Hoi,
Ik wil graag iets van me afschrijven. Mijn (oudste) zoontje (6) speelt vaak met een meisje. Hartstikke leuk, niets aan de hand, alleen vind ik het zo jammer dat het altijd hetzelfde kind is waar mijn zoon mee speelt. Zelf wil hij ook wel eens met andere kinderen spelen, maar hij wordt regelmatig afgewezen. Vandaag ook weer. Hij vroeg vanochtend al aan een jongetje uit zijn klas of hij bij dat jongetje mocht spelen. Maar nee, zijn klasgenootje wilde het niet. Zijn moeder probeerde het nog, joh dat is toch leuk, hij wil bij jou spelen. 's Middags vroeg zij het nog een keer aan haar zoontje, maar nee, hij zei het niet leuk te vinden als mijn zoontje bij hem zou spelen. Dat is zijn goed recht natuurlijk, maar ik vond (en vind) het zo naar voor mijn zoontje. Van buiten blijf ik dan vrolijk doen, maar mijn hart 'huilt' voor hem. Te meer omdat hij vandaag later ook zei dat hij het zelf erg vond en er verdrietig over was. Ik merk ook aan hem dat hij het bijna niet meer durft te vragen aan andere kinderen uit angst voor afwijzing. Vanochtend stimuleerde ik hem juist om het aan dat klasgenootje te vragen. Daar had ik dus goed spijt van. Ik hoop dat hij zijn zelfvertrouwen weer wat terugkrijgt.
Ik wil graag iets van me afschrijven. Mijn (oudste) zoontje (6) speelt vaak met een meisje. Hartstikke leuk, niets aan de hand, alleen vind ik het zo jammer dat het altijd hetzelfde kind is waar mijn zoon mee speelt. Zelf wil hij ook wel eens met andere kinderen spelen, maar hij wordt regelmatig afgewezen. Vandaag ook weer. Hij vroeg vanochtend al aan een jongetje uit zijn klas of hij bij dat jongetje mocht spelen. Maar nee, zijn klasgenootje wilde het niet. Zijn moeder probeerde het nog, joh dat is toch leuk, hij wil bij jou spelen. 's Middags vroeg zij het nog een keer aan haar zoontje, maar nee, hij zei het niet leuk te vinden als mijn zoontje bij hem zou spelen. Dat is zijn goed recht natuurlijk, maar ik vond (en vind) het zo naar voor mijn zoontje. Van buiten blijf ik dan vrolijk doen, maar mijn hart 'huilt' voor hem. Te meer omdat hij vandaag later ook zei dat hij het zelf erg vond en er verdrietig over was. Ik merk ook aan hem dat hij het bijna niet meer durft te vragen aan andere kinderen uit angst voor afwijzing. Vanochtend stimuleerde ik hem juist om het aan dat klasgenootje te vragen. Daar had ik dus goed spijt van. Ik hoop dat hij zijn zelfvertrouwen weer wat terugkrijgt.