Heel herkenbaar ja.
Ze grijpt naar alles om zich heen, en dan zit het ook muurvast in die vuisten, ook als het niet zo geschikt is. Rollen en draaien. En als er wat over haar hoofd moet, huilen. Het is een hele worsteling.
Wij doen het samen als we beiden thuis zijn. En als ik alleen ben geef ik haar wat nieuws. Iets dat ze nog niet kent of al een tijd niet meer gezien heeft. Dat kan bijvoorbeeld een vrolijke sok zijn, of en pollepel, het pak babydoekjes, een vrij nieuw klein speeltje, een boekje. Verzin het maar. Het werkt een dag of 2 en dan kent ze dat wel weer, moet het weer wat anders zijn. Maar op deze manier is het redelijk te doen.
.</p><p>Gaven jullie ze soms een speeltje op de verversmat? Zoja, wat en hielp dit?</p>