straffen en/of belonen

Hallo allemaal,

ik ben op het moment met een onderzoekje bezig voor mijn studie waarbij ik de opvattingen over belonen en straffen in de opvoeding van de laatste 60 jaar onderzoek. Ik doe dit door opvoedingsboeken uit deze periode met elkaar te vergelijken.
Maar nu was ik eigenlijk wel benieuwd hoe jullie dat doen.
Voeden jullie je kinderen op door voornamelijk positief te stimuleren of krijgen jullie kinderen ook wel eens straf, en hoe dan (straf stoeltje, time out, een tik enz enz)?

Ik ben erg benieuwd!

Groetjes Nika
(moeder van Taran 4jr en Arvin 6mnd)
 
Hoi,
Ik heb een zoon van 3,5 en een dochter van 1.  Mij zoon van 3  heeft een sterk karaktertje. Hij zit gemiddeld wel z'on 3x per dag onderaan de trap (strafplek). Daarintegen krijgt hij ook veel complimentjes voor alles wat hij wel goed doet. Ik heb het opvoedboek van de Nanny gelezen en haar regels probeer ik toe te passen. Ondanks de regels blijft het toch een dwars peutertje (maar ook een lieverd hoor!), maar als je door jouw onderzoek de gouden opvoedtip vindt, laat het   me dan even weten ;-).
Succes met je onderzoek.
groetjes Roxan
 
Wij hebben een strafplek (de hoek) en een afkoelplek (stoeltje) voor drift- en huilbuien.
Verder complimenteren we bij goed gedrag.

En soms komt mijn menszijn naar boven en gil ik terug terwijl ik weet dat dit niet goed is......
 
Hallo

Een strafsoeltje hebben we niet en in de 3,5 jaar van zijn leventje heeft ons zoontje misschien 5 keer op de onderste trede van de trap gezeten . Het is een makkellijk mannetje maar op de een of andere manier komt het hier niet bij echt straffen. Ik weet niet waar dit door komt maar ben er wel heel blij mee dat het niet of nauwelijks nodig is.
We  geven hem een complimentje als hij wat goed heeft gedaan en  het is grapig om te zien dat hij dat overneemt en  ons ook wel een zegt "goed zo".

Verder zijn we consequent in onze regels en nee is ook echt nee.  Wij komen beide uit beschermde gezinnen en hebben daardoor toch wat moeite met ons zelfvertrouwen gehad en soms nog. Toen ons zoontje op komst was hebben we dan ook duidelijk uitgesproken dit zo niet te willen voor hem. Stimuleren en ontdek wie en wat je bent en wilt zijn, dat vinden wij heel belangrijk.

Even voor de helderheid, het is niet zo dat hij geen streken heeft of niet ondeugend is hoor, maar blijkbaar heeft hij goed in de gaten waar de grenzen liggen.

Succes met je studie en ik ben eigenlijk ook wel benieuwd hoe jij het zelf doet.
Groetjes Jeanette
 
Hallo

Wij hebben een zoontje van 22 maanden en proberen hem op een positieve manier op te voeden. Heel veel complimentjes en we negeren zijn negatieve gedrag.
Alleen voor slaan hanteren we een "strafkrukje" want slaan is voor mij wel de grens.

Jama
mv Thijs
 
ik heb een dochter van 3 en een zoontje van 5maanden. Met 5maanden doe ik nog niet aan opvoeden,maar mijn dochter is een pittige tante en heeft een sterke eigen wil. Bij mij is nee nee anders neemt ze een loopje met je. Als ze het erg bont maakt (slaan, driftbuien of  niet luisteren na heel veel aandringen)  gaat ze op een strafkrukje. Ik zeg ook altijd waarom ze op  het krukje moet en als haar straftijd erop zit moet ze sorry zeggen en zeggen waarvan ze spijt heeft zodat ze weet waarom ze erop moet  Verder hou ik de regels duidelijk en  probeer me er ook aan te houden gaat niet altijd als ik moe ben of toen ik laatst een week ziek was geweest dan moet ik de regels weer even aanscherpen. Als ik iets over wil brengen op mijn dochter spreek ik haar duidelijk aan en verzeker me ervan dat ze het begrepen heeft door te zorgen dat ze me aankijkt en laat me zakken tot haar niveau. Ik merk dat roepen over een afstand geen nut heeft. verder beloon ik haar voor lief zijn en dat is ze gelukkig de meeste tijd van de dag.Natuurlijk ben ik geen supermama en als mijn kookpunt bereikt is schreeuw ik ook weleens en sta ik met gebalde vuisten tot 10 te tellen.
 
Ik ben moeder van een zoon van bijna 4 (01-08-04) en van een zoon van 8,5 maanden. Wij proberen onze oudste vooral positief te stimuleren door hem veel te prijzen wanneer hij dingen (ook de dagelijkse) goed doet. Vooral nu zijn baby-broertje zo veel aandacht krijgt, heeft hij het moeilijk en wil hij ook veel aandacht en dat probeert hij vooral te krijgen door 'stoute' dingen te doen. Hier wordt hij voor gestraft d.m.v. een time-out op een krukje in de gang en na enkele minuutjes napraten over 'the crime'. Eigenlijk wat Supernanny op de tv doet, moet ik bekennen. Wij delen heel bewust geen tik uit (zelfs al voordat Donner dat verbood) en zullen hem nooit naar zijn kamer sturen omdat dat zijn 'veilige plek'  moet zijn.

Veel succes met je onderzoek en mocht je nog vragen hebben, laat me het even weten. Mijn moeder (inmiddels met pensioen) is consultatiebureau-arts en vindt dit soort dingen best leuk. Heb je trouwens ook het boek 'Slapen, eten en luisteren' van Monique Gouwerok? Dit boek kijken wij heel vaak in als we er zelf even niet uitkomen.

Anne
 
Hoi,

Bij ons is het eigenlijk ook wel een beetje een mengeling. Onze dochter van twee en een half is niet altijd even gemakkelijk, redelijk sterke wil en karakter. Een ouderwetse tik op de billen komt bij ons dus wel voor omdat we daar echt geen graten in zien. Niet verkeerd begrijpen, wij slaan onze dochter heus niet de hele tijd maar ik vind dat er tegenwoordig wel heel negatief over gedaan wordt.
Maar verder proberen wij haar ook vooral te belonen voor de dingen die ze goed doet en ja, ze vliegt ook weleens op de gang (maar dan kruipt ze weer de trap op en vind ik haar springend op een bed boven, aaaaargh!) dus proberen we ook weleens een strafkrukje maar ook daar moet ik haar dan 20 keer opzetten en dat vindt zij dan gewoon weer leuk.
Schreeuwen gebeurt eigenlijk bijna nooit. We proberen haar wel uit te leggen wat ze verkeerd doet of waarom iets niet mag, maar soms gaat ze gewoon door al hebben we het haar al tien keer uitgelegd waarom iets niet kan. We proberen maar zoveel mogelijk geduld te hebben maar dat is soms ook zwaar na een lange werkdag.

hopelijk heb je er wat aan. PS: Belgische reactie, scheelt altijd nog tegenover de Nederlanders merk ik.

Nina
 
Terug
Bovenaan