stress??

[Anoniem]

Hallo,

Mijn vriend is op dit moment erg gestresst.   En hij geeft mij de schuld. Op dit moment heeft hij geen werk. Hij zegt dat hij onstabiel is en er eigenlijk nog niet klaar voor was om al aan kinderen te beginnen. Terwijl hij notabene gevraagd heeft of ik wilde stoppen met de pil. Niet zomaar natuurlijk. Hij wist dat ik kinderen wilde, maar ik heb altijd gezegd "pas als we er klaar voor zijn" en hij had het al een paar keer aangegeven. Ik dacht bij mezelf, denk er maar eerst goed over na, ik wilde juist dit soort situaties vermijden.    Pas na de vijfde keer vragen ben ik gestopt. En dezelfde maand zwanger geraakt. En nu zegt hij tegen mij, dat ik hem onder druk heb gezet en nu nog steeds. Dat ik heb besloten voor zijn leven en wat nog meer allemaal niet. Hij zegt ook van "hoe kan je me dit aandoen, heb je me mij gezien, ik ben maar een sukkel, ik ben niet voorbereid.
Al twee nachten houdt hij me wakker met zijn gedraai en gewoel.
Nu ben ik eens wezen kijken op internet, en je leest wel eens iets over vaders die zo reageren de eerste maanden. Alhoewel ik er erg weinig over kan vinden.
Misschien hebben een paar van jullie ook deze ervaring????
Ik word er zelf ook gestresst en onzeker van.  
Groetjes

 

[Anoniem]

Hoi Christie,

Als eerste van harte gefeliciteerd natuurlijk. Heel vervelend dat je in deze situatie zit. Zelf heb ik geen ervaring hiermee. Ik was degene die gestresst was over de zwangerschap en mijn vriend heeft mij moeten kalmeren en gerust moeten stellen. Hij was van af het begin dolenthousiast. En ja, soms ook onzeker en een beetje teruggetrokken. Dan bekruipt hem het gevoel van "doen we er wel goed aan, waar zijn we aan begonnen", etc.

Ik denk dat je vriend gewoon heel erg moet wennen aan het idee. Het is niet niks, dat weet je zelf ook wel. 't is nu ook nog eens heel onwerkelijk en dan het idee dat je als man straks zoveel verantwoording hebt voor een kind (en vrouw) tja, en als je dan even zonder werk zit....... niet zo gek dat ie zo reageert hoor. Ik zou ook flippen.

Zelf zal je ook nog wel je onzekere momenten krijgen. (ik wil je niet bang maken, maar het blijkt dat dat normaal is)

Eigenlijk dus niet echt een advies hier, ieder mens is ook verschillend. Laat em even aan het idee wennen en probeer em gerust te stellen, dat het allemaal goed komt, dat ie heus snel weer een andere baan zal vinden. Dat je het samen doet, etc.

Succes

groet
Kameraadsel

 

[Anoniem]

Hallo Christie,

Ik heb ook niet echt advies, maar jullie moeten er inderdaad samen uitkomen.
Ik weet niet hoe je vriend hiervoor was??

Wij hebben ook na veel wikken en wegen besloten om te stoppen met de pil.
We hebben veel mensen om ons heen die moeite hebben om zwanger te raken.
Mijn vriend heeft uit een vorige relatie ook 2 kids, de jongste hebben ze ook heel lang over gedaan.
Dus we hadden zoiets van we zien wel.

Nu was ik binnen 2 maanden in verwachting.
Op mijn vriend zijn werk, werden er veel ontslagen, ook hij dus.
Later werd ik ook ontslagen, ik was uitzendkracht, dus ja, dan komen ze makkelijk van je af!!

Ik ben nu de gene die het af en toe niet meer ziet zitten, heb ik echt een dip!!
Denk ik echt van waarom moesten we juist nu stoppen met de pil, waarom moest ik gelijk zwanger raken, waarom, waarom!!!!!
Gewoon stomme gedachten, want je kiest er op dat moment gewoon voor, je bent er klaar voor dan.
Gelukkig trekt mijn vriend me er dan weer uit.
Het zijn natuurlijk ook een deel hormonen, hihi!!
We hebben ons er bij neer gelegd, ja kan niet anders, het feit ligt nu eenmaal zo!!
Het kindje is hartstikke welkom, en zal al aan liefde niks te kort komen.

We zijn nu bezig om iets voor ons eigen te beginnen, en zien de toekomst zeker rozenkleurig in.
Zolang jullie elkaar nog hebben, en gelukkig zijn, dan komen jullie er wel!!
Maar dan moeten jullie er zeker voor elkaar zijn, en praten dat is het belangerijkste!!!

Ik wens je heel veel sterkte, en steun elkaar!!

Groetjes Esther en Baby Puk

(Sorry voor de lange tekst!!  )