verder op in gegaan. Hierna vroeg mijn man of zij het wel leuk vond om op onze zoon te passen. Geen antwoord. En waarom het, als mijn schoonzus het nodig had, ze wel alles uit handen liet vallen? (ze past daar 1 tot 2 volledige dagen per week op en soms blijft ons nichtje ook slapen) dit verantwoorde zij door te zeggen dat moeders dat doen voor hun dochters. Mijn man vroeg, dus niet voor hun zoons? Nee was het antwoord. Dit was een aantal weken geleden. We hebben tot op heden niets meer gehoord. </p><p>Wij gunnen mijn schoonzus en haar man uiteraard de hulp die zij krijgen! We hebben een heel lief neefje die een super sterke band heeft met zijn oma. Wij gunnen onze zoon dat ook. Helaas lijkt hij steeds het buitenbeentje. Neefje zit bij oma, neefje mag een hapje van oma, neefje speelt met oma en onze zoon staat erbij en geeft vaak op. </p><p>Ik vraag mij heeeeeeel erg af waar dit vandaan komt. Ik weet niet hoe ik het gesprek kan aanknopen. Of moet ik het loslaten en mijn man het laten regelen? Wij wonen in een enorm kleine gemeente dus komen elkaar regelmatig tegen. Ik zeg netjes gedag, er komt weinig respons maar goed dat is niets nieuws. Komt het door mij? Ik kan mij niet heugen ooit iets te hebben gezegd of gedaan wat haar tegen zou kunnen staan. </p><p>Ik merk dat ik het niet kan loslaten. Onze zoon is zo lief! Wij hebben enorm geluk met mijn ouders. Ze gaan voor ons (al mijn broers en mijn zussook) door het vuur! Wij kennen het niet dat er niet gelijk behandeld wordt. Wat ik krijg krijgen mijn broers en zus ook! En andersom. Bedankt voor het lezen. Hulp en inzichten zijn welkom. </p>
 
Om te beginnen denk ik dat het belangrijk is dat je inziet dat dit de tekortkoming van je schoonmoeder is en dat het niet aan jou of jullie zoontje ligt. Zij is blijkbaar niet in staat om haar zoon en dochter hetzelfde te behandelen, waar dit het resultaat van is. Vraag me dan ok af of dit iets van nu is of altijd zo is gegaan maar eigenlijk doet het er voor jou niet zo toe. Je zou kunnen proberen met je schoonmoeder te praten, maar als ik het zo lees is ze zich best bewust van haar gedrag.
Dan blijft acceptatie nog over. Want de kans dat je je schoonmoeder veranderd krijgt is niet zo groot. Dan is het aan jou en jullie wat jullie ermee doen, met haar omgaan zoals ze is of wat meer afstand houden. 
Zoals ik het lees lijkt er een beetje een strijd om dezelfde aandacht te krijgen als je schoonzus maar dat kun je niet "afdwingen". Misschien kun je daarvoor in de plaats beter investeren in de tijd met je eigen moeder en haar ook nergens meer voor vragen, wie weet gaat ze dan zelf iets meer toenadering zoeken en zo niet dan weet je ook wel genoeg toch..
 
 
Ik zou haar nooit meer vragen. Zou liever een paar uur meer kinderopvang betalen waar je kind meer echte aandacht krijgt dan van oma. 
denk niet dat je dit gaat veranderen aangezien ze dit voor haar zoon niet hoeft te doen zoals ze dat zelf zegt. 
als je er al iets mee wilt is het denk de taak van je man. Nooit jezelf mengen in gezeik van je schoonfamilie dat ga je nooit winnen. 
Ik zou kiezen voor het geluk van je gezin.  Een kind hoort zich geliefd te voelen door oma... en niet minder dan zijn neefje.. trek jullie eigen plan en geniet van de contacten met je eigen familie. 
 
 
Allereerst niet jou fout of die van je zoontje! Erg kortzichtig je schoonmoeder! En heel erg jammer dat het zo moet. Je band met je schoonzus is wel heel goed? Zou ik eens met haar praten of het haar ook opvalt. Wat zij ervan vond, en dan misschien haar laten vragen wat er mis is. Maar zou het ook niet opdrijven. Je wilt niet ook nog ruzie met je schoonzus dus als er geen duidelijk antwoord komt dan zul je het ermee moeten doen helaas.. succes!
 
Ik vind het een verdrietig verhaal, voor jullie allemaal maar met name voor je man. Het is nogal wat als je eigen moeder zo handelt. Lastig wat te doen. Zelf zou ik me er buiten laten denk ik. Jr man zou een gesprek aan kunnen gaan. Maar verder zou ik me richting op je eigen ouders als lieve opa en oma voor je kindje. En je schoonouders niet meer vragen voor oppassen. Het is verdrietig dat het zo moet lopen, maar probeer je dan te richten op mensen die wel graag willen (zoals je eigen familie, en misschiej gezin van je schoonzus).
 
Ik vind het echt een hartverscheurend verhaal. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik las dat jouw zoontje  toe moet kijken hoe zijn neefje wél geliefd wordt door zijn oma. Wat een giftige vrouw, dat zij dit een klein jongetje aan durft te doen. Het lijkt mij inderdaad dat zij zich heel bewust is van wat ze doet. Dat zij iets tegen haar zoon en/of jou heeft, prima, niet leuk, maar prima. Jullie zijn volwassen en kunnen haar gedrag in zekere zin nog relativeren. Jouw zoontje snapt hier niks van en wordt hier enorm onzeker van.
Ik zou proberen te investeren in de mensen die jullie als gezin wel omarmen, zoals jouw ouders en andere oma zoekt het maar uit.
Deze situatie is onwijs ongezond voor je zoontje en gaat ook littekens achterlaten. Wat alle andere mensen hier ook van denken (zoals oma zelf), dat is niet belangrijk. De mentale gezondheid/ontwikkeling van je zoon gaat ten alle tijden voor!
 
Aanstaande dinsdag heeft mijn man een gesprek met zijn moeder. Wij hopen inzichten te krijgen in haar denkwijze maar zijn beide bang dat we moeten opgeven en accepteren dat er vanuit haar kant geen echte band tussen onze zoon 3n haar zal ontstaan. Mijn schoonzus erop aanspreken durf ik niet. Het is niet haar schuld en we hebben een fijne relatie, neefjes ook. Dus liever laat ik dit gedoe daarbuiten. Het is moeilijk om te aanschouwen dat er wel gevoelens zijn voor haar ene kleinkind en voor het andere niet/minder. Ik heb reeds geaccepteerd dat mijn schoonmoeder geen interesse heeft in mij. Het zij zo. De vader van mijn man is niet in beeld (nooit echt geweest). Ik vraag mij af of het iets cultureels is waar ik niets van weet? Mijn schoonmoeder is half Surinaams. Wellicht zijn er papa's of mama's die hier inzicht in kunnen geven? Mijn man zegt van niet, dat zijn moeder gewoon zo is. Wellicht is dat ook wel zo maar ik zie graag het beste van mensen. Begin wel te denken dat ik niets kan veranderen aan deze situatie. Ben bang dat het ook ten koste gaat van de relatie van mijn man met zijn moeder. Dit wil ik niet maar gelukkig zal hij altijd onze kant kiezen. 
 
ik vraag me dan af hoe de band tussen zoon en moeder is, was er altijd al een sterkere band tussen haar en zijn zus? Is hij wellicht wat serieuzer en is je schoonmoeder misschien onzeker dat ze in zijn ogen iets fout zou doen met jullie kind? Ligt vaak ook aan hun eigen opvoeding enz, wat ze gewend zijn vanuit hun ontwikkeling dat nemen ze mee. Onze generatie heeft zich verder verdiept in andere opties van omgang door social media. En dan kan ee onbegrip ontstaan. Ik hoop dat het gesprek goed verloopt en niet nog meer kapot maakt...als het uit onzekerheid kwam dan zal dat door een gesprek alleen nog maar groter worden bij zo’n persoon. Als het puur een voorkeursbehandeling blijkt dan zal ze flink bits reageren en zal het contact verwateren. Focus op de good vibes in jullie leven en probeer het als: ‘niet belangrijk’ te bestempelen mocht het zo gaan. Ookal doet het pijn, je hebt kansen genoeg gegeven! Zolang je dus maar onthoud dat het probleem niet vanuit jullie Word gecreerd. Succes ?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan