Sinds een paar weken vind mijn dochter niets als ze met mij in de auto weggaat. Het is al een hele strijd om haar vast te zetten in haar stoeltje. Elke keer gooit ze haar kont omhoog zodat ze onderuit zakt. Om probeert ze mij dan te slaan. Zit ze uiteindelijk vast dan in het huilen. Ze houd ook niet echt op met huilen. Mijn man heeft er bijna nooit last van. Het maakt ook geen verschil of ze met mij in mijn auto zit of in de auto van mijn man. Iemand ideeen hoe hier mee om te gaan? Negeren? Het werkt wel erg op mijn zenuwen. Ik zie er nu al soms tegen op als we weer weg moeten met de auto!