<p>Hey,</p><p>Ik voel me een beetje beschaamd maar moet toch even mijn hart luchten. Ik ben mama van twee dochters, een tienerdochter en een peuter van 26 maand.</p><p>Mijn eerste dochter was een rustige baby/peuter en kon eigenlijk overal mee zonder veel gedoe. Ze was zeer aanhankelijk maar van de peuterpuberteit merkten we niet veel.</p><p>Na lang proberen en een verkeerd gelopen zwangerschap werden we toch opnieuw ouders van een tweede meisje. Iets waar we zo lang naar uitkeken, maar het loopt echt niet van een leien dakje. Onze dochter was de eerste 10 maanden echt een huilbaby, wou niet drinken, was continu ziek,.. en ik kon heel moeilijk aanvoelen wat ze nodig had. Ik kreeg ook moeilijk een band met haar en wou soms echt gewoon weg. Nu is ze minder vaak ziek, maar zeker geen gemakkelijke peuter. Ze heeft een heel erg sterk willetje, huilt heel snel en is moeilijk te sturen. Als je haar vraagt iets niet te doen, dan doet ze het zeker wel. Ze hangt hem dus echt wel vaak uit.</p><p>Het is al jaren zo dat ik periodes van erge vermoeidheid heb en medisch gezien is er niet een hapklaar antwoord. Ik ben wel op zoek gegaan naar medische uitklaring, maar het lijkt geen snelle zoektocht te worden .</p><p>Ik voel me dus heel vaak overweldigd en heb het gevoel de opvoeding van mijn kinderen niet aan te kunnen als mama. Ik kijk er tegenop om uitstapjes te maken, omdat ik verwacht dat het een gedoe wordt en ik er gewoon geen energie meer voor heb. Ik voel me immens schuldig dat ik zo weinig onderneem met haar. Ik heb de energie niet om iets alleen te doen, laat staan met een actieve peuter op sleeptouw. Met mijn eerste dochter deed ik echt wel veel, knutselen , uitstapjes, uit eten,.. maar dat lukt me allemaal niet meer. </p><p>Ik verlies mijn geduld ook regelmatig en geef haar dan een tik op haar handen of roep. Iets dat ik zelf opvoedkundig eigenlijk niet vind kunnen en ik voel me achteraf uiteraard nog slechter. Ik reageer echt soms uit onmacht en schaam me hier kapot voor. </p><p>De band die ik met haar heb is daardoor ook gewoon echt anders. Begrijp me niet verkeerd, ik zie haar echt ontzettend graag, maar soms kijk ik er echt naar uit om te werken zodat ik even rust kan vinden. Soms voelt het aan als een immense last, waardoor ik me een verschrikkelijke mama vind.</p><p>Ik probeer dit gevoel wel te delen met mijn man, maar hij minimaliseert dit enorm. Vaak zorgt hij gewoon voor extra werk in plaats van me wat te ontlasten. We hebben regelmatig ook ruzie omdat ik echt meer hulp nodig heb en hij dat gewoon naast zich legt. Een andere vrouw kan dit wel, dus waarom jij dan niet.. Ik wil echt de energie hebben om een fijne mama te zijn. </p><p>Het taboe hierrond maakt het erg moeilijk om over te praten, maar ik moest echt wel even ventileren.</p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Schuldig voelen
- Onderwerp starter Milly
- Startdatum
Lieve mama, wat goed dat je het hier deelt en wat klinkt het zwaar voor je. Het klinkt alsof je peuter ook heel hard op zoek is naar een ander soort relatie met mama dan nu, zich uitend op de enige manier die ze kent (aandacht vragen, dwars zijn). Ik heb net een intensieve periode gehad met een huilbaby en achteraf zie ik, dat hoe vermoeider ik was, hoe vervelender mijn peuter werd. Ook vind het het lastiger om deze baby te 'lezen' en snappen dan m'n eerste dus wel herkenbaar! Het klinkt alsof jullie elkaar inderdaad niet vinden en je vanuit frustratie en onmacht ingrijpt op een manier die de ontwikkeling van je peuter niet ten goede komt. Je man heeft helaas geen gelijk, er zal wel iets moeten gebeuren, slaan en schreeuwen kan niet en maakt ook het beeld dat je over jezelf als moeder hebt kapot. Hoe kun jij meer rust krijgen? Kan je dochter naar peuterspeelzaal, kdv waar het lekker kan uitrazen en haar energie kwijt kan? En hoe kunnen jullie aan je relatie samen en de communicatie werken? Ik vind zelf dit boek heel goed: https://www.bol.com/nl/p/er-zijn-voor-je-kind/1001004005763551?referrer=socialshare_pdp_androidapp. Ook zou ik op zoek naar naar professionele hulp om aan jullie relatie te werken, een kinderpsycholoog die gespecialiseerd is in gezinnen (systeem therapeuten), of een speltherapeut oid, misschien kan je huisarts met je meedenken. Er is ook een training genaamd ‘pittige jaren’ voor het omgaan met pittige peuters, maar dat gaat vooral over haar gedrag en niet direct jullie relatie (al wordt daar ook aan gewerkt natuurlijk). Zou het jou en je dochter in elk geval echt gunnen dat dit doorbroken wordt, en het zo onder woorden brengen hier is denk ik al echt een hele mooie eerste stap!
Ik heb niet direct advies, maar wil je vooral even zeggen dat ik het heel dapper vindt dat je dit zo eerlijk verteld. Ik kan me heel goed voorstellen dat je het zwaar vindt. Zelf heb ik een peuter van 3 en een baby van 4 maanden en ik vind het óók heel zwaar. En ik kom ook bij op de dagen dat ik moet werken en ik weet zeker dat we daar niet de enigen in zijn.
Hiermee wil je verhaal trouwens absoluut niet bagataliseren, maar wellicht is het ook een beetje een hart onder de riem om te weten dat je niet de enige bent die het zwaar vindt. Sterkte en een dikke knuffel!
Hiermee wil je verhaal trouwens absoluut niet bagataliseren, maar wellicht is het ook een beetje een hart onder de riem om te weten dat je niet de enige bent die het zwaar vindt. Sterkte en een dikke knuffel!
Aangezien je vertelt dat je arts geen medische oorzaak heeft kunnen vinden...
Kan je last hebben van een burn out?
Bij mij is burn out met depressie geconstateerd. Ik herken je klachten deels, maar weet niet of jij hetzelfde hebt.
Zonder in te gaan op de oorzaken had ik last van een kort lontje, geen overzicht, periodes van moeheid, lusteloosheid, somberheid/uitzichtloosheid en tal van lichamelijke pijnklachten.
Bij mij was het gevoel voornamelijk "ik wil wel, maar ik heb er geen energie voor."(burn out) En als ik enorm over m'n grenzen ben gegaan dan verandert het gevoel naar "Ik wil niks doen. Het heeft toch geen zin." (Depressie)
Geen pretje, maar ik ben wel dankbaar dat ik de juiste hulp heb.
Kan je last hebben van een burn out?
Bij mij is burn out met depressie geconstateerd. Ik herken je klachten deels, maar weet niet of jij hetzelfde hebt.
Zonder in te gaan op de oorzaken had ik last van een kort lontje, geen overzicht, periodes van moeheid, lusteloosheid, somberheid/uitzichtloosheid en tal van lichamelijke pijnklachten.
Bij mij was het gevoel voornamelijk "ik wil wel, maar ik heb er geen energie voor."(burn out) En als ik enorm over m'n grenzen ben gegaan dan verandert het gevoel naar "Ik wil niks doen. Het heeft toch geen zin." (Depressie)
Geen pretje, maar ik ben wel dankbaar dat ik de juiste hulp heb.
Bedankt voor jullie antwoord en de inzichten.
Momenteel ben ik telkens of aan het werk of bij de kinderen. Me-time sporadisch eens.. In juli en augustus heb ik bewust enkele momenten verlof genomen waarbij onze jongste naar het kdv gaat. Hopelijk geeft dit zijn effect. Na de herfstvakantie kan ze dat naar school en heb ik telkens wekelijks een halve dag alleen vrij.
Als het niet verandert, denk ik er inderdaad aan een gesprek te hebben met een psycholoog. In mijn jeugd maakte ik een depressie door owv context factoren, en nu voelt het wel heel erg anders aan. Maar de statement van 'ik wil wel, maar het lukt niet...' is de nagel op de kop. Ik weet echter niet of mijn lichamelijke klachten hier bij kunnen passen. Na fysieke inspanning ben ik letterlijk soms dagenlang ziek ( grieperig, koorts, vermoeid). In extreme situaties sleept dit weken aan een stuk aan.
De huisarts dacht aan CVS, maar ook dan is uitsluiten van andere oorzaken nog nodig. Ik ben in behandeling bij de kinesist voor relaxatie en ademhaling, opbouw conditie,.. maar ervaar nog weinig effect. Als dit geen verbetering van mijn klachten geeft , moet ik opnieuw op consultatie bij de specialist, maar dan zijn we opnieuw 6 weken verder.
Ik probeer echt even met nieuwe moed de dag te beginnen.
Momenteel ben ik telkens of aan het werk of bij de kinderen. Me-time sporadisch eens.. In juli en augustus heb ik bewust enkele momenten verlof genomen waarbij onze jongste naar het kdv gaat. Hopelijk geeft dit zijn effect. Na de herfstvakantie kan ze dat naar school en heb ik telkens wekelijks een halve dag alleen vrij.
Als het niet verandert, denk ik er inderdaad aan een gesprek te hebben met een psycholoog. In mijn jeugd maakte ik een depressie door owv context factoren, en nu voelt het wel heel erg anders aan. Maar de statement van 'ik wil wel, maar het lukt niet...' is de nagel op de kop. Ik weet echter niet of mijn lichamelijke klachten hier bij kunnen passen. Na fysieke inspanning ben ik letterlijk soms dagenlang ziek ( grieperig, koorts, vermoeid). In extreme situaties sleept dit weken aan een stuk aan.
De huisarts dacht aan CVS, maar ook dan is uitsluiten van andere oorzaken nog nodig. Ik ben in behandeling bij de kinesist voor relaxatie en ademhaling, opbouw conditie,.. maar ervaar nog weinig effect. Als dit geen verbetering van mijn klachten geeft , moet ik opnieuw op consultatie bij de specialist, maar dan zijn we opnieuw 6 weken verder.
Ik probeer echt even met nieuwe moed de dag te beginnen.
Veel succes weer vandaag! Knap hoe je je elke dag weer met nieuwe moed inzet voor de dag en wees maar trots op elke dag dat het wel lukt. Geen energie hebben en wel een peuter is gewoon pittig en super frustrerend. Ben je nog veel aan het werk? Kun je je daar evt een aantal uur tijdelijk ziek melden? Ik werk nu ook helaas nog weinig omdat ik dus nog aan het herstellen ben van de huilbaby en 5 maanden slaap gebrek. Heb met bedrijfsarts/arbo verpleegkundige op werk hier goed contact over en die helpt me m'n grenzen te bewaken. Hoop dat het lekkere weer en het feit dat er iets meer uitjes mogelijk zijn, nog wat verschil maken in positieve zin komende tijd. Je plan voor een halve dag per week voor jezelf klinkt ook goed! Ik ben tegenwoordig fan van die speeltuin faciliteiten waar je ook lekker koffie kunt drinken, spreek dan af met een vriendin met ook kids en dan heb je toch een beetje gedeelde smart en is je kindje fysiek ook lekker in de weer. Of je kindje inschrijven voor peutergym bijv op zaterdag ochtend? Kun jij rustig toekijken en is ze al wat energie kwijt voor de rest van de dag? Sterkte in elk geval, hang in there!
Wat een rotgevoel moet dat zijn!
Een huilbaby is echt niet niks, dat beseffen veel mensen niet goed. Het is dan lastiger om een band op te bouwen omdat veel mensen het huilen aan zichzelf wijten, wat natuurlijk onzin is. Daarnaast zorgt vermoeidheid voor negatievere gedachten natuurlijk.
Als je dochter zo pittig is, is het dan niet fijner voor jou en haar om niet ontzettend uitstapjes te doen maar lekker thuis te zijn? Daar is niks mis mee! Korte spelletjes die ze leuk vindt doen, oefenen met uitgestelde aandacht, en als hoogtepunt samen naar de bakker voor een broodje.
Goed dat je erover praat, het klinkt in alles door dat je heel veel van haar houdt, hoor!
Een huilbaby is echt niet niks, dat beseffen veel mensen niet goed. Het is dan lastiger om een band op te bouwen omdat veel mensen het huilen aan zichzelf wijten, wat natuurlijk onzin is. Daarnaast zorgt vermoeidheid voor negatievere gedachten natuurlijk.
Als je dochter zo pittig is, is het dan niet fijner voor jou en haar om niet ontzettend uitstapjes te doen maar lekker thuis te zijn? Daar is niks mis mee! Korte spelletjes die ze leuk vindt doen, oefenen met uitgestelde aandacht, en als hoogtepunt samen naar de bakker voor een broodje.
Goed dat je erover praat, het klinkt in alles door dat je heel veel van haar houdt, hoor!
Heel toevallig sprak ik een psycholoog vandaag die de uitspraak deed ‘if you can hate them, you wont hit them’ en ik moest ook even aan jou denken. Hiermee bedoelde ze dat het voor een moeder niet te doen is als je het jezelf niet toestaat je kind soms echt heel stom te vinden voor even. En als je dat opkropt, krijg je juist meer last van agressie. Moest ook aan jou denken, misschien mag je ook wat vaker van jezelf je jongste gewoon even een vervelende peuter/kleuter vinden (misschien wel even stommer dan haar zus), zonder dat je dat een slechte moeder maakt. Misschien helpt dat om het minder hoog op te laten lopen op lastige momenten.. oh en neem een time out als je de neiging krijgt tot schelden/tikken uitdelen, weglopen en je hoofd koel proberen te krijgen. Naja geen idee of het je helpt maar wilde het je nog laten weten.