Noem je het eigenlijk 'ruzie' als je boos bent geweest op je peuter en zij op jou? Ik wil in elk geval even mijn hart luchten. Ik zoek geen adviezen hoor, maar het voelt fijner om mede ouders dit verhaal te vertellen dan naar anderen te stappen om mijn hart te luchten.
Onze dochter (3) zocht alle grenzen die ze maar kon vinden op vanochtend. Schreeuwen als iets niet naar haar zin ging, de deur dichtslaan, een knuffel richting mij gooien toen ik haar aansprak, etc. Toen ze bij grens-opzoek-moment 149 aankwam (ik probeerde haar om te kleden voor peuterzwemmen) verloor ik mijn volledige geduld. Ik heb haar onder haar armen gepakt, haar niet zo zachtaardig op haar bed gezet, tegen haar geschreeuwd 'Nu is het klaar! Vergeet je zwemles maar' en ben weggestampt. Een milliseconde later natuurlijk een ontzettend schuldgevoel... Want ook al weet ik zeker dat ik haar nooit pijn zou doen, een bed is immers zacht, het voelde in mijn lijf alsof ik haar mishandelde en zo huilde ze ook. Ze was zich kapot geschrokken. Ik ben kort daarop naar binnen gegaan en ze vloog me in mijn armen. Ze bood wel 10 keer haar excuses aan. Ik ook, en eerlijk gezegd huilde ik met haar mee. Zo hebben we het uitgepraat. We bleven knuffelen, zeggen dat we van elkaar houden, en dat we weer opnieuw beginnen samen.
Zo is ze zojuist toch met mijn man naar zwemmen vertrokken. Gelukkig maar want dat vindt ze fantastisch. Ik zit hier nog steeds met tranen in mijn ogen. Ook al is alles echt goed uitgepraat. Ik heb niet volgens 'het boekje' gehandeld. En ik hou zo zielsveel van haar, ik wil dit soort situaties zo graag voorkomen.
Het zal vast niet iedereen onbekend voorkomen. Ik ben, nogmaals, ook niet op zoek naar adviezen. Maar vind het wel heel lief van jullie dat jullie mijn verhaal even willen lezen. Nu ga ik de klok vooruitkijken tot ze er weer is, want het voelt alsof er nog veel geknuffeld moet worden vandaag..
Onze dochter (3) zocht alle grenzen die ze maar kon vinden op vanochtend. Schreeuwen als iets niet naar haar zin ging, de deur dichtslaan, een knuffel richting mij gooien toen ik haar aansprak, etc. Toen ze bij grens-opzoek-moment 149 aankwam (ik probeerde haar om te kleden voor peuterzwemmen) verloor ik mijn volledige geduld. Ik heb haar onder haar armen gepakt, haar niet zo zachtaardig op haar bed gezet, tegen haar geschreeuwd 'Nu is het klaar! Vergeet je zwemles maar' en ben weggestampt. Een milliseconde later natuurlijk een ontzettend schuldgevoel... Want ook al weet ik zeker dat ik haar nooit pijn zou doen, een bed is immers zacht, het voelde in mijn lijf alsof ik haar mishandelde en zo huilde ze ook. Ze was zich kapot geschrokken. Ik ben kort daarop naar binnen gegaan en ze vloog me in mijn armen. Ze bood wel 10 keer haar excuses aan. Ik ook, en eerlijk gezegd huilde ik met haar mee. Zo hebben we het uitgepraat. We bleven knuffelen, zeggen dat we van elkaar houden, en dat we weer opnieuw beginnen samen.
Zo is ze zojuist toch met mijn man naar zwemmen vertrokken. Gelukkig maar want dat vindt ze fantastisch. Ik zit hier nog steeds met tranen in mijn ogen. Ook al is alles echt goed uitgepraat. Ik heb niet volgens 'het boekje' gehandeld. En ik hou zo zielsveel van haar, ik wil dit soort situaties zo graag voorkomen.
Het zal vast niet iedereen onbekend voorkomen. Ik ben, nogmaals, ook niet op zoek naar adviezen. Maar vind het wel heel lief van jullie dat jullie mijn verhaal even willen lezen. Nu ga ik de klok vooruitkijken tot ze er weer is, want het voelt alsof er nog veel geknuffeld moet worden vandaag..
