Spanning twijfel nu al hormonen?!

<p>Hoi allemaal.</p><p>Samen met mijn man al tijden zeer serieus gepraat over een tweede. De stap drie maanden geleden bewust en mega enthousiast genomen. Pil weg en er bewust mee bezig. Ook echt down als ik toch weer menstrueerde...</p><p>Nu erachter gekomen dat ik in blijde verwachting ben! Zo ontzettend fijn! <br /><br /></p><p>maar dan... ineens alles door mn hoofd.. spanning ohjee hoe dan twee kleintjes hoe moet dat. Hoe gaat dat? <br />gaan wij dit kunnen? <br />kan ik nog wel net zo veel van mn dochtertje blijven houden? Alle praktische zaken razen voorbij in mn hoofd. <br />Best bizar en ook vervelend! Het maakt me een beetje onzeker en gespannen. <br />terwijl dit echt onze bewuste keuze en wens is..</p><p>had niet gedacht bij een tweede dit ook weer zo te voelen. <br />heeft iemand hier ervaring mee? Even een positief praatje dat dit gewoon nu al hormonen zijn ofzo?! ?</p>
 
Heej Fientje!
Ik heb geen idee maar herken t helemaal!
T andere moment kan ik de hele wereld aan, dol gelukkig en t volgende moment komen de onzekerheden. Hier ist ook nog erg pril, dus weet niet of het de hormonen al zijn!
T zal er wel een beetje horen ;-)
En natuurlijk gefeliciteerd met dit leuke nieuws!!
 
Heel herkenbaar! Inmiddels moeder van 2 fantastische kids ? Geloof me, je hebt zoveel liefde te geven! Ik hou van allebei mijn kinderen zóveel dat het bijna misselijkmakend is ? Laat die gevoelens er zijn, heel normaal.
 
Bedankt voor je reactie.
Het is dus normaal dat je echt stikzenuwachtig kan worden van t idee van 2 kleine kinderen in huis terwijl je dit heel graag wil(de)?! 
pfff echt even brainwash dit! 
 
Hi Fientje,
 
Voor mij ook herkenbaar. Ik ben nu ruim 36 weken zwanger en soms zie ik alleen maar spoken.
Mijn man moet straks gewoon weer half 8 op het werk zijn en dan moet ik een heel ochtend routine doorlopen met een peuter van 3,5 en een new born. Soms vliegt het me wel even aan.
Terwijl ik dit mannetje in mijn buik, al twee jaar wens.
 
[quote quote=10365407]Hi Fientje, Voor mij ook herkenbaar. Ik ben nu ruim 36 weken zwanger en soms zie ik alleen maar spoken. Mijn man moet straks gewoon weer half 8 op het werk zijn en dan moet ik een heel ochtend routine doorlopen met een peuter van 3,5 en een new born. Soms vliegt het me wel even aan. Terwijl ik dit mannetje in mijn buik, al twee jaar wens.[/quote]
Dank voor je reactie.
sorry dat ik het zeg maar ik heb dat nu echt even nodig om zo te lezen.
als ik google over dit onderwerp krijg ik bijna alleen mAar horror verhalen over hoe zwaar moeders het wel niet vinden etc. 
dan denk ik echt HELP.
maar het is zo ontzettend gewenst. 
het zijn echt de hormonen die met me aan de haal gaan... :( 
en mn lichamelijke klachten die opkomen brengen ook weer spanning met zich mee. Ik was vergeten hoe slecht ik me soms lichamelijk voelde vorige zwnagerschap ?
 
Diezelfde gedachtes wat jij beschrijft,had ik ook.. enige verschil is dat het hier geen bewuste keuze was, maar een ongelukje. 
Maar nu 24 weken zwanger en al die negatieve gedachtes zijn grotendeels verdwenen hoor.. heb alles voor mezelf op een rijtje gezet en denk nu vooral van oké laat maar komen.  
Tuurlijk ben ik ook wel een beetje bang voor hoe zwaar het gaat worden.. er zit straks 19-20 maanden verschil tussen de 2. Maar ach, op de één of andere manier doe je het gewoon maar allemaal en loopt het zoals het loopt..
 
[quote quote=10365413] Dank voor je reactie. sorry dat ik het zeg maar ik heb dat nu echt even nodig om zo te lezen. als ik google over dit onderwerp krijg ik bijna alleen mAar horror verhalen over hoe zwaar moeders het wel niet vinden etc. dan denk ik echt HELP. maar het is zo ontzettend gewenst. het zijn echt de hormonen die met me aan de haal gaan… ? en mn lichamelijke klachten die opkomen brengen ook weer spanning met zich mee. Ik was vergeten hoe slecht ik me soms lichamelijk voelde vorige zwnagerschap ?[/quote]
 
Weet je wat ik altijd denk als ik alleen maar horror verhalen kan vinden? Oja, het overgrote deel vind het meevallen en hoeft er niet online over te klagen ?.
Ik denk dat we realistisch moeten blijven denken. Ja het wordt even zwaar, maar dat was het bij de eerste ook en toch hebben we er voor gekozen om het nog eens te doen. Waarom? Omdat je er zoveel voor terug krijgt. Mijn peuter knuffelt dagelijks met mijn buik, kan niet wachten tot zijn broertje er is en wil met alles helpen straks. Mijn man is een geweldige vader en ik weet dat de geniet momentjes straks echt wel gaan komen. En of dat dan voortkomt uit interactie tussen manlief en baby of zoon en baby of het feit dat er een heerlijk klein ventje boven op me ligt te slapen (daar kijk ik echt naar uit) dat maakt niks uit.
 
Het is goed dat je je er van bewust bent dat het je hormonen zijn en straks bij die eerste echo, ben je verliefd op dat wezentje in buik. Daar ben ik van overtuigd
 
Terug
Bovenaan