soms zie ik alleen nog maar de negatieve dingen ... herkenbaar?

A

Anoniem

Guest
hoi allemaal,

Pfffoe, ik weet niet goed hoe ik dit zo goed mogelijk moet opschrijven
Ik heb een zoon van 19 maanden, een schat van een knul, meestal ...
Maar zoals waarschijnlijk elk kind (van deze leeftijd) heeft hij zo zijn buien; de laatste weken eet hij bijzonder slecht en kan behoorlijk drammen als hij zijn zin niet krijgt; ik vind het moeilijk om hiermee om te gaan, al probeer ik er zo laconiek mogelijk over te doen.

Soms wil hij ook alleen maar naar papa en mag ik helemaal niks doen met hem of voor hem. Dat doet me echt pijn en ik begin dan te twijfelen of ik wel een goede moeder ben.

Deze negatieve aspecten krijgen bij mij de overhand en ik vind het heel eng om te ontdekken dat ik steeds vaker denk: had ik maar even helemaal geen kind. Ik ben soms ook jaloers op mensen zonder kinderen. Dan denk ik:  'jullie kunnen doen en laten wat je wilt wanneer en hoe je wilt'. Dat zou ik kennelijk ook graag wel weer eens willen, anders dacht ik dat niet.

Ik werk 70% en heb afwisselend weekends van 3 en 4 dagen. Tegen de weekends van 4 dagen zie ik de laatste maanden echt enorm op. Ik vind het heel zwaar. En dit terwijl er eigenlijk niet zoveel te klagen is. Mijn zoon is gezond, is over het algemeen vrolijk en gezellig (op de moeilijke momenten na). Dit beangstigt mij heel erg. Is dit een fase. Komt het omdat hij zich nog niet zo goed kan uiten en wordt het allemaal beter, komt het omdat ik hierbij ook nog eens 28 weken zwanger ben? (Ik kijk uit naar de komst van de baby, maar tegelijkertijd ben ik er ook enorm bang voor, gezien bovenstaande).

Kortom: ben ik een zeur, moet ik er gewoon eens tussenuit (de zorg voor mijn zoon komt voor het grootste deel op mij neer en ik heb behalve mijn werk eigenlijk nog nooit iets gedaan zonder hem) of moet ik professionele hulp zoeken??

Is het een herkenbaar verhaal???

Bedankt voor de moeite nemen om mijn verhaal te lezen. Het van me af schrijven lucht al wat op. (Ik heb dit nog niet tegen iemand in mijn omgeving verteld omdat ik bang ben dat ik voor slap uitgemaakt wordt).

Groetjes Ek.
 
Hallo Ek,

Ik herken een klein beetje van je verhaal.
Maar ik heb af en toe ook even dat mijn zoontje een dag bij oma is en dan heb
ik even tijd voor mezelf.
Ik denk dat het belangrijk is, dat je dat af en toe hebt om bij te tanken.
Vooral omdat je ook nog zwanger bent, dan wordt het allemaal nog zwaarder.
Ik heb zo ook mijn momenten dat ik het even niet meer leuk vind en dat ik het moeilijk vind.
Maar dan vind ik ook weer superleuke momenten en dat weegt weer tegen elkaar op.

Neem af en toe tijd voor jezelf.

sterkte

Rachel
 
hoi EK

ik zit precies in de zelfde situatie. ik heb ook een zoon van 19 maanden en ben ook zwanger alleen dan 26 weken. soms kan die me zoontje heel vervelend zijn. gelukkig eet hij goed. en als hij een keer niet wil eten dan niet. ik ben ook blij als hij op bed ligt hoor.

dat ie naar zijn vader wil is alleen maar een goed teken. hij kent zijn vader. dat doe die kleine van me ook. het toetje geven mag ik niet als zijn vader in de buurt is. dat mag alleen zijn vader. neem aan de ene kant een gebruik van. het is een soort aflossing. die heb je nu wel nodig omdat je zwanger ben. je bent absoluut geen slechte moeder, omdat je zoon naar zijn vader wil. hij voelt ook aan dat er iets verandert bij je.

me zoontje voelt het ook, ook al zeggen sommige mensen dat weet een kind niet. ze voelen het echt wel. zoals me zoontje durft niet bij me moeder op schoot te gaan zitten, want ze is ziek. hij voelt het gewoon.

dat je denk dat je een slechte moeder ben is onzin. je hormonen zitten ook nog in de weg. dus meid kom op we weten hoe je voelt.

groetjes danielle
 
hey,

Bedankt voor jullie reacties
Ik merkte vandaag al dat het me enorm heeft opgelucht dat ik het van me af heb geschreven. En deze reacties doen me erg goed.
Het is nu eenmaal hard werken, maar vandaag heb ik vooral heel erg op de positieve dingen gefocussed en dat waren er toch heel wat. Het is namelijk echt een schat van een vent. Alleen het eten is drama. Was hij altijd een steengoede eter, nu is het schreeuwen en krijsen zodra het eten ook maar in zijn buurt komt ... maargoed, ik probeer   er niet op te reageren en het gewoon gezellig te houden met mijn vriend. Zodra het toetje op tafel komt is hij plotseling weer gezellig. Ach, het zal wel een fase zijn. Ik ga ervan uit dat hij wel weer goed eet voor hij 18 is hahaha.

Groetjes ek
 
hey EK

mooi dat het beter gaat. sorry dat ik het even zeg. maar toen ik las als het toetje op tafel kwam dat het weer zonneschijn was. dat was bij onze vent ook. echt grappig om te lezen.   fransje onze zoon die had het pas geleden ook weer. ik weet nu ook de reden zijn hoektandjes zijn door gekomen. en nu is alles weer in orde. het kan best zijn dat er tandjes door komen. en als het hoektandjes zijn of kiezen kunnen ze er behoorlijk veel last hebben met eten. misschien heeft hij daar last van.

groetjes danielle
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan