2 maanden geleden is Joshua 4 dagen in het ziekenhuis opgenomen geweest omdat hij 42.0 koorts had. Oorzaak hebben ze nooit kunnen vinden, wel had hij herpes (koortslip) in zijn keeltje maar dat kon niet de oorzaak zijn van alle symptomen die hij had.
Eergisteren werd Joshua weer zo ziek, het ging weer hetzelfde als toen. 's Avonds zijn we naar de huisartsenpost in Bronovo (Den Haag) gegaan waar we weg werden gestuurd met het advies nog een zetpil te geven. Kreeg even flashbacks naar 2 maanden terug... Toen ging het ook zo. Wij dus naar huis en gelukkig konden we 2.5 uur slapen met Joshua tussenin. Hij was zo hangerig dat hij niet in zijn eigen bed wilde slapen. Na die 2.5 uur begon de ellende weer. Zijn koorts liep op naar 40.5 en ik dus weer de huisartsenpost bellen. Alles verteld ook van 2 maanden terug en zij adviseerde om meteen naar de EHBO te rijden in Delft aangezien hij daar in het ziekenhuis opgenomen was geweest. Daar aangekomen zegt de kinderarts dat hij niet zo ziek oogt. Volgens mij had het mens stront in haar ogen. Weer is er toen met een katheter urine uit zijn blaas gehaald (2 maanden terug dus ook) en op kweek gezet. Na een uur was daar de uitslag dat hij een blaasontsteking heeft. Hoe hij daaraan komt?? Geen idee want hij drinkt goed en al zijn luiers zijn flink nat. En dan zegt zo'n domme doos bij de huisartsenpost dat het wel meevalt en nog een zetpilletje moet geven... Na 3 uur op de EHBO te hebben gezeten met allerlei testjes zijn we met antibiotica en een hogere dosis zetpillen naar huis gestuurd.
Eenmaal thuis wilde mijn vriend Joshua uit de maxi cosi halen. Ik had mijn jas nog aan. Plots begon mijn vriend te schreeuwen KOORTSSTUIP!! Snel Joshua uit de maxi cosi gehaald en op de bank gelegd, op zijn zij gedraaid. Hij was helemaal stijf en aan het trillen, ogen draaiden helemaal weg. Ik heb nog nooit in mijn leven zoiets engs gezien... Eerst wilde ik mijn moeder bellen om raad te vragen maar al vrij snel stopte Joshua met ademen en werd hij blauw. Ik heb meteen 112 gebeld en de ambulance was er na 5 minuten. Ondertussen moest ik hem koel deppen met lauwe doeken. De ambulancebroeders controleerden hem, hij lag toen nog steeds na te stuipen, en besloten hem mee te nemen. Daar ga je dan, met je kind in een dekentje gewikkeld de ambulance in. Eenmaal terug in Delft op de EHBO stond de kinderarts klaar en werd Joshua weer op van alles gecontroleerd. De koorts begon te zakken met als gevolg dat we een paar uur later weer naar huis mochten. Dat zat ons echt niet lekker want we waren zo bang dat het nog eens zou gebeuren. De kinderarts probeerde ons gerust te stellen dat het maar zelden voorkomt dat een kind nog eens een koortsstuip krijgt.
Gisteren zou ik mijn verjaardag vieren (ben vandaag jarig) maar heb alle visite dus afgezegd. Wel zouden mijn ouders even naar ons komen. Toen wij een half uur thuis waren kwamen mijn ouders. Ik wilde Joshua toen net de 2e helft van zijn fles gaan geven. Ineens trok hij weer helemaal wit weg en begon te rillen. Zijn ogen begonnen ook weer te draaien. Ik zag dat er weer een koortsstuip aan zou komen. Toen ik eenmaal de speen in zijn mond stopte in de hoop dat het bij rillen zou blijven, aangezien kindjes met koorts vaker rillen, was daar ineens de stuip. Het hele verhaal begon overnieuw. We hadden op recept van het ziekenhuis de ochtend Diazepam gekregen wat we in zijn kont moesten spuiten als er een stuip begon zodat zijn spieren slapper zouden worden. Maar weer stopte Joshua met ademen en werd hij blauw. Waar de 1e stuip in de ochtend nog geen halve minuut duurde, duurde deze stuip al 10 minuten. Ik begon Joshua snel uit te kleden en mijn vriend de Diazepam te pakken terwijl mijn moeder voor de lauwe doeken zorgde en mijn vader 112 belde. Teamwork, dat kan ik wel zeggen! Een paar minuten later was daar weer de ambulance en werden we weer meegenomen. Nu werd besloten naar het Juliana Kinderziekenhuis te gaan in Den Haag. Zijn temperatuur was in 30 minuten opgelopen van 38.8 naar 41.0 graden.
Hier werden we op de spoedeisende hulp ontvangen en werden weer allerlei onderzoeken gedaan. Hieltjes lek geprikt voor bloedafname, handjes en voetjes lek geprikt om een infuus erin te krijgen (na vele pogingen toch in een voetje gelukt anders had het in zijn hoofd gemoeten). Zijn niertjes doen het gelukkig goed en zijn urine wordt verder onderzocht. Antibiotica en paracetamol zouden nu via het infuus verder gaan.
Eenmaal op de afdeling zat ik gisteravond met Joshua in mijn armen, vriend en mijn ouders waren er nog steeds. Plots trok Joshua wéér wit weg. We waarschuwden meteen de verpleging. Eerst dacht 1 verpleegster nog wel dat het meeviel omdat hij nog wel alert reageerde. Hallo zo... ik ken mijn eigen kind van voor naar achter en van binnen naar buiten! Ik ZIE wanneer het niet goed gaat! 3 kwartier lang heeft hij tegen de stuip aan zitten hikken tot de stuip er dus inderdaad was...
6 man aan zijn bed en véél medicatie toegediend. De stuip duurde nu maar liefst 45 minuten en toen de stuip begon ademde hij opnieuw niet meer en liep blauw aan. Ook heeft hij even liggen schuimbekken. Zijn hartslag wilde maar niet dalen, bleef boven de 200 met uitschieters boven de 220. De intubatiekar werd ook al klaargezet. Uiteindelijk ben ik met mijn moeder de gang opgelopen omdat ik het echt niet meer trok. 3 ziekenhuizen en 4 bezoeken in 24 uur. Van het kastje naar de muur gestuurd terwijl je ziet dat je kind doodziek is. En dat op maar 2 uur slaap. Toen ik terugkwam werd besloten dat er met spoed een ct scan van zijn hersens gemaakt zou worden omdat ze bang waren dat er misschien een bloeding zou zijn geweest in zijn hersentjes. Gelukkig was de scan goed. Bij een eventuele volgende stuip, al hoop ik niet dat die komt, wordt hij met spoed overgeplaatst naar het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam. Bij deze stuip was zijn temperatuur in een uur tijd opgelopen van 38.5 naar 41.1 graden
Gisteravond na de stuip was het niet meer ons kind dat daar lag. Helemaal plat gespoten met medicatie, versuft en niet bij bewustzijn. De nacht is gelukkig goed gegaan met deze medicatie, hij krijgt onder andere medicijnen tegen epilepsie om de stuipen te onderdrukken. Ook is er rond 0.00u opnieuw ruggenmerg vocht afgenomen maar gelukkig heeft hij geen hersenvliesontsteking. Alles is waarschijnlijk te wijten aan de blaasontsteking. We wachten op een echo van zijn blaas die 1 dezer dagen gemaakt zal worden om te kijken of er een afwijking ergens in of rondom zijn urinewegen te vinden is.
We moeten sowieso blijven tot en met woensdag omdat er dan meer uitslagen binnen komen. Valt het mee dan mogen we naar huis en valt het tegen dan zal hij sowieso nog gerekend vanaf vandaag 9 dagen moeten blijven.
Gelukkig hield het ziekenhuis er wel rekening mee dat ik vandaag jarig ben dus mochten zowel mijn vriend als ik bij Joshua op de kamer blijven slapen. Maar het mooiste cadeau zou zijn als Joshua opknapt. Met de medicatie is zijn koorts sinds vannacht verdwenen. Nu afwachten hoe dat gaat als de paracetamol gaat afbouwen. Wel is hij nog de controle over zijn spieren kwijt. Hij wilt zijn beertje wel pakken maar het lukt niet omdat zijn armen dan alle kanten opzwiepen. Hopelijk komt dat door de medicatie en niet door wat anders.
Eergisteren werd Joshua weer zo ziek, het ging weer hetzelfde als toen. 's Avonds zijn we naar de huisartsenpost in Bronovo (Den Haag) gegaan waar we weg werden gestuurd met het advies nog een zetpil te geven. Kreeg even flashbacks naar 2 maanden terug... Toen ging het ook zo. Wij dus naar huis en gelukkig konden we 2.5 uur slapen met Joshua tussenin. Hij was zo hangerig dat hij niet in zijn eigen bed wilde slapen. Na die 2.5 uur begon de ellende weer. Zijn koorts liep op naar 40.5 en ik dus weer de huisartsenpost bellen. Alles verteld ook van 2 maanden terug en zij adviseerde om meteen naar de EHBO te rijden in Delft aangezien hij daar in het ziekenhuis opgenomen was geweest. Daar aangekomen zegt de kinderarts dat hij niet zo ziek oogt. Volgens mij had het mens stront in haar ogen. Weer is er toen met een katheter urine uit zijn blaas gehaald (2 maanden terug dus ook) en op kweek gezet. Na een uur was daar de uitslag dat hij een blaasontsteking heeft. Hoe hij daaraan komt?? Geen idee want hij drinkt goed en al zijn luiers zijn flink nat. En dan zegt zo'n domme doos bij de huisartsenpost dat het wel meevalt en nog een zetpilletje moet geven... Na 3 uur op de EHBO te hebben gezeten met allerlei testjes zijn we met antibiotica en een hogere dosis zetpillen naar huis gestuurd.
Eenmaal thuis wilde mijn vriend Joshua uit de maxi cosi halen. Ik had mijn jas nog aan. Plots begon mijn vriend te schreeuwen KOORTSSTUIP!! Snel Joshua uit de maxi cosi gehaald en op de bank gelegd, op zijn zij gedraaid. Hij was helemaal stijf en aan het trillen, ogen draaiden helemaal weg. Ik heb nog nooit in mijn leven zoiets engs gezien... Eerst wilde ik mijn moeder bellen om raad te vragen maar al vrij snel stopte Joshua met ademen en werd hij blauw. Ik heb meteen 112 gebeld en de ambulance was er na 5 minuten. Ondertussen moest ik hem koel deppen met lauwe doeken. De ambulancebroeders controleerden hem, hij lag toen nog steeds na te stuipen, en besloten hem mee te nemen. Daar ga je dan, met je kind in een dekentje gewikkeld de ambulance in. Eenmaal terug in Delft op de EHBO stond de kinderarts klaar en werd Joshua weer op van alles gecontroleerd. De koorts begon te zakken met als gevolg dat we een paar uur later weer naar huis mochten. Dat zat ons echt niet lekker want we waren zo bang dat het nog eens zou gebeuren. De kinderarts probeerde ons gerust te stellen dat het maar zelden voorkomt dat een kind nog eens een koortsstuip krijgt.
Gisteren zou ik mijn verjaardag vieren (ben vandaag jarig) maar heb alle visite dus afgezegd. Wel zouden mijn ouders even naar ons komen. Toen wij een half uur thuis waren kwamen mijn ouders. Ik wilde Joshua toen net de 2e helft van zijn fles gaan geven. Ineens trok hij weer helemaal wit weg en begon te rillen. Zijn ogen begonnen ook weer te draaien. Ik zag dat er weer een koortsstuip aan zou komen. Toen ik eenmaal de speen in zijn mond stopte in de hoop dat het bij rillen zou blijven, aangezien kindjes met koorts vaker rillen, was daar ineens de stuip. Het hele verhaal begon overnieuw. We hadden op recept van het ziekenhuis de ochtend Diazepam gekregen wat we in zijn kont moesten spuiten als er een stuip begon zodat zijn spieren slapper zouden worden. Maar weer stopte Joshua met ademen en werd hij blauw. Waar de 1e stuip in de ochtend nog geen halve minuut duurde, duurde deze stuip al 10 minuten. Ik begon Joshua snel uit te kleden en mijn vriend de Diazepam te pakken terwijl mijn moeder voor de lauwe doeken zorgde en mijn vader 112 belde. Teamwork, dat kan ik wel zeggen! Een paar minuten later was daar weer de ambulance en werden we weer meegenomen. Nu werd besloten naar het Juliana Kinderziekenhuis te gaan in Den Haag. Zijn temperatuur was in 30 minuten opgelopen van 38.8 naar 41.0 graden.
Hier werden we op de spoedeisende hulp ontvangen en werden weer allerlei onderzoeken gedaan. Hieltjes lek geprikt voor bloedafname, handjes en voetjes lek geprikt om een infuus erin te krijgen (na vele pogingen toch in een voetje gelukt anders had het in zijn hoofd gemoeten). Zijn niertjes doen het gelukkig goed en zijn urine wordt verder onderzocht. Antibiotica en paracetamol zouden nu via het infuus verder gaan.
Eenmaal op de afdeling zat ik gisteravond met Joshua in mijn armen, vriend en mijn ouders waren er nog steeds. Plots trok Joshua wéér wit weg. We waarschuwden meteen de verpleging. Eerst dacht 1 verpleegster nog wel dat het meeviel omdat hij nog wel alert reageerde. Hallo zo... ik ken mijn eigen kind van voor naar achter en van binnen naar buiten! Ik ZIE wanneer het niet goed gaat! 3 kwartier lang heeft hij tegen de stuip aan zitten hikken tot de stuip er dus inderdaad was...
6 man aan zijn bed en véél medicatie toegediend. De stuip duurde nu maar liefst 45 minuten en toen de stuip begon ademde hij opnieuw niet meer en liep blauw aan. Ook heeft hij even liggen schuimbekken. Zijn hartslag wilde maar niet dalen, bleef boven de 200 met uitschieters boven de 220. De intubatiekar werd ook al klaargezet. Uiteindelijk ben ik met mijn moeder de gang opgelopen omdat ik het echt niet meer trok. 3 ziekenhuizen en 4 bezoeken in 24 uur. Van het kastje naar de muur gestuurd terwijl je ziet dat je kind doodziek is. En dat op maar 2 uur slaap. Toen ik terugkwam werd besloten dat er met spoed een ct scan van zijn hersens gemaakt zou worden omdat ze bang waren dat er misschien een bloeding zou zijn geweest in zijn hersentjes. Gelukkig was de scan goed. Bij een eventuele volgende stuip, al hoop ik niet dat die komt, wordt hij met spoed overgeplaatst naar het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam. Bij deze stuip was zijn temperatuur in een uur tijd opgelopen van 38.5 naar 41.1 graden
Gisteravond na de stuip was het niet meer ons kind dat daar lag. Helemaal plat gespoten met medicatie, versuft en niet bij bewustzijn. De nacht is gelukkig goed gegaan met deze medicatie, hij krijgt onder andere medicijnen tegen epilepsie om de stuipen te onderdrukken. Ook is er rond 0.00u opnieuw ruggenmerg vocht afgenomen maar gelukkig heeft hij geen hersenvliesontsteking. Alles is waarschijnlijk te wijten aan de blaasontsteking. We wachten op een echo van zijn blaas die 1 dezer dagen gemaakt zal worden om te kijken of er een afwijking ergens in of rondom zijn urinewegen te vinden is.
We moeten sowieso blijven tot en met woensdag omdat er dan meer uitslagen binnen komen. Valt het mee dan mogen we naar huis en valt het tegen dan zal hij sowieso nog gerekend vanaf vandaag 9 dagen moeten blijven.
Gelukkig hield het ziekenhuis er wel rekening mee dat ik vandaag jarig ben dus mochten zowel mijn vriend als ik bij Joshua op de kamer blijven slapen. Maar het mooiste cadeau zou zijn als Joshua opknapt. Met de medicatie is zijn koorts sinds vannacht verdwenen. Nu afwachten hoe dat gaat als de paracetamol gaat afbouwen. Wel is hij nog de controle over zijn spieren kwijt. Hij wilt zijn beertje wel pakken maar het lukt niet omdat zijn armen dan alle kanten opzwiepen. Hopelijk komt dat door de medicatie en niet door wat anders.
