Soms mijn partner zoooo zat....

P

PrinsesL

Ik moet heeeel even klagen over iets wat niks met zwanger worden te maken heeft...
Mijn vriend heeft, zoals sommigen misschien weten, een beroerte gehad 4 maanden nadat we besloten te gaan voor een kindje..
Dit houd in dat er een hele hoop anders is geworden. Zo werkt hij niet meer volledig, maakt korte werkdagen en raakt deze baan kwijt omdat de baas hem niet meer wil. Allemaal erg zuur.. Ook is hij vaak moe en moet hij af en toe echt rusten. Nu is hij deze week vrij en ik word echt gek.... Ik werk veel deze week, er gebeurt niks in huis. Had al allemaal fruitvliegjes omdat de vaat niet in de vaatwasser werd gezet ( ik werk dan dus anders had ik dat gedaan uiteraard) kom ik uit mn slaapdienst vandaag moest ik bellen dan had hij de broodjes klaar als ik er was. Toen ik thuis kwam moest alles nog gebeuren, broodjes bakken tafel dekken alles.... En uiteraard alle vaat van gister stond er nog. Ik was noe maar na de broodjes hij ook en is na een tijdje tv al snel naar boven gegaan en heeft daar tot 5u gelegen, dus ik de troep maar opruimen.. Hij heeft net wel gekookt, maar dat was ook niks.. En dan te bedenken dat hij kok is geweest... Hij maakt zich overal zo gemakkelijk vanaf... En aanspreken is zooo lastig omdat hij het zwaar heeft met de gevolgen van de beroerte.. En oke dat snap en respecteer ik maar Halloooooo ook voor mij is die beroerte een hele impact!! En dan op dit soort dagen denk ik, Jij moe? Jij gaat naar bed?? Wat heb je gedaan dan vandaag?? Hij is gewoon er erger aan toe als hij vrij is van werk.. Als hij werkt heeft hij meer energie. En nu bed uit, hond uitlaten, broodjes bakken en hoppaaah bed weer in...
Somsss errug frustrerend.... Ik hou heel veel van hem hij is mijn alles maar soms is het zo fucking moeilijk en lijkt het allemaal om hem te draaien. Hij is moe en als ik moe ben is dat jammer want hij heeft het altijd erger. Wat ook zo is maar ja... Ook ik wil een off-day.... En al helemaal na een slaapdienst..
Op dit soort dagen ben ik bang om de toekomst, kan hij voor een kind zorgen? Kan ik hem alleen laten met een baby???? Kan hij het wel aan?? Hij denkt van wel, ik meestal ook maar op dagen als dit.... Pfff...

Sorry moest het even kwijt, even mn hart luchten..
 
Pffff... ik kan me wel voorstellen hoe zwaar het is, maar waarschijnlijk zit ik er dan nog niet in de buurt!

Ik snap heel goed je twijfels over het opvoeden enzo van een kindje. Dat is toch iets wat je samen moet doen...
Aan de andere kant is het ook niet zo makkelijk op te geven, je wilt het erg graag en je wilt het allebei!

Misschein is het een idee om eens aan tafel te gaan zitten samen en je zorgen eens te uiten. Zonder beschuldigingen, maar gewoon het uiten van je zorgen omtrent een kindje krijgen en hebben. Misschien dat hij daardoor eens goed na gaat denken over hoe hij zich op kan stellen?

Nu ken ik je vriend helemaal niet en ik heb ook geen idee wat voor impact een beroerte op je heeft, maar als hij dagen in bed ligt, heel weinig doet en steeds een moe gevoel heeft, zou het dan kunnen dat hij een lichte depressie heeft? Niet iedereen met deze signalen heeft een depressie natuurlijk, maar het zijn wel signalen.

Ik hoop dat je je hart kunt luchten bij je vriend en eens een goed gesprek kunt houden. Dat kan zoveel schelen qua gevoel!

En in de tussentijd: blijf hier maar lekker je hart luchten, hoor!!

Succes meis!

Liefs Daisy
 
Ik kan me voorstellen dat het heel zwaar voor je is. Het is zo moeilijk om vast te stellen in welke mate hij "gebruik" maakt van zijn ziekte. Kan hij het op dat moment echt niet of heeft hij geen zin? Of kan hij de boel niet meer overzien? Ligt er natuurlijk net aan waar en hoe hij die beroerte heeft gehad.

Je mag hier even klagen hoor. Valt zeker niet mee.
 
Het is idd lastig soms om te beoordelen of het van de beroerte komt of door de beroerte.. Hij maakt er denk ik stiekem wel eens misbruik van. Maar ook heeft hij gewoon veel last van de gevolgen..
En depressie heb ik ook al vaker op een subtiele manier aangekaart, maar ja alles gaat goed he. Het is niet een emotie man. Ben toen het net gebeurt is ook met hem naar de psych geweest omdat verpleging hem zo emotieloos vonden en dachten dat hij depressief was, maar de psych was er snel over uit dat hij dat niet was. Nu is het de laatste tijd voor hem ook spannend ivm het binnenkort verliezen van deze baan en wat hij er voor terug gaat krijgen en dat zal kopzorgen met zich mee brengen waardoor hij nog eerder vermoeid raakt...
Gesprekken over opvoeding en hoe hij de verzorging op zich zal kunnen nemen hebben we gehad, maar hierin ziet hij zelf geen probleem.. Aan de ene kant denk ik ook dat je het dan gewoon wel doet. Baby kan je niet even links laten liggen, maar ja toch... Ach het is toch gissen hoe dat is. En gaat het lastig zijn voor hem vinden we daar ook wel weer wat op natuurlijk..

En gesprekken over 'tekortkomingen' zijn altijd lastig. Omdat hij het zelf al erg vind hoe hij anders geworden is, zich door alles minder man voelt. (zo moest hij laminaat leggen wat hij heel vaak heeft gedaan het lukte hem amper er moest het opzoeken op internet hoe ook alweer.. Dat doet hem pijn..) dus al snel voelt hij zich aangevallen. En ik beheers toch aardig wat gesprekstechnieken gezien mijn werk als hulpverlener.. Maar toch.. Ik zie aan hem dat hij het wel lastig heeft en dat accepteer ik, maar daardoor ziet hij soms niet dat het ook voor mij heel lastig is..

Wel heeeeel lief, en typisch mijn vent, hij vroeg me net op zijn knieen ten huwelijk met een ring-chippie... Voor de grap, maar ik moest janken...

Thankss meiden, moest echt ff spuien, het is soms echt heel heel heel erg moeilijk... Maar ik hou erg veel van hem en dat maakt een hoop goed, maar soms.... :)


Liefs
 
He, wat vervelend. Spui maar lekker raak, hoor! Daar zijn we voor. Ik kan me voorstellen dat het lastig voor je is, je bent toch een team als het gaat om de zware weg die jullie bewandelen om een klein wondertje in jullie armen te mogen sluiten. Als een lid van dat team dan ineens voor een gedeelte wegvalt, komt er een extra druk op jou te staan. En dat kan je er nu even niet bij hebben. Goed dat je je verhaal van je afschrijft en blijven praten met elkaar, hoor!!
En dat van dar ring-chippie is inderdaad superlief, ze kunnen het wel die mannen ;) Ach, mannen komen van Mars en vrouwen van Venus. We zullen elkaar nooit helemaal begrijpen.....

Dikke knuf voor jou!
 
Vanmorgen ook nog ontbijt op bed gehad, met bloemetje erbij (had ik van de week zelf geplukt.. Maar toch..!) denk dattie wel weet dat het even niet zo ging als het moest en op deze manier iets goeds wil doen.. En dat lukt :D
Lekker om even te spuien ik doe dat eigenlijk nooit... Meer ook omdat het zo lastig is omdat omgeving ziet dat het goed gaat met hem en dus mij minder begrijpen. Natuurlijk sommigen ook weer wel. Maar ik voel me dan ook wel schuldig als ik ga zeiken over dingen waar hij eigenlijk niets aan kan doen....

Thanks lieve meiden!!! Lucht op...
 
hoi meid, lastige situatie waar je in zit. mensen die een beroerte hebben gehad zien veel niet meer en vergeten vaak kop en kogel.
Is het misschien een idee om te werken met lijstjes. gewoon een lijstje maken van de dingen die gebeuren moeten en hem daarvoor verantwoordelijk stellen op de dagen die jij werkt.dit scheelt een hoop frustratie.en toch maar eens naar een lotgenotengroep of iets.helpt vaak ook.hij krijgt herkenning en jij tips om hier mee om te gaan
sterkte
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan