steeds minder kunnen doen

[Anoniem]

Hoi allemaal
Zijn er meer zwangeren onder ons die het zo moeilijk vinden dat ze steeds minder kunnen doen en veel uit handen moeten geven, omdat het te zwaar wordt?
Dit is mijn vijfde kindje en ben nu 19 weken zwanger. Een slechte start met extreme misselijkheid ( + verschillende ziekenhuisopnames hiervoor)  zorgde er voor dat ik bv mijn huishouden uit handen moest geven, steeds minder mijn hobby( zingen in gospelgroep) kan uitoefenen, bekkeninstabiliteit zorgt er daarbij nog eens voor dat ik ook steeds minder mobiel wordt.
Er blijft steeds minder over om me goed bij te voelen. De pijn in mijn bekkengebied maakt dat ik me snel chagerijnig en moe voel.

Ik vind dit allemaal zo jammer. Het is ws mijn laatste zwangerschap en kan bijna niet genieten. Het zijn geen ernstige dingen gelukkig, maar ik vind het wel moeilijk om de leuke dingen te blijven zien.

Kent iemand dit gevoel, of ben ik me gewoon aan het omwentelen in zelfmedelijden  ( wat ik helemaal niet wil)
Ik heb het idee dat de hormonen ook niet echt meewerken, haha.
Ik ben nog niet eens op de helft en wil graag nog genieten van de goede maanden die er aan komen.

Groetjes Annemieke

 

[Anoniem]

Hoi Annemieke,

Ik weet wat je bedoeld. Ik ben ook erg misselijk geweest in de eerste drie maanden, maar lang niet zo erg als jij   (als ik het zo lees). Ik kreeg begin week 22 een bloeding en moest toen plat liggen (tot +/- 30 weken en het grootste gevaar geweken was). Intussen heb ook ik er bekkeninstabiliteit bijgekregen.

Ook ik baal er af en toe behoorlijk van. Wij hebben een rolstoel gehuurd bij de thuiszorg zodat ik ook mee kan als ik langere afstanden wil gaan afleggen. Dat moest toen ook al naar aanleiding van die bloedingen. Ik mag nu wel ietsje meer doen, maar in verhouding is dat dus helemaal niks!

Heel veel sterkte meid! De weken gaan echt wel voorbij. Probeer voor ogen te houden dat het voor een goed doel is.

Groetjes, Marisa
 

 

[Anoniem]

Hoi,

Ik heb niet van die heftige  problemen als jullie   maar ik ben ONTZETTEND moe en ik ben continu ziek.
Nu weer blaasontsteking. En 2 wkn geleden grieperig en zo gaat het maar door.
Daardoor word ik steeds slapper en vermoeiender. Ik heb ook nog 2   kids om voor te zorgen.
Het frustreert me best wel dat ik me regelmatig door huis sleep en me afvraag hoe ik nu de dag weer doorkom...
En dan krijg je van die opmerkingen van: Zwanger zijn is een gezonde ziekte hoor. of   hoe kun je nou altijd maar moe zijn?(misschien door de zwangerschap? denk ik dan)
Nou, moest even van me af klagen.
Ik wens jullie veel sterkte en hoop dat jullie het een beetje volhouden!
Groetjes Daan

 

[Anoniem]

Hoi,

Ik voel me ook erg depressief onder het feit dat ik vanaf december helemaal niks meer mag en ik pas 16 juli ben uitgerekend. Mijn man loopt op zijn laatste benen want die doet ALLES in en om het huis. Ik was zwanger van een tweeling maar omdat 1 erg ziek was is die overleden in de baarmoeder door een vrij ingewikkelde en risicovolle operatie. Ik mag dus geen buikspieren gebruiken, niet bukken, niet tillen, niet werken enz enz. Ik ben na 4 jaar ellende in het ziekenhuis en een miskraam zwanger van ivf en dan denk je jeee nu kan ik genieten. NOT!!! Enne dit is waarschijnlijk ook mijn laatste zwangerschap want ik blijk in de vroege overgang te zitten. We hadden graag meer dan 1 kindje gewild... Ik herken je gevoel dus maar al te goed. Wordt gek van dat in huis opgesloten zitten en die constante angst voor het verliezen van het overgebleven kindje. (hoog risico omdat ze in mijn vliezen hebben geprikt bij de operatie). Maargoed...het zonnetje schijnt (door mijn vieze ramen heen hahaha) en we houden de moed erin! Straks als dat kleine hummeltje in onze armen ligt dan weten we waarvoor we het allemaal hebben gedaan toch?

gr.Ing

 

[Anoniem]

Hoi Inge,

Jee wat een verhaal zeg! Ik vind dat echt heel erg voor je!
En voel me nu een beetje een zeur over mijn extreme moeheid.
Ik wil je heel veel sterkte wensen maar ook veel zonneschijn
door je "vieze" ramen!
En als je even je verhaal kwijt wil... kan dat altijd hier.
groetjes Daan