Even voorstellen; Saskia 26 jaar, was onbezorgd zwanger van het eerste kindje (7 weken) en ik kom vers van het februari-forum.
Mijn verhaal; Vanaf het moment dat een collega het nodig vond om mij erop te wijzen dat 1 op de 10 zwangerschappen misgaat (dat wist ik allang, vond ik heel erg vervelend om op gewezen te worden terwijl ik op mijn roze wolk dobberde) zat ik er niet meer lekker in. Ik was best wel gespannen en prompt had ik de volgende dag een klein beetje bruine afscheiding.
Bang gemaakt door die collega ben ik naar de gynaecologie gegaan in het ziekenhuis waar ik werk. Daar was een lieve gyn. bereid om even te kijken. Alles was prima, paste bij een prille zwangerschap. Over een weekje terugkomen.
De week erna weer terug voor een echo. De ring was een beetje aan de kleine kant en er zat nog niets in, maar voor dat moment ook nog niets aan de hand. Weer een weekje wachten dus.
Afgelopen week weer terug; niks meer te zien, geen ring en al helemaal geen vruchtje.
Morgen moet ik weer naar de gyn om een curretage af te spreken. Ik kan niet afwachten want over 2 weken ga ik trouwen.
Als ik niet in paniek naar de gyn was gegaan..... dan was ik nu gewoon nog op en top zwanger; geen bloedverlies, geen buikpijn,helemaal geen tekenen van een miskraam en tóch is het niet goed. Dat vind ik zo moeilijk te verkroppen.
Ik voel me schuldig en ik schaam me. Ik weet wel dat het helemaal nergens voor nodig is, maar het voelt wel zo. Herkennen jullie dit?
Mijn verhaal; Vanaf het moment dat een collega het nodig vond om mij erop te wijzen dat 1 op de 10 zwangerschappen misgaat (dat wist ik allang, vond ik heel erg vervelend om op gewezen te worden terwijl ik op mijn roze wolk dobberde) zat ik er niet meer lekker in. Ik was best wel gespannen en prompt had ik de volgende dag een klein beetje bruine afscheiding.
Bang gemaakt door die collega ben ik naar de gynaecologie gegaan in het ziekenhuis waar ik werk. Daar was een lieve gyn. bereid om even te kijken. Alles was prima, paste bij een prille zwangerschap. Over een weekje terugkomen.
De week erna weer terug voor een echo. De ring was een beetje aan de kleine kant en er zat nog niets in, maar voor dat moment ook nog niets aan de hand. Weer een weekje wachten dus.
Afgelopen week weer terug; niks meer te zien, geen ring en al helemaal geen vruchtje.
Morgen moet ik weer naar de gyn om een curretage af te spreken. Ik kan niet afwachten want over 2 weken ga ik trouwen.
Als ik niet in paniek naar de gyn was gegaan..... dan was ik nu gewoon nog op en top zwanger; geen bloedverlies, geen buikpijn,helemaal geen tekenen van een miskraam en tóch is het niet goed. Dat vind ik zo moeilijk te verkroppen.
Ik voel me schuldig en ik schaam me. Ik weet wel dat het helemaal nergens voor nodig is, maar het voelt wel zo. Herkennen jullie dit?