<p>Hallo allemaal,</p><p>Ik weet niet precies waarom ik dit schrijf, maar wil het graag eventjes kwijt. </p><p>Op 08-11-2019 ben ik moeder geworden van een prachtige dochter. Tijdens mijn zwangerschap twijfelde ik heel erg of ik bv wilde geven, had er zelfs nachtmerries over maar toen onze kleine geboren was toch besloten om het te proberen. Wel met de insteek van lukt het niet dan stop ik. De eerste keer ging super, daarna ging het extreem pijn doen. <br /><br /></p><p>Op advies van de kraamhulp daarvoor tepelhoedjes gehaald hierdoor was de pijn dragelijk en kon ik doorgaan met de bv. In het begin ging het echt super onze kleine groeide goed en dronk ook goed. Nu is ze ondertussen 11 weken en is ze de laatste 3/4 weken maar 60 gram aangekomen. De lactatiekundige maakt zich niet echt zorgen het consultatiebureau wel. Hierdoor zijn we toch maar gaan bijvoeden met kunstvoeding. Dit drinkt ze dan ook gretig helemaal leeg. Ondertussen heb ik wel met veel pijn en moeite de tepelhoedjes kunnen afbouwen waardoor ik nu kan voeden zonder.</p><p>Door dit alles begin ik nu echt te twijfelen of ik wel genoeg voeding en of er wel genoeg voedingstoffen in zitten. Ik me zo schuldig over het feit dat ik het niet alleen kan zonder de kunstvoeding. Op dit moment voel ik me er gewoon een hele slechte moeder door.Mijn insteek was natuurlijk we zien wel waar het schip strand met de bv. Maar ik moet er niet aan denken om er mee te stoppen ik vind het z’n magisch iets bv. Z’n fijn moment tussen moeder en dochter. Daarom lijkt het me zo piep als het blijkt dat ik niet genoeg heb voor haar. Het gevoel dat mijn lichaam me in de steek laat is echt zo rot. Ben ik hierdoor dan een slechte moeder ? </p>