Slapen is drama geworden

P

Plientje

Hoi allemaal,

Wij hebben een dochter van 20 maanden en sinds een paar dagen is naar bed gaan 1 groot drama geworden, ze begint al met huilen op het verschoonkussen als wij haar omkleden. We hebben haar een aantal dagen laten huilen maar dit hield zij langer vol dan wij, en het huilen ging over in krijsen, we kwamen dan na 10 min bij der en zo elke keer wat langer weg maar slapen ho maar. Nu sinds 2 dagen blijven we in der kamer tot ze rustig is of bijna slaapt en gaan daarna weg, maar ja als we weg zijn en ze is nog te alert begint het krijsen opnieuw. het is een hele opgave om zo lang bij der te blijven maar ik weet me geen raad meer, er aan wennen lijkt me ook niet goed! hebben jullie nog tips? Enig idee wat er mis zou kunnen zijn?
Alvast bedankt!!

Liefs
 
Mijn zoontje kreeg op die leeftijd verlatingsangst..
Hij wilt nog steeds graag dat we bij hem blijven tot hij slaapt en komt vaak snachts tussen ons in. Hij heeft echt de geborgenheid nodig en is oprecht angstig en dan willen wij hem ook de geborgenheid geven. Er zijn geen kids van 16 meer die hand in hand met hun moeder in slaap willen vallen of tussen in willen liggen... tgaat vanzelf over. Wij merken dat het steeds makkelijker gaat en hij geregeld ineens weer een nacht doorslaapt in eigen bed..
Je moet natuurlijk doen waar je je goed bij voelt maar laten huilen vind ik zelf altijd erg zielig (tenzij het boosheid/dwarse bui is natuurlijk).
 
Wij hebben die fase ook gehad, zo rond de 18 a 19 maanden inderdaad.. ook verlatingsangst/slaapregressie. Er waren achteraf gezien weer veel ontwikkelingen, die voor veel onrust zorgden. 
Je kind is inderdaad niet een baby die "gewoon" een slaapregressie heeft. Dit is een dreumes die ook gewoon weet wat hij graag zou willen, mamma/pappa heel dicht bij! 
Wij hebben tijdens de piek ook op zijn kamer gezeten, muisstil in het pikkedonker. De laatste keer dat ik er zat, duurde het 1 uur en 15 minuten voor hij sliep. Het was niet alleen verlatingsangst, hij vond het ook wel erg gezellig. Dat moest vanaf dat moment dus anders.
Dus de volgende avond ben ik naast zijn deur gaan zitten, met de deur op een kier en met het zolderlicht aan (zodat zijn kamer niet te licht werd) en heb ik hem steeds direct gesust als hij mij riep, vanaf de gang met woorden en kalmerende geluiden. Soms stak ik mijn hoofd even om de hoek (ook om te checken of zijn knuffel nog in bed lag).
Op een gegeven moment kon ik gewoon gelijk op de zoldertrap gaan zitten met een boek en kon ik hem vanaf daar kalmerend toespreken. Daarna deed ik de deur gelijk dicht als ik wegging en bleef ik op de trap zitten, totdat ik zeker wist dat hij sliep. De volgende stap was vanaf beneden zeggen dat alles oké was en daarna was de fase voorbij. Alles bij elkaar heeft deze fase bij ons van 17 tot 19,5 maand geduurd, met daarin een opbouw en afbouw en een piek in het midden.
Onwijs pittig vond ik deze fase, maar daarna kon hij weer zoveel meer zeggen, meer met zijn lijf (rennen, tillen, op rechte wanden klimmen (zoals de schutting ?)
Veel sterkte en ook deze gaat weer voorbij!
 
Bedankt voor de tips, we zijn gestopt met laten huilen want de paniek sloeg te veel in bij der daarom ook meteen over gegaan naar bij der zitten, we zitten wel op de gang want als we in der kamertje zitten gaat ze steeds zitten en maakt ze het gezellig. Als ze roept of als ze begint te huilen laten we haar vanaf de gang met de deur open weten dat we er nog steeds zijn voor haar. Nu vind ik dit helemaal niet erg om dit een tijd te doen tot ze meer vertrouwen heeft, het maakt het alleen lastig dat ze dit ook doet met der middag slaapje!? Vandaag heb ik er wel bij gezeten tot ik dacht dat ze aardig weg was want ze heeft dat slaapje echt nog nodig dit is aardig goed gegaan maar had jij dit ook @marjooow ??
We bikkelen maar even door, maar soms weet je gewoon niet meer wat je het beste kan doen.
 
Ja wij hadden het ook bij zowel het middagdutje als bij de avond. Rond deze leeftijd is bekend dat ze een piek hebben in de verlatingsangst. En bij ons duurde hij vrij lang, de piek duurde zeker 4 tot 6 weken. Alleen ik kon ons zoontje toen naar bed brengen (mijn vriend kon het geduld niet opbrengen) Voordeel was wel dat ik het merendeel van deze periode dus op de gang kon zitten en ontspannen een boek kon lezen, of wat kon rommelen op mijn mobiel. Wat voor jezelf echt helpt is je er aan overgeven en dus iets vinden waardoor je je zelf kunt ontspannen, zoals dus het lezen van een boek.
Op het piekmoment moesten we echt wachten tot hij sliep, en bij de kleinste kraak in de trap werd hij weer wakker en konden we weer opnieuw beginnen. Op een gegeven moment was het weer oké om naar beneden te gaan als hij zich eenmaal ontspannen in bed.
 
Hier ook hoor. Erg herkenbaar. Het helpt hier vaak om hem alvast met zijn favoriete knuffels en boekjes in bed te zetten (en speen...) en dan ruim ik de was op of verschoon het bed in de andere kamers. Zowel s middags als s avonds. Hij gaat even lezen/spelen en bij moe worden gaat hij liggen en vraagt steeds of we nog in de buurt zijn. De ene keer moet ik even op de stoel in de deur opening zitten en de andere keer kan ik via de babyfoon geruststellen dat we er nog zijn. Wisselt. Als het een kdv dag is dan heeft hij meer nabijheid nodig. Logisch. Soms is het in de nacht paniek. Dan hup tussenin. Dan plots gaat het ineens weer beter en schrik ik wakker om 5.00 uur.
Huh? Leeft hij nog ? Ligt hij nu nog in zijn eigen bed te slapen ?! O grlukkig! Hij kan het nog ?. Dan verdwijnt het plots weer een tijdje. Had zijn zus ook. Daar was ik veel "strenger" met slaaptraining bezig. Nou dat nooit meer. Wat ging ik spastisch doen zeg. Zo onnatuurlijk.  Ze is nu 8 en slaapt prima. Soms nog even lekker erbij liggen / samen kletsen etc .. maar meestal gaat ze gewoon lekker slapen. Hoe je het ook doet. Volg je hart en blijf bij jezelf. Voelt het niet goed ... ..Doe het dan vooral niet. Je kind heeft voelsprieten en voelt aan alles dat het slapen heel beladen wordt als je er niet achter staat. Lekker knus en gezellig houden zou ik zeggen. Dan is de associatie met slapen ook fijn. 
 
Onze zoon van ruim 13 maanden is met ons naar Italië gegaan, daar was slapen echt een drama (ander bedje, andere omgeving, ineens een eigen kamer).
We bleven bij hem op de kamer tot hij in slaap viel, omdat hij standaard ging huilen bij het neerleggen,
maar hij werd van ieder geluid weer wakker en begon dan direct hard te huilen.
Toen hebben we hem maar ieder slaapje bij ons in bed gelegd en gingen wij meeslapen of lezen. Tussen ons in sliep hij direct.
Maar wij hadden geen enkele vrijheid meer die vakantie.
Nu zijn wij twee weken terug en helaas blijkt het in zijn eigen bedje ook niet makkelijk meer te gaan. 
hij zit wel in de fase van verlatingsangst.
Overdag doen we de slaapjes samen met hem in ons bed, tenzij hij naar het kinderdagverblijf gaat; daar slaapt hij amper op een dag.
's avonds proberen wij hem altijd in zijn eigen bedje te leggen (in dezelfde kamer als waar wij slapen, want wij wonen in een klein appartement). Wij gaan zachtjes de kamer af zodra hij slaapt.
Om hem in slaap te helpen maken we het donker in de kamer en mijn partner houdt de benen van onze zoon vast en ik leg mijn hand tegelijkertijd op de borst van onze zoon. Dan valt hij dus na circa 15 minuten in slaap.
Na enkele uren wordt hij gillend wakker, de ene keer na anderhalf uur, de andere keer na 2,5 uur. Dan geven we hem een flesje om hem wat rustig te krijgen.
's nachts wordt hij ontzettend vaak huilend wakker in zijn eigen bedje en omdat wij het zelf niet meer trekken , die slapeloze nachten, nemen we hem vrijwel altijd bij ons in bed.
Wij zijn bang dat hij er teveel aan went om tussen ons in te liggen en straks niet meer zonder ons kan.
Heeft iemand een tip voor ons?
alvast bedankt.
Groeten, 
Ilse
 
Herkenbaar, wij hebben dit ook gehad. Het in de kamer blijven was bij ons geen succes dat vond ze een feestje haha. Bij ons werkte het laten huilen uiteindelijk wel. Eerste dag 15 minuten toen gaf ze het op, dag 2 7 minuten, dag 3 2 minuten en vanaf toen twee weken lang paar seconden huilen en dan stopte het. 

Ik denk dat voor elk kind iets anders werkt helaas. Een vriendin van mij ging expres rommelen in de kamer naast die van haar kind en dan was blijkbaar de angst dat mama weg was er niet meer. 


Hoop dat jullie snel iets vinden wat werkt!! 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan