Hoi allemaal,
Volgens mijn berekeningen ben ik nu 6+4 weken zwanger. Twee dagen geleden hadden we een echo waar de embryo te zien was, zo’n 3mm groot. Nog niet zo groot en nog geen hartslag te zien. Maar “So far so good” zei de arts, volgende week mag ik weer langskomen voor een echo.
Ik voel me alleen helemaal niet opgelucht. Ik heb al een week lang last van bruine en roze afscheiding en pijn in mijn vagina. Eerst gebruikte ik Utrogestran, maar sinds dinsdag ben ik overgestapt op de Lutinus vanwege een branderig gevoel. Maar het is er nog niet veel beter op geworden. Volgens de arts moet ik die afscheiding maar gewoon negeren.
Maar telkens als ik naar de wc ga ben ik bang. En als ik roze afscheiding zie krijg ik flashbacks naar de eerdere miskramen. Het is al 7 keer mis gegaan, waarom zou het nu wel lukken? Ik durf niet te hopen. Ik leef de hele tijd in angst en onzekerheid en voel me zwaar verdrietig, elke dag huilbuien. Weet niet wat ik met mezelf aan moet.
Voel me ook zo alleen hierin. Niemand weet dag ik dit meemaak, alleen mijn man en zelfs hij kan het niet helemaal bevatten hoe ik me voel. Hopelijk vind ik hier wat steun en herkenning. Hoopvolle en bemoedigende woorden zijn welkom
Volgens mijn berekeningen ben ik nu 6+4 weken zwanger. Twee dagen geleden hadden we een echo waar de embryo te zien was, zo’n 3mm groot. Nog niet zo groot en nog geen hartslag te zien. Maar “So far so good” zei de arts, volgende week mag ik weer langskomen voor een echo.
Ik voel me alleen helemaal niet opgelucht. Ik heb al een week lang last van bruine en roze afscheiding en pijn in mijn vagina. Eerst gebruikte ik Utrogestran, maar sinds dinsdag ben ik overgestapt op de Lutinus vanwege een branderig gevoel. Maar het is er nog niet veel beter op geworden. Volgens de arts moet ik die afscheiding maar gewoon negeren.
Maar telkens als ik naar de wc ga ben ik bang. En als ik roze afscheiding zie krijg ik flashbacks naar de eerdere miskramen. Het is al 7 keer mis gegaan, waarom zou het nu wel lukken? Ik durf niet te hopen. Ik leef de hele tijd in angst en onzekerheid en voel me zwaar verdrietig, elke dag huilbuien. Weet niet wat ik met mezelf aan moet.
Voel me ook zo alleen hierin. Niemand weet dag ik dit meemaak, alleen mijn man en zelfs hij kan het niet helemaal bevatten hoe ik me voel. Hopelijk vind ik hier wat steun en herkenning. Hoopvolle en bemoedigende woorden zijn welkom