schuld gevoel

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik weet niet of t aan mij ligt maar elke keer als ik denk dat er dadelijk nog een kleine bij is voel ik me zo schuldig tegen over mn meisje.... nu krijgt ze alle aandacht enz. en dat gaat dadelijk een heel stuk minder worden....
Als ik er aan denk ken ik goed janken..... en soms doe ik dat ook! Raar zou dat mn hormonen zijn?
Ze reageert eigenlijk heel leuk op alles wbt baby en broertje enz.maar dat idee van dadelijk moet ze delen en heeft ze mama niet meer voor zich zelf, geeft me soms een schuldgevoel! Ik weet niet hoe ik t moet uitleggen.... maar moest t ff kwijt!


Groetjes Joyce
38+1 wkn
 
Hi!

Ik snap heel goed wat je bedoeld hoor! Ik heb dat precies hetzelfde... Het grote voordeel bij ons is dat mijn grote meid al op de basisschool zit en ik in die tijd alle aandacht aan onze 2e kan geven. Als Delani dan uit school komt wil ik proberen haar zoveel mogelijk te betrekken bij de baby. Dus haar het flesje laten geven, haar een schone luier te laten pakken, enz. (Het is ook een van de redenen dat ik geen borstvoeding ga geven..)
Zo ben ik dus constant met haar bezig en zij met mij en de baby. Als de baby dan slaapt wil ik er echt voor haar zijn. Samen een boekje lezen, spelletje doen, kleuren, filmpje kijken, of wat dan ook. Ik denk dat iedereen weer zijn draai moet vinden in het nieuw samengestelde gezin. En meestal passen kinderen zich sneller aan dan de ouders ;)

Konmt goed meid, die klote hormonen ook...

Liefs, Nicole 39+1
 
Juist dat je eraan denkt, en er mee bezig bent, is in mijn ogen een goed teken.
Zodoende zal je alles netjes verdelen, en rekening houden met je dochter.

En ja die hormonen maken het je niet gemakkelijk.
 
Ahhh het is juist zo leuk voor haar! Een broer (of zus) erbij! Misschien even wennen aan het begin, maar dat is zo goed! En straks natuurlijk lekker spelen!
Gekke hormonen...
 
Hi Joyce,

Ik herken het gevoel. Wij hebben een zoon van bijna 3 en nu net een dochter van een week oud. Voor de geboorte had ik dat gevoel ook, nu is het nog steeds. Ik ben nog geen dag met beide kindjes alleen geweest en ik vraag me af hoe het straks gaat. Onze oudste is ook alle aandacht gewend, zelfs de afgelopen dagen met kraamhulp en papa thuis en zo. Ook ik voel me schuldig. Gister moesten we onverwacht naar de huisarts met onze baby en onze zoon is steeds maar bang dat we niet meer thuis komen (hij heeft 4 dagen bij oma moeten slapen toen ik moest bevallen). Dat hakt er in. Gelukkig gaat hij wel goed met de baby om en toen we thuis kwamen was zijn eerste aandacht de baby en of die nu weer beter was.

Ik probeer het schuldgevoel van me af te schuiven, maar het lukt niet altijd.

Sterkte met jouw gevoel.

Gr. Tamara.
(februari mama)
 
Ik herken het ook wel. En dan is Martijn ook nog eens al 8.5 en heeft dus pap en mam heel lang voor zichzelf gehad. Hij begrijpt het wel, maar hoe het voor hem zal voelen is iets anders. Vanochtend nog zei hij dat hij zaterdag geen leuke dag vond, want dan moeten we boodschappen doen en hebben pappa en mamma geen tijd voor hem...
Ben ook heel benieuwd hoe het gaan zal. We willen wel regelmatig iets met hem alleen gaan doen. Zodat hij de aandacht alleen heeft. En inderdaad als hij uit school komt en als de baby slaapt echt hem even aandacht geven...
 
Herkenbaar! Ik zat voor de bevalling echt wel eens te huilen om dit soort dingen. Inmiddels is Jasmijn geboren en wow... wat heb ik me zorgen om niets lopen te maken! Ik zal even de situatie schetsen, misschien dat dat je wat rust brengt.

Onze oudste probeert natuurlijk wel gebruik van de situatie te maken (je weet wel, later naar bed, koek ipv brood...;-) en het wordt voor haar ook tijd dat er weer wat orde in de chaos komt. Maar mbt Jasmijn is ze zoooooooooooo lief. Gelijk na de geboorte bracht ze al haar knuffels naar het bedje van Jasmijn en ze kan uren op de bank zitten met de baby in haar armen.

Onze kraamhulp zei ook dat broertjes en zusjes over het algemeen bijzonder goed op de baby reageren, maar dat het de veranderde situatie is waar ze moeite mee hebben. En dat klopt hier als een bus!
 
Herkenbaar! Ik zat voor de bevalling echt wel eens te huilen om dit soort dingen. Inmiddels is Jasmijn geboren en wow... wat heb ik me zorgen om niets lopen te maken! Ik zal even de situatie schetsen, misschien dat dat je wat rust brengt.

Onze oudste probeert natuurlijk wel gebruik van de situatie te maken (je weet wel, later naar bed, koek ipv brood...;-) en het wordt voor haar ook tijd dat er weer wat orde in de chaos komt. Maar mbt Jasmijn is ze zoooooooooooo lief. Gelijk na de geboorte bracht ze al haar knuffels naar het bedje van Jasmijn en ze kan uren op de bank zitten met de baby in haar armen.

Onze kraamhulp zei ook dat broertjes en zusjes over het algemeen bijzonder goed op de baby reageren, maar dat het de veranderde situatie is waar ze moeite mee hebben. En dat klopt hier als een bus!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan