Helaas zal ik mijn kleine wonder niet te zien krijgen. (Gisteren was ik precies 7 weken zwanger)
Gisteren had ik in de ochtend heel kort wat last van steken. In de namiddag verloor ik een druppeltje rozig bloed. In de avond werk de buikpijn steeds heftiger. Ik heb toen de verloskundige gebeld en die heeft mij gerust gesteld omdat je in de zevende week wat meer last kan hebben van buikpijn omdat de baarmoeder hard aan het groeien is en zolang het geen helder rood bloed is ik mij geen zorgen hoef te maken.
De pijn werd alleen maar heftiger en ik stond er absoluut niet bij stil dat het een miskraam kon zijn. Heb een paracetamol genomen wat nauwelijks heeft gewerkt. Ik ben toen ik bed gekropen en vanwege de pijn viel ik moeizaam in slaap. Omdat wij geen kruik hebben is mijn lieve zorgzame man een fles gaan vullen met warm water wat ik tegen mijn buik heb gehouden en dat hielp wel een beetje. Rond 03:10 werd ik wakker omdat ik heel licht wat voelde vloeien, ik dacht dat ik moest plassen??? Maar toen ik mijn ogen open deed realiseerde ik meteen dat het bloed kon zijn!!!! En ja hoor, deed de licht aan en zag een klein vlekje bloed in de vorm van een foetus ;-( Ik riep mijn man en zakte door de grond, ik wist het gewoon zeker. Onze baby is er niet meer. Ik heb niet gehuild was niet emotioneel of bang ben naar het toilette gegaan en daar zakte mijn wereld in elkaar. Er kwamen stolsels uit en het idee dat onze baby in de toilette wordt doorgespoeld ...... nee dat wou ik niet!!! Ik heb alles geprobeerd op te vangen, ik weet alleen nog niet wat ik ermee ga doen.
Ik kan gelukkig vanmiddag al gaan voor een echo, dan gaan ze kijken of het echt mis is gegaan maar ik ga ervan uit dat onze baby er niet meer is.
Ben behoorlijk verdrietig, mijn geloof houd mij in ieder geval wel sterk. Ik weet dat "God" dit niet heeft gedaan om ons te straffen of wat dan ook, het had misschien veel erger kunnen zijn. Misschien was de baby dood geboren of wat anders en heeft "God" ons daarvoor behoed. Die gedachte houd ik vast en ik wens dat wij onze baby in de paradijs zullen zien. En met die gedachte gaan wij door naar de volgende ronde.
Ik wens jullie allemaal veel succes, en ongeacht mijn pech ben ik nog wel blij voor jullie allemaal. Geniet ervan en schrik niet van mijn verhaal want wat moet gebeuren zal gebeuren en door te piekeren en angstig te zijn neem je hetgeen wat moet gebeuren niet weg. Denk liever aan de dag dat jullie je baby's in jullie handen zullen vasthouden en van hun kunnen genieten.
Heel veel liefs Ilham
Gisteren had ik in de ochtend heel kort wat last van steken. In de namiddag verloor ik een druppeltje rozig bloed. In de avond werk de buikpijn steeds heftiger. Ik heb toen de verloskundige gebeld en die heeft mij gerust gesteld omdat je in de zevende week wat meer last kan hebben van buikpijn omdat de baarmoeder hard aan het groeien is en zolang het geen helder rood bloed is ik mij geen zorgen hoef te maken.
De pijn werd alleen maar heftiger en ik stond er absoluut niet bij stil dat het een miskraam kon zijn. Heb een paracetamol genomen wat nauwelijks heeft gewerkt. Ik ben toen ik bed gekropen en vanwege de pijn viel ik moeizaam in slaap. Omdat wij geen kruik hebben is mijn lieve zorgzame man een fles gaan vullen met warm water wat ik tegen mijn buik heb gehouden en dat hielp wel een beetje. Rond 03:10 werd ik wakker omdat ik heel licht wat voelde vloeien, ik dacht dat ik moest plassen??? Maar toen ik mijn ogen open deed realiseerde ik meteen dat het bloed kon zijn!!!! En ja hoor, deed de licht aan en zag een klein vlekje bloed in de vorm van een foetus ;-( Ik riep mijn man en zakte door de grond, ik wist het gewoon zeker. Onze baby is er niet meer. Ik heb niet gehuild was niet emotioneel of bang ben naar het toilette gegaan en daar zakte mijn wereld in elkaar. Er kwamen stolsels uit en het idee dat onze baby in de toilette wordt doorgespoeld ...... nee dat wou ik niet!!! Ik heb alles geprobeerd op te vangen, ik weet alleen nog niet wat ik ermee ga doen.
Ik kan gelukkig vanmiddag al gaan voor een echo, dan gaan ze kijken of het echt mis is gegaan maar ik ga ervan uit dat onze baby er niet meer is.
Ben behoorlijk verdrietig, mijn geloof houd mij in ieder geval wel sterk. Ik weet dat "God" dit niet heeft gedaan om ons te straffen of wat dan ook, het had misschien veel erger kunnen zijn. Misschien was de baby dood geboren of wat anders en heeft "God" ons daarvoor behoed. Die gedachte houd ik vast en ik wens dat wij onze baby in de paradijs zullen zien. En met die gedachte gaan wij door naar de volgende ronde.
Ik wens jullie allemaal veel succes, en ongeacht mijn pech ben ik nog wel blij voor jullie allemaal. Geniet ervan en schrik niet van mijn verhaal want wat moet gebeuren zal gebeuren en door te piekeren en angstig te zijn neem je hetgeen wat moet gebeuren niet weg. Denk liever aan de dag dat jullie je baby's in jullie handen zullen vasthouden en van hun kunnen genieten.
Heel veel liefs Ilham