Hoi dames,
Ik schaam me zo diep om dit te vertellen. Ik durf hier met niemand over praten.
Ik ben zwanger van mijn 2e kindje via icsi behandeling, de eerste was ook via icsi.
Om te beginnen heb ik intussen 14 jaar een partner die ook 14 jaar ouder is dan mij. Na lang genieten van mijn jong zijn besloten we voor een kindje te gaan, mijn grote droom kwam uit en dat is het nog elke dag als ik m’n kleine lieverd zie. De roze wolk was zeker daar en dat is het nog steeds.
Alles deed ik om een gezonde zwangerschap te hebben. Niet drinken, gezond eten,.. alles en zonder moeite want ik keek er zo enorm naar uit. Wat was dat een leuke periode voor ons.
Nu werd mijn partner onlangs 50 jaar en ik voelde de klok tikken want ik had immers altijd gedroomd van 2 kindjes. Ik moest er lang over nadenken want diep vanbinnen voelde ik me 80% klaar terwijl dat bij de eerste 100% was. Omdat mijn partner wat ouder is besloot ik om die 20% te negeren en er dan toch maar voor te gaan want anders zou het qua leeftijd voor hem een moeilijk verhaal worden in mijn ogen.
Zo gezegd, zo gedaan. We maakten een afspraak en bij de eerste poging was het al raak. Ik ben nu 4 weken maar door het traject weet ik het al 10 dagen, anders dan bij een natuurlijke zwangerschap.
Maar nu komt het… ik voel me precies niet erg blij. Ik kijk ertegen op om de 9 maanden zwangerschap te doen en vind het een opgave om bepaalde dingen niet te eten of drinken. Het is zelfs zo erg dat ik er weinig rekening mee houd als ik alleen ben.
Dit gevoel is heel anders dan de vorige keer, ik weet niet goed wat ik hiervan moet denken. Heb ik nu spijt? Heb ik de verkeerde keuze gemaakt? Wat voor iemand ben ik als ik het niet eens kan opofferen om rekening te houden met het feit dat je zwanger bent.
Wie gaat nu door zo’n traject om nadien twijfels te hebben?
Ik weet helemaal niet meer of dit wel een goede keuze was en voel me plots niet erg klaar voor wat komen zal en weet ook niet of dit eigenlijk wel wil. Soms denk ik, als de zwangerschap bij het volgende onderzoek is afgesprongen is dat helemaal ok voor me.
Ik schaam me echt zo. Zijn dit hormonale gevoelens of wat is dit? Bestaan er nog mensen die dit zo ervaren hebben?
Ik schaam me zo diep om dit te vertellen. Ik durf hier met niemand over praten.
Ik ben zwanger van mijn 2e kindje via icsi behandeling, de eerste was ook via icsi.
Om te beginnen heb ik intussen 14 jaar een partner die ook 14 jaar ouder is dan mij. Na lang genieten van mijn jong zijn besloten we voor een kindje te gaan, mijn grote droom kwam uit en dat is het nog elke dag als ik m’n kleine lieverd zie. De roze wolk was zeker daar en dat is het nog steeds.
Alles deed ik om een gezonde zwangerschap te hebben. Niet drinken, gezond eten,.. alles en zonder moeite want ik keek er zo enorm naar uit. Wat was dat een leuke periode voor ons.
Nu werd mijn partner onlangs 50 jaar en ik voelde de klok tikken want ik had immers altijd gedroomd van 2 kindjes. Ik moest er lang over nadenken want diep vanbinnen voelde ik me 80% klaar terwijl dat bij de eerste 100% was. Omdat mijn partner wat ouder is besloot ik om die 20% te negeren en er dan toch maar voor te gaan want anders zou het qua leeftijd voor hem een moeilijk verhaal worden in mijn ogen.
Zo gezegd, zo gedaan. We maakten een afspraak en bij de eerste poging was het al raak. Ik ben nu 4 weken maar door het traject weet ik het al 10 dagen, anders dan bij een natuurlijke zwangerschap.
Maar nu komt het… ik voel me precies niet erg blij. Ik kijk ertegen op om de 9 maanden zwangerschap te doen en vind het een opgave om bepaalde dingen niet te eten of drinken. Het is zelfs zo erg dat ik er weinig rekening mee houd als ik alleen ben.
Dit gevoel is heel anders dan de vorige keer, ik weet niet goed wat ik hiervan moet denken. Heb ik nu spijt? Heb ik de verkeerde keuze gemaakt? Wat voor iemand ben ik als ik het niet eens kan opofferen om rekening te houden met het feit dat je zwanger bent.
Wie gaat nu door zo’n traject om nadien twijfels te hebben?
Ik weet helemaal niet meer of dit wel een goede keuze was en voel me plots niet erg klaar voor wat komen zal en weet ook niet of dit eigenlijk wel wil. Soms denk ik, als de zwangerschap bij het volgende onderzoek is afgesprongen is dat helemaal ok voor me.
Ik schaam me echt zo. Zijn dit hormonale gevoelens of wat is dit? Bestaan er nog mensen die dit zo ervaren hebben?