stemming

A

Anoniem

Guest
dag dames,
wie herkent dit? Ik haat alles wat maar op een man lijkt vandaag, ik spuug mijn gif naar alles wat voorbijkomt. Bah en nog eens bah.
Hoop maar dat dat snel overgaat
buurmeisje

13 weken
 
Hmm, had het gisteren wel tegenover mijn vriend, maar dat was vandaag weer over, haha
 
hoi hoi,

Ik denk dat je niet de enige bent. Ik heb het ook wel maar als ik dan zie hoeveel mijn mannetje voor me doet nu ik me niet echt tof voel, waardeer ik hem ook wel weer.
Het hoort er bij denk ik. het zijn je hormonen moet je maar denken, dat weet je man ook wel. t gaat allemaal over.....

greetz
 
Haha buurmeisje!
Zeer herkenbaar! Ik heb echt een hele periode gehad waarin ik alles wat met mannen te maken had verafschuwde... Misschien komt het omdat we even niet zo een prettige ervaring met een man achter de rug hebben? Het was bij mij zo erg dat ik gewoon bijna fysiek misselijk werd als ik een man zag. Dan zat ik een beetje naar zo een kerel te kijken waarmee ik in gesprek was en kon ik alleen maar denken: "Ja ja, jij bent er gewoon ook een, gatverdamme!" ongeacht wat de man in kwestie eigenlijk deed of zei...
Ik vond het een vreemde ervaring omdat ik normaal gesproken altijd juist erg goed met mannen overweg kan. Het bleef bij mij trouwens niet bij mannen alleen...
Ook romantische scenes tussen een man en vrouw op t.v. kon ik niet meer uitstaan, kon er gewoon oprecht niet meer naar kijken! Ik begon al een beetje bang te worden dat ik voortaan nooit meer met een man overweg zou kunnen, maar gelukkig is mijn walging al heel erg gezakt. Ik kan er nu wel weer om lachen dat ik die periode gehad heb. Het zal wel met hormonen te maken hebben gehad.
Eerlijk is eerlijk, een nieuwe relatie zie ik de komende tijd echt niet zitten, maar de extreme walging voor elke man om me heen, zij het de postbode of zelfs op bepaalde momenten mijn arme vader,  is gelukkig voorbij! Hoop dat jij er ook weer vanaf komt...
Gefeliciteerd nog trouwens met de goede uitslag van je test!
Groetjes Bebek
 
dank je voor je reactie,
Het heeft er denk ik ook wel mee te maken dat ik geen partner heb. Hij (de vader) doet wel erg zijn best maar is niet in staat tot houden van of een relatie waarin hij trouw is. Dat maakt het voor mij wel moeilijker. Ik kan hem even niet meer zien. Maar merk wel dat ik heel erg behoefte heb aan iemand die lief voor me is als ik boos of verdrietig ben. Ik huil veel en heb veel last van hoofdpijn doordat ik me groot hou.

Het valt niet altijd mee
buurmeisje
 
Terug
Bovenaan