<p style="text-align: left;">Hallo allemaal, </p><p>Mijn dochtertje is 4 en een paar maanden. </p><p>Ze kan moeilijk alleen spelen en is enigst kind. </p><p>Helaas is het ons niet gelukt om een broertje of zusje voor haar te krijgen waar ik veel verdriet over heb. (ik ben intussen al 40 en het ziekenhuis zegt dat de overgang bij mij er bijna aan komt)</p><p>Elke keer als ze uit school komt wil ze afspreken met vriendjes en vriendinnetjes en loop ik dikwijls met een beetje schaamte langs bepaalde deuren (omdat ik er ook in de buurt ben met hond uitlaten en anders een huilende niet-meewillende dochter bij heb)</p><p>Vaak kreeg ze daarbij leuke speelafspraakjes en ging dat goed, maar wat steekt is dat de ouders werkelijk nooit zelf het initiatief nemen en als ik bij het hek van het schoolplein af wil spreken dan krijg ik vaak smoesjes als... ik app je nog wel of ik leef bij de dag....vraag ik ook op een dag zelf lukt het wel eens.....maar ze vragen nooit terug. </p><p>De vriendinnetjes willen wel, maar de ouders willen niet.</p><p>Werkelijk geen een, dus zit ik vast aan een verdrietige dochter die niet begrijpt waarom het nu weer niet kan en weet ik niet hoe ik haar gelukkig kan maken. </p><p>Een vriendin met kinderen heb ik niet, spelen bij familie kan niet, opa en oma zijn van beide kanten al overleden en nichtjes en neefjes zijn al groot. </p><p>Er zijn dus gewoon helemaal geen kinderen. </p><p>Hoe los ik dit op en zorg ik voor een beetje rust voor mijzelf?</p><p>Speelt er iemand bij ons kan ik al veel meer, omdat ze dan niet samen met mij hoeft te spelen en speelt ze ergens anders.... Oh....heerlijk al is het maar dat ik tijdens het hond uitlaten even in eigen tempo heen kan waar ik wil.</p><p>Hoe los ik zoiets op?</p><p>Wie heeft er ervaring mee?</p><p> </p>