schreeuw!

A

ANONYMOUS_USERNAME

lieve meiden,

Het is nu twee weken gelden dat ik te horen kreeg dat ons kindje niet is verder gegroeid.
Al met zes weken kreeg ik een flinke bloeding, niet het meest leuke verjaardagskado. Ook bij de verloskundige kreeg ik te horen dat het niet goed ging, maar ik zou de volgende week moeten komen voor een nacontrole. Bij die nacontrole heb ik gehuild van blijdschap, want ja, er klopte een hartje en ons kindje was gegroeid! Deze was echter minder ver dan ik dacht, maar het was mogelijk dat er een goede zwangerschap zou zijn. Naar buiten toe was ik heel voorzichtig, ik schreeuwde het niet van de daken, want ja, het kon nog mis gaan. Maar van binnen was ik zo blij, ik zou mama worden. Bij de laatste echo die we hebben gehd bleek echter dat het kindje niet meer leefde....Ik heb mezel groot gehouden en de meest stomme dingen tegen mezelf gezegd om maar om te gaan met het verlies, ik ben ook nog jong, ik kan in ieder geval kinderen krijgen, volgende keer beter...Maar toen vorige week de miskraam doorzette ben ik echt met mijn neus in het verlies gedrukt. Op dit moment lijkt dan de wereld in te storten. Ik heb besloten me niet meer groot te houden en al het verdriet er uit te schreeuwen.

Gelukkig krijg ik van mijn werk alle kans om dit te doen en heel veel steun van ieder om me heen.
Ik weet dat het verdriet weg gaat, maar op dit moment huil ik flink uit.

Ik weet dat veel van jullie zich waarschijnlijk net zo zullen voelen en ik wens iedereen daarom heel veel sterkte en liefde toe.

Liefs appeltje86
 
Ik weet hoe je je voel, helaas hebben wij hetzelfde mee moeten maken!
Je wereld stort in, door je dromen en plannen wordt een dikke streep gehaald!
Heel goed dat je alles eruit gooit!!
Dat is heel belangrijk!
Heel veel sterkte!!!!!
 
Meid, ook ik kan helaas meepraten over een miskraam... het is zo heftig! En je omgeving begrijpt je niet altijd omdat ze het zelf niet hebben meegemaakt of omdat ze niet met tranen kunnen opgaan. Maar bepaal je eigen grenzen en gun jezelf ook verdriet erom te hebben!
Dit verdriet zal de komende maanden bij je horen. Het komt en het gaat als golven... hoge en lage golven en dein er maar op mee.. je kunt je er tegen verzetten maar het heeft geen zin... het stormt toch wel... meewaaien en huilen kan enorm opluchten en je helpen bij de verwerking. Laat het maar komen! En praat er alleen over met mensen die het kunnen begrijpen. En hou het oppervlakkig tegenover mensen die de domste opmerkingen maken zoals: "Het is beter zo, het was toh gehandicapt, als je verder was geweest was het erger, je kunt tenminste zwanger raken, de volgende keer gaat het vast goed, enz enz!"
Nee, het IS erg en vreselijk en verschrikkelijk! Het doet zoveel pijn om niet meer zwanger te zijn, je mist je kindje, je voelt je leeg, koud en machteloos, geen plannen meer, geen dromen meer, alleen maar stilte en leegte en de angst dat er nooit een kindje zal komen!!!!

Meid, zo voelt het toch?? Ik begrijp je echt! Je bent niet de enige... probeer lotgenoten te zoeken bij wie je steeds weer je verhaal kan doen, die wel weten wat ze moeten zeggen!

En geloof me... de pijn wordt minder echt waar... al duurde het wel een poos bij mij! Na een jaar huilde ik nog op de dag van de miskraam terwijl ik toen al 30 weken zwanger was!

Wij hebben samen een aandenken uitgezocht... een beeldje... Gods hand met daarin een kindje... want wij geloven dat ons ukkie nu daar mag zijn.. het was goed om iets symbolisch te doen en er af en toe naar te kijken. Het staat nu op onze slaapkamer (4 jaar later) maar het heeft jaren beneden gestaan. Want het is toch je eerste kindje!

Liefs
 
Hoi,

Ik heb ook een miskraam doorgemaakt. Het was een zware periode. Je krijgt het nieuws dat je zwanger bent en van blijdschap ga je al dingen kopen. Hoe erg is het dan om dit alles weer op te moeten bergen voor een eventuele volgende keer. Het is goed om erover te praten. Ze zeggen wel dat het verstandig is om voor de 13 weken zwangerschap niemand te vertellen van de zwangerschap, maar wij hadden dat juist wel gedaan en daardoor konden we toen het mis ging ook veel steun krijgen van iedereen. Nu zijn we ruim een jaar verder en ligt er naast mij terwijl ik achter de pc zit een lief klein meisje te slapen.
Het komt allemaal wel weer goed.
Blijf vertrouwen hebben. Praat erover. Zorg dat je iets hebt dat je herinnert aan dit verlies waar je tegen kan praten alsof je tegen je kindje praat, zoals in het verhaal van bloempje27. Heel veel sterkte.
 
hey meid,

ik mag helaas ook meepraten over deze topic 2,5 jaar teug ben ik ook een stukje vanmezelf veloren, heel stom van mij maar na een week ben ik weer aan het werk gegaan (onder het mom gedachten verzetten) het heeft mij op dat moment goed gedaan en zag de wereld weer een beetje lichter worden maar na een dik half jaar ben ik mijzelf tegengekomen en ben ik een dik jaar van de kaart geweest. had toen die tijd een baby boek en kom hem nog wel tegen op mijn zoontje zijn kamer(afgelopen aug geboren nu 6 maand) wat erg pijnlijk is en dat zal blijven altijd zul je er aan blijven denken maar indd de pijn word lichter maar gaat nooit weg!!
kortom rouw zolang als jij nodig hebt en laat iedereen maar praten jij weet hoe je voelt en jij weet wat het beste is voor jou.

meis heel veel sterkte dikke knuffel en zoen.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan