schuldgevoel en chaos

A

ANONYMOUS_USERNAME

ik wil gewoon even van me af schrijven...
na een spoed keizersnede en bv die niet lukte [geen mellk, bloedende tepels en kolfen as een malle] gaat nu alles goed. Sander is heel tevreden en groeit als kool. toch....knaagt er iets...een on afgemaakt gevoel..ik heb het niet echt zelf gedaan de bevalling is mij niet 'gelukt'....als ik met mijn hoofd denk, dan denk ik ...ik heb een gezond kind alles is goed zo. maar mijn hart, gevoel en hormonen zeggen wat anders.
Ik een carriere vrouw, alles altijd in controle, slank, sexy en zelfverzekerd ben veranderd...onzeker, angstig, mag blij zijn als er s'avonds eten op tafel staat en ik gedoucht ben.
Gelukkig komt mijn werkster want anders was het echt helemaal een ramp, mij vriend vist al weken sokken en boksers uit de droger..vouwen en strijken kom ik niet aan toe. bij elk huiltje gaat de computer aan om te googlen..of oei ik groei of de boeken van Beatrijs worden geraadpleegd...
het is het allemaal waard, Sander ligt nu naast mij op bed heerlijk, vredig en puur te slapen. Intens geluk zo tussen de chaos door.
x
 
Zo herkenbaar! Mijn bevalling was dan wel ok, maar de controle mis ik hier in huis ook. Het is mijn derde en ik dacht echt dat het makkelijker zou gaan. Manlief kookt hier 9 van de 10 keer omdat het weer niet gelukt is en gelukkig doet mijn moeder de strijk. Mijn oudsten zijn al groot, dus da is geen xcuus. Gelukkig weet ik dat dit tijdelijk is. Voorlopig geef ik mezelf die ruimte, anders zou ik er helemaal gek van worden. Anoush wordt nu iets makkelijker en ik ben blij met kleine dingetjes die ik nu kan oppakken. Fijn dat je dat intense geluk tussen de (onterechte) schuldgevoelens en de chaos door voelt :). Geniet! Voor je het weet ben je weer slank en sexy en is die kleine van je ineens een hele vent ;-)
x Taraneh
 
Hee Meid,

Ik vind je verhaal ook heel herkenbaar. Hier wel een oké bevalling en wel bv maar dat eeuwige schuldgevoel...ik schrijf het af aan de hormonen. Die maken je echt labiel.

Ik dacht ook dat het makkelijker zou zijn. Mijn eerste was een huilbaby en hebben we veel mee te doen gehad. Hij is uitgegroeid tot een heerlijk ventje van 2. Onze nieuwe baby is een schatje, echt een doedie die alles maar ok vind.

Toch hou ik het gevoel dat ik het nooit helemaal goed doe. Als ik teveel met baby op schoot zit voel ik me schuldig naar zoonlief. Als de baby een poosje in de box ligt voel ik me daar schuldig over...baby laten huilen in bedje...killing, ik trek het gewoon niet. Terwijl ik weet dat het goed is en best even mag. Als hij een gekke dag hebt denk ik dat het nooooit meer goed komt, aaahhggrr ik wordt dus ook een beetje gek van mezelf.

Ik heb gelukkig wel mijn dagelijkse routine voor de combi kind/jezelf/en het huishouden, maar ook dat lukt lang niet altijd.

Misschien moet je er lekker even uit gaan. Avondje uit eten met vriendinnen. Goed gesprek met lekkere nuchtere vriendin die ook al kindjes heeft, lange boswandeling, dat helpt mij weer op de been.

Het is dus helemaal niet gek dat je je zo voelt! En wat ik wel uit ervaring weet: elke maand wordt het makkelijker en over 4 mnd vraag je je echt af waar je je zo druk over maakte toen :)

Knuffel! Marijne
 
Hier ook herkenbaar hoor. Heb een zware bevalling gehad van 18 uur met uiteindelijk een vacuumpomp. Toen Quintus in het begin zo veel huilde, dacht ik dat hij wat aan de bevalling over gehouden had. Ik voelde me zo schuldig, zo'n waardeloze moeder die niet eens een kind fatsoenlijk op de wereld kon zetten... Gelukkig bleek er niks mis met zijn nekje of zo, maar die bevalling is toch nog steeds een klein traumaatje.

Ben zelfstandig onderneemster en moest 3 weken na Quintus zijn geboorte alweer part time aan het werk van thuis uit. Het is echt jongleren voor gevorderden met minstens 20 ballen in de lucht. Ik ging normaal NOOIT zonder een make upje de deur uit, maar tegenwoordig ben ik blij als ik de kans heb om even snel onder de douche door te lopen smorgens! Ik ben belachelijk perfectionistisch en vindt dat alles maar door moet blijven draaien. Dat lukt dan niet altijd zoals ik het zou willen en dat is frustrerend. Het sleutelwoord is bij mij wel kalm blijven! Niet in de stress schieten en geen paniek! Gelukkig heeft Quintus een geweldige vader die me als hij thuis komt veel uit handen neemt.

Probeer rustig te blijven en volg je moedergevoel!
 
Thanks meiden ik weet ook als ik met mijn verstand nadenk dat het allemaal ok is, en dat ik echt wel een routine ga krijgen.

Ik moet mijn control freak knop uitdoen en genieten!
x
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan