hallo, mijn dochter van 4 is af en toe vreselijk! Ze misdraagt zich als ze niet haar zin krijgt. Ze begint de hele boel bij elkaar te huilen, schreeuwen, krijsen. Ik kan niet tot haar doordringen dat dit echt niet acceptabel is. Ik weet soms echt niet meer wat ik met haar moet. Ik heb echt advies nodig. en niet: laten huilen. Maar echt advies waar ik iets aan heb. Ik zet haar wel eens op de gang, maar dat werkt niet, omdat ze gewoon krijsend weg loopt.
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
soms is ze echt vreselijk
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Hallo,
Als moeder van 3 kinderen en een eigen zaak herken ik je gevoelens heel goed. Ik heb het ook wel met hun dat ik het af en toe echt niet meer zie zitten. Probeer vol te houden want vaak zijn dit periodes. Het is nog steeds een hele moeilijke leeftijd waar ze in zitten als ze 4 zijn. Ze gaan voor het eerst echt naar school en krijgen daar ook veel te verwerken. Het is niet leuk om ze steeds te moeten waarschuwen maar uiteindelijk zal het beloond worden. Wij straffen ook behoorlijk streng en houden ze kort maar zoals ik al zei met 3 kinderen en een eigen zaak wil ik gewoon wel dat ik orde kan blijven houden. Vaak als je naar programma's kijkt met "probleem kinderen" blijkt vaak dat het niet aan de kinderen ligt maar aan de manier waarop de ouders hun aanpakken. Een beetje streng zijn kan naar mijn idee geen kwaad. Langs de andere kant kan belonen ook heel goed werken. Merk je dat ze echt haar best doet dan mag je ze best laten weten dat ze ook lief is geweest. Met deze methode kan het eigenlijk niet fout gaan. Mocht het dan af en toe eens tegen zitten vergeet dan niet dat het nog maar een kind is en dat ze dit echt niet doet om jou te pesten. Na verloop van tijd gaat dat ook weer over.
Geniet vooral van je kinderen en zoek af en toe ook eens wat afleiding. Als je ze niet constant ziet geniet je meer van de tijd die je wel kan besteden aan het kind.
Heel veel sterkte met de kleine deugniet!
Groetjes Nova
Als moeder van 3 kinderen en een eigen zaak herken ik je gevoelens heel goed. Ik heb het ook wel met hun dat ik het af en toe echt niet meer zie zitten. Probeer vol te houden want vaak zijn dit periodes. Het is nog steeds een hele moeilijke leeftijd waar ze in zitten als ze 4 zijn. Ze gaan voor het eerst echt naar school en krijgen daar ook veel te verwerken. Het is niet leuk om ze steeds te moeten waarschuwen maar uiteindelijk zal het beloond worden. Wij straffen ook behoorlijk streng en houden ze kort maar zoals ik al zei met 3 kinderen en een eigen zaak wil ik gewoon wel dat ik orde kan blijven houden. Vaak als je naar programma's kijkt met "probleem kinderen" blijkt vaak dat het niet aan de kinderen ligt maar aan de manier waarop de ouders hun aanpakken. Een beetje streng zijn kan naar mijn idee geen kwaad. Langs de andere kant kan belonen ook heel goed werken. Merk je dat ze echt haar best doet dan mag je ze best laten weten dat ze ook lief is geweest. Met deze methode kan het eigenlijk niet fout gaan. Mocht het dan af en toe eens tegen zitten vergeet dan niet dat het nog maar een kind is en dat ze dit echt niet doet om jou te pesten. Na verloop van tijd gaat dat ook weer over.
Geniet vooral van je kinderen en zoek af en toe ook eens wat afleiding. Als je ze niet constant ziet geniet je meer van de tijd die je wel kan besteden aan het kind.
Heel veel sterkte met de kleine deugniet!
Groetjes Nova
Hoi hoi,
Oei oei, wat herkenbaar...Ook ik heb een zoontje van 4 jaar (net) en een zoontje van 1 jaar. Sinds 2 weken is mijn oudste niet te genieten. Hij wil niets, is heel snel boos en begint dan inderdaad vreselijk te krijsen. Alles proberen we, tot aan negeren toe.
Nou werk ik zelf in het onderwijs, dus van pedagogie heb ik best wel de zgn. kaas van gegeten. Maar toch......gek worden we ervan, maar vooral stik chagerijnig!!
Nu is het wel zo dat er in korte tijd veel is gebeurd. Mijn moeder is 22 nov. redelijk plotseling overleden waardoor ik vaak snel weg moest naar het ziekenhuis. Hierdoor heeft hij nu een soort angst dat ik steeds weer weg ga. Logisch.....dus stel ik hem zoveel mogelijk gerust en laat zien dat ik niet zomaar wegga. Ook is hij net 4 geworden vorige week en is hij aan het wennen op de basisschool en is het sinterklaas geweest...kortom: erg veel in dat koppie......we zullen wel geduld moeten hebben en het zal wel een reactie op het bovenstaande zijn, maar ik hoop echt van harte dat ik snel weer mijn "oude" zoon weer terug heb!!!!!
groetjes, Misja, mv Thijmen(4 jr) en Marten (1 jr).
Oei oei, wat herkenbaar...Ook ik heb een zoontje van 4 jaar (net) en een zoontje van 1 jaar. Sinds 2 weken is mijn oudste niet te genieten. Hij wil niets, is heel snel boos en begint dan inderdaad vreselijk te krijsen. Alles proberen we, tot aan negeren toe.
Nou werk ik zelf in het onderwijs, dus van pedagogie heb ik best wel de zgn. kaas van gegeten. Maar toch......gek worden we ervan, maar vooral stik chagerijnig!!
Nu is het wel zo dat er in korte tijd veel is gebeurd. Mijn moeder is 22 nov. redelijk plotseling overleden waardoor ik vaak snel weg moest naar het ziekenhuis. Hierdoor heeft hij nu een soort angst dat ik steeds weer weg ga. Logisch.....dus stel ik hem zoveel mogelijk gerust en laat zien dat ik niet zomaar wegga. Ook is hij net 4 geworden vorige week en is hij aan het wennen op de basisschool en is het sinterklaas geweest...kortom: erg veel in dat koppie......we zullen wel geduld moeten hebben en het zal wel een reactie op het bovenstaande zijn, maar ik hoop echt van harte dat ik snel weer mijn "oude" zoon weer terug heb!!!!!
groetjes, Misja, mv Thijmen(4 jr) en Marten (1 jr).
Hallo,
Ik ben een moeder met een zoon van 3 jaar en 8 mnd en een zoon van 4 jaar en 11 mnd. Ik herken jullie reaktie heel goed. Soms heb je het idee dat je flipt als je weer een bui ziet aankomen. Op een gegeven moment had ik het idee zo gaat het ook niet. Ik ben de kinderen gaan betrekken bij een heleboel dingen. In de winkel boodschappen laten pakken. Tafel dekken. Zelf kleren halen enz. enz. enz. Wel heel gerichte en korte opdrachten geven. Daarna laten merken hoe goed je het vind en dat je heel blij bent met hulp. Ik beloon ook met stickers en een magneetbord. Als je het niet goed doet krijg je geen beloning. Bij mijn ene zoon helpt negeren. De andere laat ik uitrazen op zijn kamer.
Soms vragen ze heel veel aandacht (samen spelen enz. enz.). Ikspreek dan af op de klok. Mamma gaat tot de wijzer van de klok boven is met jullie spelen. Daarna moet mamma de was doen. Is slechts een voorbeeld hoor. Wanneer ze weer om veel aandacht vragen spreken we gewoon weer een gezamenlijke speeltijd af. Uiteindelijk ben je minder tijd kwijt dan aan een peuter die weer een driftbui krijgt.
Als het echt niet meer wil ga ik wel eens alleen weg als mijn man erweer is. Lekker even de stad in of iets anders. Voor mijn idee heb je dat gewoon af en toe nodig. In het begin voelde ik me schuldig, maar nu niet meer. Ik denk dat het goed is om op die manier de negatieve spiraal soms te doorbreken. Als ze echt niet meer te vermaken zijn of alleen maar slechte buien hebben kijken ze ook wel eens een poos TV. Ik ga dan voor de rustiger, beschaafde TV. Geen sponsbob o.i.d.
Bovenstaande heeft echt geholpen. Het gaat er rustiger aan toe. Mensen die zeggen thuis nooit een conflict te hebben geloof ik niet. Het blijven kinderen die bij tijd en wijle niet weten wat ze met de wereld aan moeten. En dat is ook niet gek, want wij als volwassene weten het soms al niet.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. Succes.
Ik ben een moeder met een zoon van 3 jaar en 8 mnd en een zoon van 4 jaar en 11 mnd. Ik herken jullie reaktie heel goed. Soms heb je het idee dat je flipt als je weer een bui ziet aankomen. Op een gegeven moment had ik het idee zo gaat het ook niet. Ik ben de kinderen gaan betrekken bij een heleboel dingen. In de winkel boodschappen laten pakken. Tafel dekken. Zelf kleren halen enz. enz. enz. Wel heel gerichte en korte opdrachten geven. Daarna laten merken hoe goed je het vind en dat je heel blij bent met hulp. Ik beloon ook met stickers en een magneetbord. Als je het niet goed doet krijg je geen beloning. Bij mijn ene zoon helpt negeren. De andere laat ik uitrazen op zijn kamer.
Soms vragen ze heel veel aandacht (samen spelen enz. enz.). Ikspreek dan af op de klok. Mamma gaat tot de wijzer van de klok boven is met jullie spelen. Daarna moet mamma de was doen. Is slechts een voorbeeld hoor. Wanneer ze weer om veel aandacht vragen spreken we gewoon weer een gezamenlijke speeltijd af. Uiteindelijk ben je minder tijd kwijt dan aan een peuter die weer een driftbui krijgt.
Als het echt niet meer wil ga ik wel eens alleen weg als mijn man erweer is. Lekker even de stad in of iets anders. Voor mijn idee heb je dat gewoon af en toe nodig. In het begin voelde ik me schuldig, maar nu niet meer. Ik denk dat het goed is om op die manier de negatieve spiraal soms te doorbreken. Als ze echt niet meer te vermaken zijn of alleen maar slechte buien hebben kijken ze ook wel eens een poos TV. Ik ga dan voor de rustiger, beschaafde TV. Geen sponsbob o.i.d.
Bovenstaande heeft echt geholpen. Het gaat er rustiger aan toe. Mensen die zeggen thuis nooit een conflict te hebben geloof ik niet. Het blijven kinderen die bij tijd en wijle niet weten wat ze met de wereld aan moeten. En dat is ook niet gek, want wij als volwassene weten het soms al niet.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. Succes.
Wat herkenbaar allemaal.
Ik zit net weer op het internet te zoeken naar de oplossing voor de driftbuien van mijn 4-jarige zoontje. Ook ik weet het heel vaak niet meer, niets lijkt te helpen. Ik merk wel dat ik mezelf (en mijn man) ervoor moet waken dat hij niet straf op straf krijgt en het van belang is wat je doel.
Bij een echte driftbui (vaak uit het niets) probeer ik hem zoveel mogelijk te negeren. Ik zorg er wel voor dat hij mij blijft zien maar ik ga bv een boekje lezen (of net doen alsof). Vaak draait hij na een half uur tieren wel weer bij, en vooral maar blijven uitelggen (als d bui over is) dat boos zijn niet erg is maar ik probeer hem een andere manier te laten zien. Leg uit met voorbeelden van jezelf.
Groet
Ik zit net weer op het internet te zoeken naar de oplossing voor de driftbuien van mijn 4-jarige zoontje. Ook ik weet het heel vaak niet meer, niets lijkt te helpen. Ik merk wel dat ik mezelf (en mijn man) ervoor moet waken dat hij niet straf op straf krijgt en het van belang is wat je doel.
Bij een echte driftbui (vaak uit het niets) probeer ik hem zoveel mogelijk te negeren. Ik zorg er wel voor dat hij mij blijft zien maar ik ga bv een boekje lezen (of net doen alsof). Vaak draait hij na een half uur tieren wel weer bij, en vooral maar blijven uitelggen (als d bui over is) dat boos zijn niet erg is maar ik probeer hem een andere manier te laten zien. Leg uit met voorbeelden van jezelf.
Groet
Jeetje wat herkenbaar!
Mijn zoontje wordt over drie weken 4 jaar en gaat dan ook voor het eerst naar school.
Ik ben 30 weken zwanger van de tweede. Vooral doordat ik nu in het einde van de zwangerschap zit kan ik veel minder van hem hebben. En vooral dan worden ze natuurlijk nóg vervelender.......
Hij vraagt belachelijk veel aandacht. Hij moet constant bovenop je zitten het liefst. Houd je constant in de gaten enz.
Dan krijg je het advies goed gedrag te belonen, maar ja, daar moet je dan ook wel de puf voor hebben he? Als hij net het bloed van onder mijn nagels vandaan heeft gehaald heb ik ook geen zin om te zeggen dat hij "nu toch zo'n lieve jongen is". En negeren werkt gewoon niet altijd. Je krijgt wel adviezen, maar ja pas die maar eens toe in de praktijk. Hij moet voor mijn idee gewoon léren dat hij niet altijd de aandacht kan hebben. Hij blijft tegen je praten als hij aan het spelen is of gaat heel luidruchtig spelen zodat je er wel wat van moet zeggen. Allemaal ontzettend vermoeiend. En nu nog meer omdat het zwaarder wordt door de zwangerschap.
Soms zit ik er helemaal doorheen............, dan kan ik niet meer, dan ben ik constant boos op hem en ja, heel pedagogisch onverantwoord, geef ik hem ook een tik. Omdat je gewoon aan je eigen grenzen zit. Dat is een vervelend gevoel. Vooral omdat er nog eentje bijkomt. Dan ga ik soms toch twijfelen aan mijn moeder zijn.
Groeien ze misschien toch nog overheen?
Hoop, hoop, hoop.
Groetjes Gerrie.
Mijn zoontje wordt over drie weken 4 jaar en gaat dan ook voor het eerst naar school.
Ik ben 30 weken zwanger van de tweede. Vooral doordat ik nu in het einde van de zwangerschap zit kan ik veel minder van hem hebben. En vooral dan worden ze natuurlijk nóg vervelender.......
Hij vraagt belachelijk veel aandacht. Hij moet constant bovenop je zitten het liefst. Houd je constant in de gaten enz.
Dan krijg je het advies goed gedrag te belonen, maar ja, daar moet je dan ook wel de puf voor hebben he? Als hij net het bloed van onder mijn nagels vandaan heeft gehaald heb ik ook geen zin om te zeggen dat hij "nu toch zo'n lieve jongen is". En negeren werkt gewoon niet altijd. Je krijgt wel adviezen, maar ja pas die maar eens toe in de praktijk. Hij moet voor mijn idee gewoon léren dat hij niet altijd de aandacht kan hebben. Hij blijft tegen je praten als hij aan het spelen is of gaat heel luidruchtig spelen zodat je er wel wat van moet zeggen. Allemaal ontzettend vermoeiend. En nu nog meer omdat het zwaarder wordt door de zwangerschap.
Soms zit ik er helemaal doorheen............, dan kan ik niet meer, dan ben ik constant boos op hem en ja, heel pedagogisch onverantwoord, geef ik hem ook een tik. Omdat je gewoon aan je eigen grenzen zit. Dat is een vervelend gevoel. Vooral omdat er nog eentje bijkomt. Dan ga ik soms toch twijfelen aan mijn moeder zijn.
Groeien ze misschien toch nog overheen?
Hoop, hoop, hoop.
Groetjes Gerrie.
dag mama's
wat herkenbaar zeg jullie verhalen.
dochterlief is 4,5 en een echte draak soms. ze ligt al vanaf half zeven op bed omdat ze zo vreselijk tekeer ging onder het eten dat we het zat waren.
ze gilt, huilt, slaat en schopt als ze in zo een bui zit en is dan niet te kalmeren.
ik ga zeker met julie tips aan de slag.
bedankt
miep
wat herkenbaar zeg jullie verhalen.
dochterlief is 4,5 en een echte draak soms. ze ligt al vanaf half zeven op bed omdat ze zo vreselijk tekeer ging onder het eten dat we het zat waren.
ze gilt, huilt, slaat en schopt als ze in zo een bui zit en is dan niet te kalmeren.
ik ga zeker met julie tips aan de slag.
bedankt
miep