<p>Een onderwerp dat wel vaker langskomt.. maar ik moet dit even van me af schrijven, pffff.</p><p>Mijn schoonouders zijn super enthousiast dat ze nog opa en oma geworden zijn, ze hadden dit niet meer verwacht. Tijdens de zwangerschap al vond ik ze soms heftig, maar nu begint het me echt te storen. Onze zoon is nu vier weken en gaat even door een lastige fase - althans we hópen heel erg dat het een fase is en hij gauw weer iets lekkerder in zn vel zit. Hij huilt veel (eigenlijk altijd als hij wakker is, is het huilen, ontevreden zijn en overstrekken) en we weten niet goed waardoor. Ik vermoed dat z’n nekje vast zit en dat hij daar ook last van heeft, i.c.m. de krampjes die erbij horen. Lastig voor hem dit, maar ook voor ons omdat we ‘s nachts meer uit bed zijn dan in bed en ik overdag ook veel alleen met hem ben. Volgende week ga ik hiermee langs de HA en ik wil misschien ook een osteopaat proberen.</p><p>Dit even als achtergrond. Al sinds de geboorte willen m’n schoonouders elke week langskomen. De eerste weken vond ik super heftig, emotioneel, dus ik had toen ook een beetje iets van laat ons nou even, maargoed, schaarde het maar onder enthousiasme. Ook toen al regelmatig te horen gekregen dat het wel jammer was dat onze zoon sliep (het is een baby, wat dacht je dan) en dat ze hem niet even konden oppakken. Nu is het nog steeds elke week langskomen. En als zij langskomen is het niet dat ze helpen ofzo, nee, ze zijn echt ‘op bezoek’. Dat betekent dat ze verwachten dat wij hen van wat te drinken voorzien, en het liefst ook dat ze een hapje kunnen mee eten.</p><p>Gisteren waren ze weer bij ons. De hele week lopen wij dus al een beetje te struggelen met onze zoon. Hij slaapt begin van de nacht redelijk, dan richting de ochtend is het drama, daarna slaapt ie weer oké maar eind middag/begin avond is het echt feest. Precies toen zij kwamen was ik bezig onze oververmoeide zoon (die zichzelf dan wakker houdt) in slaap te krijgen. Ze belden heel hard aan, wat ik persoonlijk niet zo erg vind want ik vind dat mijn zoon wel aan dat soort geluiden moet wennen, maar mijn vriend stoort dat altijd. Hij zei er iets van, met daar achteraan ‘want straks wordt de baby wakker’. Reageert zn moeder met ‘oh fijn! Dan zien we hem ook eens wakker tenminste’. Nou wakker was ie inderdaad (niet door de bel overigens), en gezien hebben ze hem - compleet overstuur en krijsen - en nog verwachten ze dan dat wij hen van drinken en hapjes voorzien. Ik probeerde ons zoontje zoveel mogelijk gerust te stellen, en dus níet met hem in de ‘drukke’ kamer te zijn maar op zijn eigen kamer, kreeg ik wel te horen dat ze hem echt wel even wat beter willen zien, omdat ze met vakantie gaan deze week (ze gaan één week weg! Hallo, overdrijf niet zo). En vervolgens denderen ze zijn kamer in, als hij net rustig ligt (stilte voor de storm wel wisten wij, maar in ieder geval even een adempauze), en beginnen ze op die irritante grootouder toon tegen m te praten (‘ach hallo! Ben jij zo lief? Ja he? Ja he?’) en hem aan te raken op zn gezicht. En ja hoor, natuurlijk gaat hij weer aan en nog veel nijdiger en erger dan ervoor (zou het zelf ook niet prettig vinden als onbekenden - want dat zijn ze nog voor hem, kost tijd - mij gingen aanraken en hun hoofd op 10cm afstand van mijn gezicht hielden). Op een gegeven moment was het weer etenstijd voor hem, wij zien dat soms als een soort ‘reset’ moment, omdat hij dan vaak een beetje moe wordt dus wij hoopten dat hij dan wel kon gaan slapen. Mijn vriend maakte het flesje en ik zat even met onze huilende baby op de stoel te wachten, komt mijn schoonmoeder met een iPad en een iPhone WANT er moeten wel foto’s worden gemaakt. Ook totaal niet boeiende foto’s en ik kan het niet goed uitleggen, maar die hele situatie was gewoon redelijk stressvol voor mij zelfs en ik denk ook voor onze zoon. Ik begrijp gewoon niet dat je niet je realiseert dat soms een beetje letterlijke afstand gepast is, dat het belang van een fucking foto niet echt opweegt tegen het belang van de huilende baby stil krijgen (en die drukte om hem heen werkt gewoon averechts, raakt hij alleen meer overstuur van).</p><p>Mijn vriend heeft hierna gezegd dat het beter was dat ze weggingen en dat wij wel wat foto’s sturen. Maar ik voel me eigenlijk gewoon best kwaad. Weet zeker dat, mocht er nog een keer zoiets gebeuren, ik er wel wat van zeg en misschien ook niet aardig kan blijven.</p><p>Zo sorry heel verhaal maar moest dit echt even ergens van me af schrijven!</p>
Schoonouders.....
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Hoi, begrijpelijk dat je je hieraan irriteert. Lijkt me ook heel moeilijk om dan je grenzen aan te geven. Mijn advies is om dit, hoe moeilijk ook, toch een gesprek met ze aan te gaan (bv. telefonisch) en uit te leggen wat je stoort en wat helpend is en wat niet. En daarbij ook duidelijke grenzen uit te spreken. Als je het niet zegt, kunnen anderen er misschien vanuit gaan (hoe naïef ook) dat hun ingeving/idee gepast is op dat moment. En misschien kunnen ze er de volgende keer dan rekening mee houden. En je kunt toch ook een afspraak afwimpelen? Nee, is ook een antwoord.
Hopelijk kun je snel een beetje rust vinden met je zoontje. Is sowieso heftig wanneer je niet precies weet wat er is.
Hopelijk kun je snel een beetje rust vinden met je zoontje. Is sowieso heftig wanneer je niet precies weet wat er is.
Ik herken je gevoel wel hoor, ik vond mijn eigen moeder veel te betrokken in het begin en werd er kriegel van. Ik denk dat je vooral overloopt door het huilen van je kindje, hormonen en het wennen aan het moederschap. Goed dat je naar de huisarts gaat en over een osteopaat hoor ik ook altijd goede verhalen! Als ik je verhaal lees dan vind ik het wel normaal opa en oma gedrag. Maar ik moest daar zelf ook echt even aan wennen. Uiteindelijk bedacht ik me hoe trots ik zou zijn als mijn eigen kind moeder zou worden, dat is gewoon heel bijzonder! Vanaf toen kon ik me beter in hen verplaatsen. Natuurlijk willen ze je kindje iedere week even zien, ze zijn mega trots! Het is ook leuk om een kindje wakker te zien (daar geniet ik zelf ook van) en uiteraard maken ze graag foto’s. In hun enthousiasme hebben ze helemaal niet door dat dit op dat moment niet handig is. Misschien kun je zelf af en toe een foto of een kort filmpje naar ze appen van momenten waarop je kindje wakker in de box ligt? Ik doe dat ook en dat wordt echt gewaardeerd. Mijn vader ligt al een tijdje in het ziekenhuis en die foto’s en filmpjes zijn het enige waar hij soms van opknapt. Die opa’s en oma’s zijn gewoon net zo dol op onze kindjes als wij zelf en eigenlijk is dat toch heel mooi?
Ik kan me vinden in wat hierboven al wordt gezegd, want ik kan me ook goed voorstellen hoe jij je voelt.
ik zou er richting je schoonouders niet te zwaar aan tillen, ik denk dat het idd gewoon wat zwaar voelt door de baby, de ongemakken en alle nieuwigheid. Je zou ze idd fotos en video’s kunnen sturen van de wakkere momenten maar wel aangeven dat het momenteel ff pittig is en jullie rust kunnen gebruiken om aan alles te wennen.
ik zou er richting je schoonouders niet te zwaar aan tillen, ik denk dat het idd gewoon wat zwaar voelt door de baby, de ongemakken en alle nieuwigheid. Je zou ze idd fotos en video’s kunnen sturen van de wakkere momenten maar wel aangeven dat het momenteel ff pittig is en jullie rust kunnen gebruiken om aan alles te wennen.
Waarom spreken jullie dan af als het even niet zo lekker loopt bij jullie in huis? Ik heb geleerd om eerst voor ons te kiezen; wat hebben we eraan als die en die langskomen? Heb ik er zin in? Kan het?!
Mensen zullen echt begripvol reageren en zelfs vragen of ze ergens mee kunnen helpen.. geef gewoon toe dat het even niet lekker gaat en je ze graag na de vakantie weer wilt zien ofzo.
Bescherm jezelf en je gezin.. niemand is gebaat bij een gestresste papa en mama.. tot zo’n 3 a 4 maanden hebben ze veel last van krampjes, daarna gaat het steeds wat beter. Als je wil dat opa en oma een goede band krijgen, betrek ze dan wat meer bij jullie moeilijkheden; denk dat als je je schoonmoeder had gevraagd een hapje mee te nemen, ze dat graag had gedaan..?
Ik moet mijn familieleden ook altijd afremmen en duidelijk aangeven wat ik wel of niet wil, anders lopen ze hier de deur plat want ze willen allemaal meegenieten van onze kinderen. Dat snap ik, maar alleen onder onze voorwaarden anders is het hek vd dam en is er geen houden meer aan..
succes met jullie kleine!
Mensen zullen echt begripvol reageren en zelfs vragen of ze ergens mee kunnen helpen.. geef gewoon toe dat het even niet lekker gaat en je ze graag na de vakantie weer wilt zien ofzo.
Bescherm jezelf en je gezin.. niemand is gebaat bij een gestresste papa en mama.. tot zo’n 3 a 4 maanden hebben ze veel last van krampjes, daarna gaat het steeds wat beter. Als je wil dat opa en oma een goede band krijgen, betrek ze dan wat meer bij jullie moeilijkheden; denk dat als je je schoonmoeder had gevraagd een hapje mee te nemen, ze dat graag had gedaan..?
Ik moet mijn familieleden ook altijd afremmen en duidelijk aangeven wat ik wel of niet wil, anders lopen ze hier de deur plat want ze willen allemaal meegenieten van onze kinderen. Dat snap ik, maar alleen onder onze voorwaarden anders is het hek vd dam en is er geen houden meer aan..
succes met jullie kleine!
Het gedrag dat je omschrijft, vind ik eigenlijk best normaal opa en oma-gedrag. Ze zijn waarschijnlijk gewoon ontzettend enthousiast over hun kleinkind. Neemt niet weg dat het voor jou heel irritant kan zijn. Ik snap ook dat een beetje te veel is, zeker omdat het jullie eerste kindje is.
Ik zou ze een beetje proberen te sturen in hun gedrag. Geef bijvoorbeeld aan dat je het prima vindt als ze langskomen, maar dat ze het even laten weten van tevoren. Kun jij meteen een tijd aangeven waarop je denkt dat je kindje wakker zal zijn. En dat je nu niet je handen vrij hebt om voor koffie ed te zorgen dus, of voel je vrij om het zelf te pakken, of neem de kleine eventjes over (dat laatste vinden ze waarschijnlijk helemaal het einde). Hetzelfde geldt voor even om 't hoekje kijken. Ik vond dat prima, maar dan wel rustig en zachtjes als we er al een moeilijke dag op hadden zitten.
Verder stuurde ik mega veel foto's en filmpjes naar onze (schoon) ouders. Vonden ze fantastisch en ik had mensen om de spammen
Ik zou ze een beetje proberen te sturen in hun gedrag. Geef bijvoorbeeld aan dat je het prima vindt als ze langskomen, maar dat ze het even laten weten van tevoren. Kun jij meteen een tijd aangeven waarop je denkt dat je kindje wakker zal zijn. En dat je nu niet je handen vrij hebt om voor koffie ed te zorgen dus, of voel je vrij om het zelf te pakken, of neem de kleine eventjes over (dat laatste vinden ze waarschijnlijk helemaal het einde). Hetzelfde geldt voor even om 't hoekje kijken. Ik vond dat prima, maar dan wel rustig en zachtjes als we er al een moeilijke dag op hadden zitten.
Verder stuurde ik mega veel foto's en filmpjes naar onze (schoon) ouders. Vonden ze fantastisch en ik had mensen om de spammen
Ik heb niet echt een goede band met mijn schoonouders, nja meer schoonmoeder dan. Ze is al oma van 3 kleinkinderen van haar eigen dochter. Ze heeft nooit echt aandacht voor me, alles wat ik zeg is toch altijd anders, en ga zo maar door! Toen ik bevallen ben, moest en zou ze die zelfde dag komen. Prima. Die dage daarna hebben we ze weinig gezien. We zien ze zoiezo weinig, terwijl ze om de hoek wonen. Als ze er dan wel zijn, of wij lopen daar even langs duiken ze er meteen met z’n tweeën boven op, ook al slaapt ons kindje. Dus met 4 handen aan der zitten, en vet overdreven doen. Ze slaapt.. dus dan ga je niet (en vooral niet tegelijk met 4 handen) aan een kindje zitten. Ze hebben nogal commentaar op de opvoeding en ga zo maar door, er gebeurd veel.. als ze er zijn wil ik ze daar eigenlijk niet uit handen geven, ik voel me er niet goed bij. Soms doe ik het omdat het ook haar opa en oma zijn, maar dan zit ik later thuis alleen maar te huilen, voel ik me slecht omdat ik mijn dochter ergens heb bij gezet, waar mijn gevoel echt niet goed bij is! Mijn man begrijpt me gelukkig, en we komen er nu zo weinig mogelijk. Laatst was er een verjaardagsfeestje, trekt schoonmoeder toen ik wegging zo mijn dochter uit mijn handen.. en dan lekker overdreven druk doen..
MikkieX: heftig hoor. Ik vind het niet meer normaal gedrag, ook al zijn ze erg enthousiast. Mijn advies is om proberen grenzen aan te geven, al is dat naar je schoonouders wel moeilijk.
Ik heb ook overenthousiaste schoonouders, mn schoonmoeder. Mijn vriend heeft hen tijdens de zwangerschap al meerdere malen moeten bijsturen. (zal je de details besparen) Tegen de tijd van mijn verlof was zij meer gespannen dan ik voor alles. (lag er van wakker, helemaal hyper). Dat kregen wij ook steeds mee; niet zo handig en fijn.
De eerste weken zijn er al verschillende 'incidentjes' geweest. De eerste dagen was ik zelf nog te ziek en te druk met onze dochter op de high care om me er heel druk over te maken, maar achteraf doe ik dat alsnog.... Momenteel lopen we er nog tegenaan dat zij meer op bezoek willen komen dan wij willen. Nu het beter met mij en de kleine gaat, willen we ook vrienden zien en mijn schoonmoeder vindt het heel lastig dat zij dan een aantal dagen moet wachten en wij hen niet wekelijks over de vloer willen (ze moeten een uur rijden, dus een bezoekje is niet 'even'). Aan de telefoon kan ze dan echt snikken, dat maakt t voor ons niet gemakkelijker. Gelukkig staat mijn vriend er hetzelfde in als ik en probeert hij zijn ouders nu een beetje ' op te voeden' met hoe wij het willen. Zijn moeder geeft vaak aan ' bij haar zussen en vriendinnen gaat t zo, dus zo hoort t... '. Maar ja, wij willen de dingen op onze manier. De eerste weken hebben we ons nog best wat aangepast aan hen, maar dat gaan we nu dus niet meer doen. Dat kost mij echt teveel energie en frustraties...
Ik heb ook overenthousiaste schoonouders, mn schoonmoeder. Mijn vriend heeft hen tijdens de zwangerschap al meerdere malen moeten bijsturen. (zal je de details besparen) Tegen de tijd van mijn verlof was zij meer gespannen dan ik voor alles. (lag er van wakker, helemaal hyper). Dat kregen wij ook steeds mee; niet zo handig en fijn.
De eerste weken zijn er al verschillende 'incidentjes' geweest. De eerste dagen was ik zelf nog te ziek en te druk met onze dochter op de high care om me er heel druk over te maken, maar achteraf doe ik dat alsnog.... Momenteel lopen we er nog tegenaan dat zij meer op bezoek willen komen dan wij willen. Nu het beter met mij en de kleine gaat, willen we ook vrienden zien en mijn schoonmoeder vindt het heel lastig dat zij dan een aantal dagen moet wachten en wij hen niet wekelijks over de vloer willen (ze moeten een uur rijden, dus een bezoekje is niet 'even'). Aan de telefoon kan ze dan echt snikken, dat maakt t voor ons niet gemakkelijker. Gelukkig staat mijn vriend er hetzelfde in als ik en probeert hij zijn ouders nu een beetje ' op te voeden' met hoe wij het willen. Zijn moeder geeft vaak aan ' bij haar zussen en vriendinnen gaat t zo, dus zo hoort t... '. Maar ja, wij willen de dingen op onze manier. De eerste weken hebben we ons nog best wat aangepast aan hen, maar dat gaan we nu dus niet meer doen. Dat kost mij echt teveel energie en frustraties...