Stoppen met werken?!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo Allemaal,

Een vraag.. Omdat mijn jongste zoontje een ernstige ziekte heeft,wat veel zorgen met zich meebrengt, overweeg ik mijn baan op te zeggen. Graag hoor ik van moeders die hebben gekozen voor het 'fulltime moederschap'. Hoe is dat gegaan qua financien, gevoel, word je wereld niet kleiner etc.. Wie weet wordt het maken van mijn keuze makkelijker als ik jullie verhalen heb gelezen, wie weet zijn er bepaalde zaken waar ik rekening mee moet houden..
Alvast bedankt!

Gr. Claudia
 
Hey Claudia!
Ik kan je niet helpen met je keuze, maar ik wilde je even laten weten dat ik het een super-keuze van je vind! Ik vind mezelf ( ook niet altijd hoor!) een leukere en gezelligere mama voor de kinderen juist omdat ik werk. Gewoon 4 dagen lekker Marieke zijn, niet mama, interesse van anderen voor mijn persoon, mijn interesse voor anderen, even de gedachten niet op de "KRO kindertijd stand" . Je snapt me wel denk ik.
Financieel zouden we 7 mijls laarzen erop achter uitgaan vrees ik, hahhaha! Maar ik zou probleemloos dezelfde keuze als jij maken als het nodig zou zijn! Er zijn heel veel mogelijkheden voor vergoedingen en dergelijke, laat je aub erg goed adviseren hoor!
Heel veel sterkte met het maken van je keuze, een super-mama ben je al, niet vergeten hoor!

Liefs, Marieke
 
Hoi,

Ik heb geen idee wat voor baan je hebt, en welke mogelijkheden je hebt om minder of op andere tijden (bv avonden) te werken. Misschien zorg- of ouderschapsverlof?

Om te beginnen zou ik je willen adviseren om eens met een financieel adviseur te praten. Wie weet krijg je als "zorgende" moeder wel bepaalde toeslagen om het verlies van een baan op te vangen. Dat zou het verlies aan inkomen kunnen compenseren. Zo iemand weet misschien dingen/wegen die wij niet weten. Ook qua andere vergoedingen kan die tips geven. (reiskosten en andere kosten die je maakt t.b.v. de zorg voor jullie zoontje)

Kijk ook eens of er misschien speciale oppasmogelijkheden zijn voor ouders met een kind met een beperking. Hier in de buurt heet het VOT (vrijwillige oppas en thuishulp, valt onder de VIT. Vrijwillige intensieve thuiszorg en mantelzorg). Bij de huisarts hadden ze er een folder van.
Zelf heb ik 2 kinderen met een milde vorm van epilepsie. Onze oppasmogelijkheden zijn behoorlijk beperkt, en een jonge oppas kan ik niet zomaar bij ze achter laten. Je weet maar nooit wat er gebeurd, en misschien moeten er medicijnen toegediend worden. Dat kan je niet verwachten van een jonge oppas zonder zorgervaring. Sinds een paar maanden staan we ingeschreven, en vanaf deze maand komt er eens in de maand of 2 maanden een vrijwilligster die een dag of avond op de kinderen gaat passen. Zo kunnen wij er weer eens samen uit. Misschien ook iets voor jullie?

Of je wereld kleiner word? Ligt er een beetje aan wat je nu gewend bent te doen. Op gebied van je werk en kennis van je werk ws wel. Qua contacten zullen er ws ook wel een paar mensen wegvallen. Maar bedenk dat dit niet alleen aan jouw ligt! Een ander kan jouw ook opzoeken. Ik kan je de ervaringen van mijn moeder vertellen. Ik heb nl een dubbelgehandicapt (geestelijk en lichamelijk) zusje. Mijn moeder is jaren thuisgebleven voor haar. Pas toen mijn zusje overdag een dagbesteding kreeg heeft ze een aantal jaren bij andere mensen het hh gedaan. Maar pas toen mijn zusje uit huis geplaatst werd (Met 12 jaar,de zorg werd helaas te zwaar) heeft ze weer een diploma gehaald en een baan gevonden. Ze gaf wel aan dat de vriendengroep kleiner werd. Er bleef een vaste kern over van mensen die zelf ook de moeite deden om het contact gaande te houden. Want er zullen momenten komen dat je daar zelf even niet aan toe komt. Maar ook heeft ze weer nieuwe mensen leren kennen. Mensen die in hetzelfde schuitje zitten, en dus heel goed begrijpen hoe jouw/jullie situatie is. Maar ze heeft nooit spijt gehad van haar keuze. Want ze kon altijd bij haar kind zijn als dit nodig was. Geen baas die moeilijk doet of wat dan ook. Toen ze later weer ging werken was dat nog wel eens een probleem. Sinds begin dit jaar zit ze werkeloos thuis. Resessie....

Ik heb het zo kunnen regelen dat ik werk in de avonduren en weekenden. (zit in de zorg) Helemaal thuis zijn is financieel gezien helaas geen optie. Sinds vorig jaar oktober werk ik ook 1 ochtend in de week. Thom is dan op school en Danae op het KDV. Overdag ben dus thuis bij de kinderen. Ik doe ook alle artsbezoeken, onderzoeken en therapiebezoeken. Daar gaat best veel tijd in zitten. Bij ziekenhuisopnames is het een heel geregel, maar gelukkig heb ik heel fijne collega's. Daarom is het ook fijn dat ik in de avonduren kan werken. Maar dit kan niet in ieder beroep....

Ik hoop dat je wat met mijn info kan. Succes met het nemen van je besluit. En welke keuze je ook maakt: het is goed voor jouw situatie. Wat sommigen er ook over zullen zeggen.

Groetjes, Cathy
 
Hoi,
Knap dat jij deze keus gaat maken. Ik heb de keus helaas gedwongen moeten maken omdat mijn werkgever niet zo netjes met mij omsprong en ben dus nu een thuisblijfmoeder.
Ik vond het heerlijk ! Ik heb alles mee mogen maken van Milan wat ik bij Jorick heb "gemist".
We hebben financieel een flinke sprong terug moeten maken en ik moet eerlijk zeggen dat ik niet had verwacht dat wij het zouden redden zonder mijn inkomen, maar met veel puzzelen en bezuinigen is het bij ons gelukt. Onze spaarrekening ziet er niet meer zo uit als 2 jaar geleden toen ik nog werkte maar ik vind dit niet meer zo ontzettend belangrijk, dat komt vanzelf wel weer. Wij hebben afgesproken dat als Milan 4 jaar is ik weer een baan ga zoeken die in de schooluren van de jongens past. Want na bijna 3 jaar thuiszitten kriebelt het toch wel weer om even Jolanda te zijn en niet Jolanda mama van Jorick en Milan. Mijn wereldje is niet kleiner geworden, ik heb geen werkcontacten meer maar mijn vrienden en kennissen zijn uitgebreid. Want op het schoolplein heb ik toch mensen leren kennen en ook doe je meer dingen buiten de deur en kom je mensen tegen waar het mee klikt....

Ik hoop dat je een goed besluit neemt, waar je ook op de langere termijn een goed gevoel bij hebt.

Groetjes
 
Waarom kijk je niet eerst of je een half jaar of langer oudersschapsverlof kunt opnemen?
Dan kun je zowel financieel als emotioneel zien wat de gevolgen zijn. misschien kun je je keus dan beter maken. Dan heb je je baan ook nog achter de hand, voor het geval het niet bevalt of financieel niet haalbaar is.

Ik heb jaren thuis gezeten omdat ik zelf volledig afgekeurd was. Ik heb het jaren heerlijk gevonden, maar inderdaad net als Jolanda na een paar jaar was het wel genoeg.
Je wereld wordt inderdaad anders. Of het kleiner is weet ik niet hoor. Je leert inderdaad door school e.d. genoeg andere mensen kennen en ook daar kun je dingen doen.

Je zal bij de zorg van je kind ook mensen leren kennen en misschien op dat vlak actief kunnen zijn in een vereniging of iets om wat anders om handen te hebben.

Financieel had ik een uitkering, dus daar had ik niet zoveeel mee te maken. zou niet weten hoe we het nu zonder inkomen zouden moeten redden...

Heb je wel eens aan PGB gedacht.?
Dus via het persoons gebonden budget 1 of 2 dagen een opgeleid iemand voor je kind laten zorgen, zodat jij wel kan werken? Ook dat zijn opties die ouders uit mijn werk (kinder psychiatrie) benutten..
Succes met je keuze en thuis blijven bij je kind is als het kan altijd een goede keuze!
Je hebt ze niet voor niets op de wereld gezet...daar wil je ook graag voor zorgen. Zeker als ze je zorg nodig hebben. Dat is alleen maar een pluim waard.

groetjes Pascal
 
Toen Hjerre net geboren was,besloot ik ook te stoppen met werken en ik vond het heerlijk om fulltime mama te zijn. Al vrij snel was ik ook zwanger van Elize.
Bij ons ging het financieel niet goed. Ik had het van tevoren wel uitgerekend, maar mijn man wilde graag van beroep wisselen en dat is dan ook gebeurd. Alleen ging hij in salaris nog eens 500 euro achteruit. Dat was voor ons echt niet te behappen met een koophuis en twee kleine kinderen. Dat vond ik echt jammer, maar ik had altijd gezegd dat wanneer het niet ging ( na een jaar) ik dan weer zou gaan werken.
Ik ben dan ook weer gaan werken. Ik merk aan mezelf dat ik het ook heerlijk vind om te werken, gewoon om eens even ergens anders te zijn en even geen 'zorg' hoef te doen. Het beste voelde ik me in mijn baan van anderhalve dag. Afgelopen jaar werkte ik 3 dagen, maar dat vind ik veel te veel omdat mijn hart nog altijd thuis is.
Misschien dat het dit jaar wel lukt om weer anderhalve dag te werken. Pluspunt is dan ook natuurlijk dat je dan niet financieel afhankelijk ben van je man.

Groetjes Hanneke
 
Hiya Claudia!

Allereerst ff een vette Amerikaanse "HUG" (ja ja dat mag ik, ik woon hier nu lang genoeg om ongepaste hugs uit te delen haha) Het is niet niks om dit soort keuzes in je leven te moeten maken vanwege ziekte, zeker niet als die ziekte je kind treft, dus petje af voor jou!

Ik weet niet hoe het is om een werkende moeder te zijn, die ervaring kan ik dus niet met je delen. Ik was mijn baan net 1 dag kwijt toen ik ontdekte dat ik zwanger was, en ik heb niet de moeite genomen om met mijn steeds grotere buik op allerlei sollicitatie gesprekken te gaan, haha ze zien me hier aankomen.

En tot nu toe heb ik het ook echt als een luxe ervaren om een thuisblijvende moeder te kunnen zijn. Uiteraard had het financieel wel gevolgen, ik was immers mijn inkomen kwijt en we hadden er ineens een persoontje bij. Een duur persoontje, laten we eerlijk zijn, kids kosten geld. Maar nooit heb ik gedacht "shit we komen tekort"
Het aanpassen van onze levensstijl ging eigenlijk nogal soepel en ongemerkt.. Tuurlijk zijn er dingen die we op moesten geven, maar ik heb het nooit als een opoffering ervaren. Uiteraard had ik niet dezelfde zorg als jij hebt voor je kindje.
Raar is dat ik zo ongeveer sinds mijn 16e altijd gewerkt heb, maar ik me op dit moment absoluut niet financieel afhankelijk voel van mijn man. Wat ik doe is ook en baan en toevallig staan onze "paychecks" op mijn man z'n naam..zo ervaar ik het meer.

Wat betreft het kleiner worden van je wereld..tja dat hangt denk ik ook af van je vrienden. mijn wereld is juist uitgebreid. Het enige wat we wel echt actief gedaan hebben is het instellen van een "date night" (haha ik weet het! Hoe Amerikaans!) een keer per week gaan we uit, niet lang, niet overdreven duur en niet eens alleen met z'n tweetjes. We ontmoeten iedere week een groep vrienden in de kroeg. iedereen die wij kennen weet dat we op Donderdag in dezelfde kroeg zitten en er komen er altijd een paar opdagen. Het is lekker om een rede te hebben om je een beetje op te tutten, en leuk aan te kleden en heel eventjes een sexy Momma te zijn.
Oh en zeker 1 weekend in de maand nodigen we iedereen die wilt komen uit in onze tuin, steken we een kampvuur aan en zitten we tot laat lekker te kletsen.
ik geeft dit uiteraard alleen maar aan als voorbeelden, jij moet lekker doen wat jij leuk vind, maar voor ons werkt het als een soort constante verbinding met onze vriendenkring. (waar er overigens maar een of twee tussen ziten die ook kleine kinderen hebben)

Wow sorry, het is inmiddels een heel boek geworden haha. Ik hoop dat jij en je man een beslissing kunnen nemen waar jullie je lekker bij voelen.

Ajuus, Ilja
 
Hiya Claudia!

Allereerst ff een vette Amerikaanse "HUG" (ja ja dat mag ik, ik woon hier nu lang genoeg om ongepaste hugs uit te delen haha) Het is niet niks om dit soort keuzes in je leven te moeten maken vanwege ziekte, zeker niet als die ziekte je kind treft, dus petje af voor jou!

Ik weet niet hoe het is om een werkende moeder te zijn, die ervaring kan ik dus niet met je delen. Ik was mijn baan net 1 dag kwijt toen ik ontdekte dat ik zwanger was, en ik heb niet de moeite genomen om met mijn steeds grotere buik op allerlei sollicitatie gesprekken te gaan, haha ze zien me hier aankomen.

En tot nu toe heb ik het ook echt als een luxe ervaren om een thuisblijvende moeder te kunnen zijn. Uiteraard had het financieel wel gevolgen, ik was immers mijn inkomen kwijt en we hadden er ineens een persoontje bij. Een duur persoontje, laten we eerlijk zijn, kids kosten geld. Maar nooit heb ik gedacht "shit we komen tekort"
Het aanpassen van onze levensstijl ging eigenlijk nogal soepel en ongemerkt.. Tuurlijk zijn er dingen die we op moesten geven, maar ik heb het nooit als een opoffering ervaren. Uiteraard had ik niet dezelfde zorg als jij hebt voor je kindje.
Raar is dat ik zo ongeveer sinds mijn 16e altijd gewerkt heb, maar ik me op dit moment absoluut niet financieel afhankelijk voel van mijn man. Wat ik doe is ook en baan en toevallig staan onze "paychecks" op mijn man z'n naam..zo ervaar ik het meer.

Wat betreft het kleiner worden van je wereld..tja dat hangt denk ik ook af van je vrienden. mijn wereld is juist uitgebreid. Het enige wat we wel echt actief gedaan hebben is het instellen van een "date night" (haha ik weet het! Hoe Amerikaans!) een keer per week gaan we uit, niet lang, niet overdreven duur en niet eens alleen met z'n tweetjes. We ontmoeten iedere week een groep vrienden in de kroeg. iedereen die wij kennen weet dat we op Donderdag in dezelfde kroeg zitten en er komen er altijd een paar opdagen. Het is lekker om een rede te hebben om je een beetje op te tutten, en leuk aan te kleden en heel eventjes een sexy Momma te zijn.
Oh en zeker 1 weekend in de maand nodigen we iedereen die wilt komen uit in onze tuin, steken we een kampvuur aan en zitten we tot laat lekker te kletsen.
ik geeft dit uiteraard alleen maar aan als voorbeelden, jij moet lekker doen wat jij leuk vind, maar voor ons werkt het als een soort constante verbinding met onze vriendenkring. (waar er overigens maar een of twee tussen ziten die ook kleine kinderen hebben)

Wow sorry, het is inmiddels een heel boek geworden haha. Ik hoop dat jij en je man een beslissing kunnen nemen waar jullie je lekker bij voelen.

Ajuus, Ilja
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan