Ons dochtertje heeft vermoedelijk stille reflux. Ze overstrekt heel veel, is heel onrustig aan de fles, spartelt veel en beweegt veel met het hoofdje. Huilde soms ook echt alleen maar, als ze de fles kreeg, als we dit wegpakte om even tot rust te komen, als we haar wilden laten boeren, niks leek goed. We zijn bij de huisarts geweest en daar onstond dus het vermoeden stille reflux. We hebben omeprazol gekregen en hebben het idee dat dit wel werkt. Ze lijkt over de dag heen rustiger, vindt het oke om langere tijd op de rug te liggen, bijvoorbeeld in de box of op het speelkleed. Echter gaan de voedingen nog steeds ontzettend moeizaam. Het is ook zo wisselend, de ene keer geen vuiltje aan de lucht, de andere keer tot zware frustratie toe omdat het flesje geven bijna niet fatsoenlijk lukt.
Kan het zijn dat zij gewoon een onrustig kindje is? Ze kijkt veel om zich heen, lijkt wel snel afgeleid. Maar soms lijkt het nog steeds alsof ze ergens last van heeft, dan begint ze weer zeurende geluiden te maken. Deze geluiden maakt ze soms ook gewoon zo, uren na een voeding. Het is niet eens huilen waardoor je door het soort huiltje beetje kan bedenken wat het is. Maar dat geluid is eerlijk gezegd zo ontieglijk irritant dat ik gewoon wil dat ze ermee stopt (ik snap dat een baby dit niet expres doen en het ook niet snapt) maar ik word er echt gruwelijk gek van.
Mijn partner en ik zitten beide zelfs op het punt dat we opkijken tegen het geven van een flesje. En tuurlijk geven we het, want ze heeft het nodig. Maar het roept zoveel frustratie op en we zitten met onze handen in het haar over waarom het zo gaat bij ons en wat er aan de hand kan zijn. Als ze bij opa en oma is geweest, of de kinderopvang, dan zeggen ze altijd dat het wel goed ging. Ik begin daardoor zelf soms te denken dat het aan onszelf ligt. Terwijl we er altijd zo rustig mogelijk in proberen te gaan.
Ik heb er ook echt heel veel moeite mee dat me hierdoor soms het gevoel bekruipt van 'wat is dit kind gewoon irritant zeg, waarom kapt ze hier niet gewoon mee'. Het voelt dan zo fout zoiets over je eigen kindje te denken, terwijl we heus wel weten dat ze dit niet expres zo doet. Maar ik kan het soms echt niet meer aanhoren en niet meer aan om op deze manier de voedingen te geven. Ik voel me soms een slechte moeder door dit alles...
Is dit voor iemand herkenbaar? Heeft iemand tips hoe hiermee om te gaan? Zowel het voeden als ook die gevoelens? (Waarvan ik het eigenlijk haat dat ik ze heb en me hiervoor schaam t.o.v. mijn eigen kindje..)
Kan het zijn dat zij gewoon een onrustig kindje is? Ze kijkt veel om zich heen, lijkt wel snel afgeleid. Maar soms lijkt het nog steeds alsof ze ergens last van heeft, dan begint ze weer zeurende geluiden te maken. Deze geluiden maakt ze soms ook gewoon zo, uren na een voeding. Het is niet eens huilen waardoor je door het soort huiltje beetje kan bedenken wat het is. Maar dat geluid is eerlijk gezegd zo ontieglijk irritant dat ik gewoon wil dat ze ermee stopt (ik snap dat een baby dit niet expres doen en het ook niet snapt) maar ik word er echt gruwelijk gek van.
Mijn partner en ik zitten beide zelfs op het punt dat we opkijken tegen het geven van een flesje. En tuurlijk geven we het, want ze heeft het nodig. Maar het roept zoveel frustratie op en we zitten met onze handen in het haar over waarom het zo gaat bij ons en wat er aan de hand kan zijn. Als ze bij opa en oma is geweest, of de kinderopvang, dan zeggen ze altijd dat het wel goed ging. Ik begin daardoor zelf soms te denken dat het aan onszelf ligt. Terwijl we er altijd zo rustig mogelijk in proberen te gaan.
Ik heb er ook echt heel veel moeite mee dat me hierdoor soms het gevoel bekruipt van 'wat is dit kind gewoon irritant zeg, waarom kapt ze hier niet gewoon mee'. Het voelt dan zo fout zoiets over je eigen kindje te denken, terwijl we heus wel weten dat ze dit niet expres zo doet. Maar ik kan het soms echt niet meer aanhoren en niet meer aan om op deze manier de voedingen te geven. Ik voel me soms een slechte moeder door dit alles...
Is dit voor iemand herkenbaar? Heeft iemand tips hoe hiermee om te gaan? Zowel het voeden als ook die gevoelens? (Waarvan ik het eigenlijk haat dat ik ze heb en me hiervoor schaam t.o.v. mijn eigen kindje..)