Slechte 20w echo, ervaring? Wat zijn onze opties?

P

Paulien A

<p>Wij hebben 3 dagen geleden te horen gekregen dat ons meisje teveel vocht in haar hoofd en hart heeft. Pas komende week kunnen we terecht bij het medisch centrum voor een extra controle. Maar op basis van de 20w echo weten we eigenlijk al dat dit kleintje geen kans heeft. Dit is ontzettend pijnlijk en dubbel, vooral ook omdat ik wel nog steeds schopjes voel....</p><p>Ik heb veel op het internet gezocht naar alle opties omtrent afbreken, wat nadien, de psychologische klap die kan komen, maar nergens vind ik echt verhalen van ouders. Wij zijn over het algemeen erg nuchter, en dat probeer ik nu ook te zijn voor zover mogelijk. Maar als je verhalen online vindt, gaat dat vaak over het kindje mee naar huis nemen, nog aan je andere kinderen laten zien, zelfs begraven in je tuin, etc. Dit voelt niet als ons. Maar die verhalen van ouders die een andere keuze hebben gemaakt, vind je eigenlijk nergens.</p><p>Ik zou graag willen weten wat mij te wachten staat omtrent de bevalling, omtrent de psychologische impact en de  keuzes en gevoelens nadien. Iemand met ervaring? Of een website waar jullie van op de hoogte zijn?</p><p>Paulien</p>
 
Wat zullen jullie geschrokken zijn zeg! Wat zou je willen en wat wil je weten? 
Ik ben op 18 en 19 november 2018 met 20+5 en 20+6 bevallen van onze zoons. Een spontane vroeggeboorte waar nooit een oorzaak voor gevonden is (gelukkig). Je weet dat je gaat bevallen van een dood kindje. Dat was voor ons heel dubbel.  Je wordt papa en mama, maar voor de buitenwereld is dat niet zichtbaar. 
Ik was direct verliefd op onze zoons. Hoewel we van alles moesten regelen, waren we niet bezig met afscheid nemen. We hebben ook gewoon beschuit met muisjes gegeten en kraamvisite gehad.
Stichting Still heeft bij ons foto's gemaakt. Dat raad ik je echt aan! We hebben, inclusief de reportage van Stichting Still, 1000 foto's. Daar ben ik nog iedere dag blij mee. Wij hebben gekozen voor de waterbakmethode. Onze zoons veranderen van kwetsbare jongens in mooie kerels. Wij zijn geholpen door Houvast Uitvaartzorg met het regelen van alles rondom het afscheid. 
We hebben gewoon kraamzorg gehad. Dat raad ik je wel aan. Je bent kraamvrouw. Ik vond de stuwing vreselijk. Ik had melk, maar de kinderen die ik zou moeten voeden waren er niet meer. Nou ja, ze lagen op hun eigen kamertje, maar voeden ging niet. 
Het afscheid was mooi en zwaar. Wij hebben onze zoons begraven. Als ik de foto's zie van het moment dat we de kist in het graf leggen, dan breek ik weer. Toen iedereen weg was van de begraafplaats heb ik enorm hard gehuild.
De dagen en weken erna leefden we in een roes tot het moment dat het 'normale leven' weer opgepakt moest worden. Mijn man ging werken en ik zat thuis met een lege buik. Ik was ineens een onzichtbare moeder. Mijn menstruatie kwam 6 weken na de bevalling op gang. Ook dat vond ik moeilijk. Ik had nog zwanger moeten zijn. Na het plaatsen van de steen kreeg ik het weer moeilijk, want we hadden alles gedaan wat we konden doen.
'Het is niet goed, maar het is goed zo.' Dat is wat we altijd tegen elkaar hebben gezegd. Je kinderen verliezen is ontzettend zwaar, maar we zijn ouders geworden! Onze zoons hebben niet geleden. Ze hebben niet hoeven vechten voor hun leven. We hebben ze gekust, geknuffeld en met liefde verzorgd. We hebben ze het mooiste afscheid gegeven dat we konden bedenken. We wilden ook gewoon gefeliciteerd worden.
We staan er ondanks alles positief in. Dat helpt ons enorm. We praten veel over ze en hier in huis hebben we van alles staan ter nagedachtenis. Als we op vakantie gaan, dan nemen we een foto mee. Ze horen er gewoon bij. 
Inmiddels hebben ze een zusje gekregen. Onze eerste keer buiten was naar het graf van onze zoons. Dat moest gewoon voor mijn gevoel. Ik vertel onze dochter vaak over haar broers. Het moet voor haar ook gewoon worden en niet zo'n beladen onderwerp.
Ja, het blijft moeilijk, verdrietig, maar het blijft niet zo zwaar als in het begin. 
Mocht je nog meer willen weten, dan hoor ik het graag!
Heel veel sterkte!
 
Hoi Pauline,
Wij hebben 5 jaar geleden afscheid genomen van ons zoontje met 21 weken zwangerschap. Op de 20 weken echo was een afwijking aan het skelet te zien. Door een vervormd ribbenkastje konden zijn longen zich niet ontwikkelen en zou hij geen adem kunnen halen. We hebben besloten de bevalling op te wekken. 
Je schrijft dat je “verhalen van mensen die een andere keuze hebben gemaakt nergens vindt”. Wat bedoel je daarmee? Waarover zou je graag meer willen weten? Mensen die de zwangerschap uitdragen?
Ik vond het boek Stille babys heel fijn. Ik las het nadien maar er staan veel tips in die echt belangrijk zijn en ik graag vooraf had geweten. Maar of je nu een boek wilt lezen is natuurlijk maar de vraag.
Ik wens je vreselijk veel kracht. Mijn ervaring is dat je die zult hebben. 
Als je specifieke vragen hebt, dan lees ik ze graag.
Liefs,
Charlotte
 
Hoi beide,
Super bedankt voor jullie reactie. Ik lees inderdaad veel verhalen van ouders die kiezen om het kindje nog mee naar huis te nemen, maar met andere opties bedoel ik eigenlijk: wat zijn de beweegredenen van ouders om het kindje in het ziekenhuis te laten? Aan te bieden voor onderzoek? Ik wil niet een keuze maken die niet bij mij past, maar ik wil er ook geen spijt van krijgen. Mijn eerste reactie zou zijn om juist te kiezen voor onderzoek: of onderzoek naar de oorzaak hiervan, of de wetenschappelijke wereld helpen. Maar die verhalen lees ik dus nergens. Wat hun ervaring hier in was.
Ik had vanaf het begin het gevoel dat er iets mis was. De groei bleef wat achter maar "dat gebeurd wel vaker" dus dan leg je dat naast je neer. Maar eigenlijk heb ik nooit echt kunnen genieten van deze zwangerschap en ergens ben ik er nu blij om. De klap is hard, maar ik zag het ergens aankomen blijkbaar... daardoor heb ik het gevoel dat ik nu iets nuchterder kan nadenken (nu nog wel.... ) omtrent dit soort zaken. maar zoals ik al zei: ik wil er geen spijt van krijgen dat wij geen grafje hebben, of dat ik het kindje niet mee naar huis heb genomen. Naar mijn idee wordt de lading dan nog zwaarder dan dat deze al is.
Erg dubbel allemaal dus. Maar wel erg fijn dat jullie zo uitgebreid hebben gereageerd. Hebben jullie in de weken/maanden erna ook nog gesproken met een psycholoog oid? En hoelang duurde het voordat jullie het gevoel hadden dat je weer toe was aan een zwangerschap? kon je genieten van die zwangerschap ondanks angst dat het weer mis kan gaan?
Heel erg bedankt voor jullie verhaal.
Paulien
 
Hoi,
Wat volgens mij belangrijk is, is dat je weet dat je elk moment kunt beslissen wat je wilt. Misschien denk je nu dat het het beste voelt om je kindje in het ZH te laten. Misschien denk je na de geboorte dat je het mee naar huis neemt en alsnog een begrafenis met alles erop en eraan regelt. En misschien beslis je ‘s avonds alsnog anders. Er kan en mag echt heel veel. Veel ziekenhuizen en uitvaartondernemingen (bijvoorbeeld Houvast uitvaartzorg = gespecialiseerd in begeleiding van de allerkleinsten) denken met je mee en ondersteunen je als je wilt. Als je steeds blijft checken wat goed voelt en dat steeds bespreekbaar maakt (ook je twijfels) dan denk ik niet dat je verkeerde keuzes zult maken.
Beweegreden om een kindje in het ZH te laten of voor de wetenschap af te staan weet ik niet. Zingeven aan het leven vh kindje door anderen te helpen? Gewoon geen behoefte aan “meer”? Ik heb een tijdje gemaild met CZB (contactgroep zwangerschapsbeeindiging). Daar zitten misschien wel vrouwen in die hun kindje niet hebben meegenomen. Als je wilt breng ik je in contact. 
Ik wilde ook geen hele toestand. Tot kleine Arthur op mijn buik lag en de gynaecoloog me feliciteerde met mijn zoon. Nou, die ging dus nergens meer naar toe behalve met ons mee naar huis! ‘s Avonds gecremeerd met alleen mijn man en ik erbij. Zijn urntje staat in de kast. Het gevoel dat ik voor hem gezorgd heb (mee naar huis, bekeken, geknuffeld, gecremeerd) maakt het voor mij niet beladener of groter. Het heeft juist enorm geholpen om er vrede mee te hebben. Maar doe wat voor jullie goed voelt. Omdat wij dat ook gedaan hebben, hebben we nergens spijt van. 
Geen psycholoog gesproken. Weleen overwogen maar toch niet echt nodig gehad. Veel verdriet gehad maar overall overheerste acceptatie. De natuur is echt wonderlijk en soms gaat het mis. En wat mij verder enorm helpt en geholpen heeft is dat ik vooral heel blij met hem ben. Hij is mijn zoon. Voor altijd. Vooraf nooit gedacht maar zo is het gaan voelen voor mij.
Na 3 maanden kregen we de uitslag van chromosoom onderzoek en bleek het niets erfelijks. 2 maanden later in verwachting. Nu een zoon van 4 en meisje van 2,5. Zwangerschappen zijn niet onbezorgd maar net zo bijzonder.
Ooooo, lang verhaal. Vraag maar als je nog iets wilt weten...
 
Bij ons is er geen oorzaak gevonden voor de spontane vroeggeboorte. 'Dikke, vette pech' was de conclusie. Verdere onderzoeken waren dus ook geen optie. Daarbij moest/moet ik er niet aan denken om mijn kinderen achter te laten. Ik ben zo blij dat ik ze nog vast heb kunnen houden, heb kunnen kussen, knuffelen en verzorgen.
Ik ben wel een keer naar de psycholoog geweest. Ik was al bij hem bekend en we hebben gewoon even een check gedaan. Dat was eenmalig.
Ik ben in november 2018 bevallen. In december kwam mijn cyclus weer op gang. In januari 2019 kregen we groen licht. In februari begonnen en in mei was ik zwanger. Er ligt nu een prachtig meisje van 6 weken oud op mijn borst. Een mix van haar grote broers. 
De eerste vraag na mijn bevalling was wanneer ik weer zwanger mocht raken. Ik wilde ook graag kinderen om voor te zorgen. De eerste 20 weken waren heel spannend. Bij 24 weken kreeg ik wat meer vertrouwen. Bij 28 weken nog een beetje meer en met 32 weken begon ik met aftellen. Uiteindelijk is ze met 39+3 binnen 3,5 uur geboren. Ik heb vooral de tweede helft van de zwangerschap kunnen genieten. Het scheelt ook dat ze super actief was in mijn buik. Ik zou zelfs nog een zwangerschap aandurven. 
 
Bedankt voor je uitgebreide informatie! In contact komen met die emailgroep czb klinkt wel als iets waar ik misschien veel aan kan hebben. Mijn email is reinapaulien at hotmail punt com. Bedankt! 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan