Hoi hoi,
Even een vraagje. Ons zoontje is afgelopen maandag een jaar geworden en heeft sinds ongeveer 10 maanden de gewoonte om wanneer hem iets niet zint, hard te gaan schreeuwen en dan bedoel ik ook echt hard. We proberen hem daarbij te corrigeren door hem met een vinger ligt tegen zijn wangetje te tikken. Hij heeft dan wel door dat ie iets doet wat niet gewaardeerd wordt, maar ja, zoals iedereen weet is hij dat op deze leeftijd na een paar tellen al weer vergeten. Nu zul je zeggen, tja dat hoort er toch bij. Daar ben ik het volkomen mee eens, maar het loopt regelmatig de spuigaten uit.
Zoals vanmiddag. Ik was even bij de apotheek en ik moet zeggen dat het ook wel lang duurde. Nou, hij heeft zo wat de hele apotheek bij elkaar geschreeuwd. Ik doe dan heel stoer alsof het me niets doet, maar diep in mijn hart voel ik me op zo'n moment doodongelukkig. Vooral de nonverbale reactie van andere mensen doen het hem. Even later buiten de apotheek zag ik een kennisje die een kindje heeft van dezelfde leeftijd en ik vertelde haar wat er zojuist was gebeurd. Zij had zoiets van "lekker belangrijk" wat een ander daar van vindt. Het hoort nu eenmaal bij de leeftijd en het gaat wel weer over. De boodschap was dat ik me daar niks van aan moest trekken.
Herkent iemand van jullie dit "probleem" en zo ja, wat deed jij er aan en nog belangrijker, wanneer ging het over.
Groetjes Fonske
P.s. verder is het een schat van een kind en is ie erg makkelijk en heel lief. Hij heeft alleen af en toe zijn nukken en dat laat hij dus ook goed merken.
Even een vraagje. Ons zoontje is afgelopen maandag een jaar geworden en heeft sinds ongeveer 10 maanden de gewoonte om wanneer hem iets niet zint, hard te gaan schreeuwen en dan bedoel ik ook echt hard. We proberen hem daarbij te corrigeren door hem met een vinger ligt tegen zijn wangetje te tikken. Hij heeft dan wel door dat ie iets doet wat niet gewaardeerd wordt, maar ja, zoals iedereen weet is hij dat op deze leeftijd na een paar tellen al weer vergeten. Nu zul je zeggen, tja dat hoort er toch bij. Daar ben ik het volkomen mee eens, maar het loopt regelmatig de spuigaten uit.
Zoals vanmiddag. Ik was even bij de apotheek en ik moet zeggen dat het ook wel lang duurde. Nou, hij heeft zo wat de hele apotheek bij elkaar geschreeuwd. Ik doe dan heel stoer alsof het me niets doet, maar diep in mijn hart voel ik me op zo'n moment doodongelukkig. Vooral de nonverbale reactie van andere mensen doen het hem. Even later buiten de apotheek zag ik een kennisje die een kindje heeft van dezelfde leeftijd en ik vertelde haar wat er zojuist was gebeurd. Zij had zoiets van "lekker belangrijk" wat een ander daar van vindt. Het hoort nu eenmaal bij de leeftijd en het gaat wel weer over. De boodschap was dat ik me daar niks van aan moest trekken.
Herkent iemand van jullie dit "probleem" en zo ja, wat deed jij er aan en nog belangrijker, wanneer ging het over.
Groetjes Fonske
P.s. verder is het een schat van een kind en is ie erg makkelijk en heel lief. Hij heeft alleen af en toe zijn nukken en dat laat hij dus ook goed merken.