Seksleven na bevalling...

W

Wolkjes

De afgelopen 5 jaar hebben voor mij in het teken gestaan van zwanger zijn, bevallen, ontzwangeren en weer zwanger zijn.
In 2019 is onze oudste dochter geboren, 2020 de middelste en ik ben nu 15 weken zwanger van ons 3e kindje. Voor de geboorte van de oudste heb ik 2 miskramen gehad en afgelopen februari nog een.

Dus mijn lichaam heeft nogal wat veranderingen doorgemaakt de laatste jaren. Daar ben ik trots op, maar het maakt mij ook enorm onzeker. De blijvende veranderingen heb ik nog maar moeilijk kunnen accepteren. Sinds een paar dagen praat ik daarover met mijn vriend.
Nu merk ik dat seks niet altijd even aangenaam is. Deels door mijn onzekerheid en deels omdat het gewoon anders voelt. Daar probeerde ik gisteravond met mijn vriend over te praten, maar in plaats van dat hij mij geborgenheid gaf voelde hij zich aangevallen en maakte er een discussie van. Juist nu ik opzoek ben naar de geborgenheid en acceptatie.
Normaal is hij een echt gevoelspersoon en kan ik goed met hem praten.

Hoe doe jullie dit? Waar halen jullie zelfvertrouwen vandaan? En hoe geeft jullie partner geborgenheid als de vrijpartij even niet uitpakt zoals je graag zou willen?

Ik voel mij een beetje alleen en afgewezen op deze manier...
 
Ha wolkjes,

Wat vervelend zeg, dat zijn reactie jou zo'n gevoel geeft.
Ik kan me goed voorstellen dat nu jij je openstelt en een moeilijk gesprek aangaat, een defensieve houding van je partner pijnlijk is. Je wil dat hij naar je luistert en zijn best doet je te begrijpen...
Ik ben pas voor de eerste keer zwanger en merk nu al dat mijn behoefte op dat gebied keihard achteruit gaat en het heel anders voelt, tot ongenoegen van mijn man. De enige ben je zeker niet!
Het enige wat ik kan bedenken is dat je je partner gaat proberen uit te leggen wat zijn houding met jou doet en wat voor gevoel het je geeft. Probeer aan te geven wat je van hem nodig hebt en blijf het gesprek aangaan. Probeer ook te luisteren naar je partner om tot een oplossing te kunnen komen. Uit de communicatie stappen gaat in mijn ervaring altijd zorgen voor meer onbegrip.
Succes met alles!♡
 
Hier 2 dochters van 2017 en 2019.

Voordat de oudste geboren werd, hadden we gerust 4x per week seks. Maar na de geboorte van de eerste (en zéker na de tweede) is dit nog maar 1 a 2x per week. Ik doe heel erg mn best om die 2x per week te halen, een enkele keer redden we zelfs 3x per week. Maar mijn 'zin' is meestal ver te zoeken en ik kan me er niet toe zetten.

Mijn man vindt 1x per week te weinig, 2x per week het minimale. Maar het kost mij veel moeite, ongezien zijn er zomaar weer 3 a 4 dagen om en is het weer 'tijd'. Zodra ik die druk voel, lukt het me júist niet meer om ervan te genieten en ga ik op slot. Zodra er 5 dagen zonder seks om zijn, wordt mn man knorrig en hebben we weer seks, maar dat is meestal niet zo relaxed en fijn voor mij. Ik doe het dan meer omdat het moet...

Toch moet ik vaak ook over een drempel. Eerst heb ik geen zin, het is gewoon niet meer zo belangrijk en ik ga liever slapen met 2 kleine kids en gebroken nachten dan dat ik seks heb. Maar als mijn man me over de drempel heen helpt, is het tóch fijn en geniet ik ervan.

Wij hebben nu afgesproken dat mijn man wat geduldiger is en het niet elke 3 a 4 dagen MOET verwachten, en dat ik mezelf wat meer geef. Na het douchen s avonds doe ik een mooie BH aan soms en dan komt het er vanzelf van. Dit doen we nu de laatste 2 maanden en t gaat nu wat relaxter en meer vanzelf, al zullen we nooit meer terug gaan naar 4x per week, maar dat hoeft van mij ook niet ;)
 
Ohjee, 2 keer per week komen wij amper aan! Eerder 2 keer per maand. En dan is het ook nog niet altijd fijn waardoor ik snel denk laat maar zitten. Hij weet dat ik geen seks heb als ik geen zin heb. Ik wil mijzelf niet verplichten namelijk.

Maar nu merk ik gewoon dat er al heel lang geen zin is en als die er komt dan neemt mijn onzekerheid de overhand. Steeds als hij uitspreek mij mooi te vinden of zomaar zegt dat mijn haar leuk zit dan schiet ik dat in mijn hoofd zo snel af. Waarom ben ik zo streng voor mijzelf? En waarom durf ik niet aan te nemen dat hij mij een mooie vrouw vind?

Ik hoopte eigenlijk na de geboorte van onze tweede tijd in mijzelf te kunnen steken, maar alles is/was dicht qua sportscholen/kappers/mentale ontspanning. En toen melde kindje nummer 3 zich al ??‍♀️
 
Onzekerheid is verschrikkelijk. Is misschien heel flauw om te zeggen en ik kan het fout hebben, maar: wat jouw man ook zegt, het zal elke keer voelen alsof hij nu zegt wat hij denkt dat jij goed vind en hij zal het niet echt menen. Hij hoort jou mooi te vinden. Voor jou is het stiekem belangrijk dat de rest van de wereld jou ook nog steeds mooi vindt. Hij kan zeggen wat hij wil, maar dat zal hij toch niet begrijpen.

Ik denk dat hij het zeker zijn complimenten wel meent. Onzekerheid komt 99% vanuit jou zelf, dus ik zou duidelijk maken dat dit jouw gevoelens zijn en echt niet zegt dat het zijn schuld is. Het komt gewoon al een tijdje niet meer binnen bij jou als hij zegt dat je haar zo goed zit of die broek jou zo goed staat. Probeer dat duidelijk te hebben.

Daarna is het aan jou om jezelf weer mooi te vinden. Net zoals dat het goed is voor een relatie om elkaar complimenten te geven en je sexy te kleden voor een ander, geld dat ook voor je relatie met je zelf. Probeer voor de spiegel te staan elke dag en zeg 3x wat een topvrouw jij bent (voelt als onzin in het begin, maar het werkt wel uiteindelijk). Bedenk de dingen die jij zo goed vindt aan jezelf, een goede moeder, goed in organiseren, goed in besparen op boodschappen (kleine en grote dingen). Trek die leuke broek aan en doe wat leuke make up op en ga samen met een vriendin op date (wandelen in het bos, koffiekan mee naar het park). Ga dat ene lievelingsgerecht koken voor jezelf.
Net als vroeger toen jij een relatie probeerde op te bouwen met je man, probeer je nu soort van verliefd te worden op jezelf.

Want je hebt een prachtvent die jou na al die jaren samen nog steeds complimenten geeft, je bent een geweldige moeder voor je 2 kinderen, jij staat hier nu toch echt met je mooie gezin ondanks alles. Jij mag altijd trots zijn op jezelf en wat je hebt bereikt.
 
De tranen schieten in mijn ogen. Ik vind het zo lastig om de lichamelijke veranderingen te accepteren.

Maar je hebt wel gelijk. Ik mag een relatie opbouwen met mijzelf en moet daar tijd in steken.
Bedankt voor je lieve woorden?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan