Strijd tussen hart en logica

T

Ticiaatje

<p>Hallo,</p><p>Normaal zou ik dit nooit op een forum zetten, maar ik merk dat ik toch behoefte heb om andere vrouwen te horen. Ik hoop dat het niet als gezeur wordt opgevat en weet ook niet als er al een topic is.</p><p>Ik ben 27 jaar en ga in februari 2021 weer studeren om mij om te scholen. De opleiding is in deeltijd en duurt 3 jaar. Het is een vrij pittige opleiding. Ik blijf 2 dagen werken en 2 tot 3 dagen gereserveerd voor school. </p><p>Het zit zo. Ik heb momenteel heel veel last van klapperende eierstokken. Vriendinnen om mij heen en collega's raken momenteel zwanger. Ik gun het ze echt van harte, met heel mijn hart. Maar toch heb ik er erg veel moeite mee. </p><p>Omdat ik ga studeren, weet ik dat het niet de tijd is. Een kind krijgen komt nooit uit, maar er zijn momenten waarbij je als het ware in rustig vaarwater terecht gekomen bent. Mijn partner heeft een vaste baan met een goed salaris maar zonder mijn inkomen redden we het net niet, met een baby natuurlijk helemaal niet. </p><p>Daarbij heb ik PCOS en dus is zwanger worden niet van zelfsprekend. Zover ik weet, waren mijn hormonen op mijn 18e normaal, maar ik had geen eitjes op mijn eierstokken en alleen blaasjes.  Hierdoor weet ik ook niet hoe lang het gaat duren totdat ik zwanger ben als we bijvoorbeeld na de studie beginnen met proberen. Mijn moederA had bv. ook 4 jaar nodig voordat ze zwanger raakte.</p><p>Ik weet dat heel veel vrouwen hier op het forum moeite hebben met zwanger worden en ik leef erg met ze mee. Het helpt voor mijn gevoel natuurlijk niet dat ik nu nog 3 jaar moet wachten. En daarna heb ik nog niet meteen een baan. Of een vast contract. Dus wachten op het goede moment is nog erg moeilijk. En dan weet ik nog niet weet hoe lang het gaat duren voordat ik zwanger kan raken.</p><p>Mijn hart (plus een lijf met hormonen) wil zo graag een baby. Elke keer als ik naar een baby kijk, voel ik een intens verlangen. Het helpt natuurlijk niet dat ik elke dag, privé en op werk geconfronteerd ermee wordt. Ik heb dan ook moeite om het een plekje te geven.  Ik weet dat het allemaal in de toekomst is en het is allemaal zo onzeker. Dat levert ook stress op. Ik voel me zo egoïstisch en jaloers en zoveel meer. </p><p>Ik heb het met mijn partner erover gehad. Hij geeft ook aan dat de studie vrij pittig is en dat een zwangerschap/baby het zoveel ingewikkelder maakt. Hij is bang dat ik er dan onderdoor ga, maar hij ziet ook hoe moeilijk ik het er nu mee heb. Hij voelt zich ook machteloos. Hij is erg lief en gaat het onderwerp ook gewoon aan en blijft ook rationeel.</p><p>Ik hoop dat iemand mij een handvat kan geven. Iemand die het enigzins begrijpt. </p>
 
Hoi Ticiaatje,
Klinkt bekend! Ik weet niet wat voor opleiding je gaat doen en hoe flexibel die zijn. Ik ben dit jaar aan een opleiding begonnen, ook een pittige naast 4 dagen werken. Duurt ook 3 jaar. Altijd gezegd dat ik daarna aan kinderen wilde beginnen, dan zou ik 31 zijn. Maar steeds vaker begon ik te denken. Moet ik mijn leven wel op pauze zetten hiervoor? Wat als ik niet vruchtbaar ben, of lastig zwanger wordt? Dan heb ik m'n leven lang spijt als ik te laat begonnen ben. Dus wij zijn het gewoon gaan proberen. En ik ben nu heel pril zwanger, best snel. En onwijs blij, want het komt allemaal wel goed. Op wat voor manier dan ook!
Succes met jouw keuze, het is natuurlijk voor iedereen anders. Maar volg je hart, en wanneer je het weet, dan weet je het gewoon..
 
 
Ik volg zelf een vierjarige opleiding naast m'n werk en heb nu m'n tweede zwangerschap tijdens deze opleiding. In mijn geval krijg ik gewoon verlof, haal vakken later in bij een andere lesgroep of volg wat lukt online mee en heb een jaar uitloop in praktijk uren. Niet ideaal maar heel veel voorkomend omdat dit soort dingen vaak samengaan op deze leeftijd. Geen idee wat voor opleiding je doet, maar in mijn geval was het allemaal geregeld (ook financieel) omdat ik niet de enige ben en m'n opleiding en werk samengaan. Het is idd niet altijd ideaal en ik ben voor m'n gevoel altijd een beetje achter aan het lopen op alle gebieden, maar in mijn geval is m'n man ook heel beschikbaar voor huishoudelijke taken en zorgtaken. We hebben het dus ook echt samen bedacht om het zo te doen. Hierna is hij weer aan de beurt qua extra carrière investeringen (hij heeft gewoon een prima baan voor 4 dagen die hij leuk vindt). En ik vind een break van opleiding en even cocoonen in huis eigenlijk wel weer prima.
 
Waarom laat je het niet gewoon gebeuren. Als de kans relatief klein is, het moment er toch eigenlijk nooit is, maar als het zover is een kindje wel welkom is.... Alle praktische zaken (werk, opleiding etc.) komen ook wel op z’n pootjes terecht...
 
Je kan het ook nog even aankijken, want je gaat nog beginnen met studeren toch? Als je weet hoe zwaar t is, kan je miss een inschatting maken. Buiten dat: er is altijd wel n reden dat het niet uitkomt, dus kijk of de basis er is (inkomen, huis, stabiliteit). Een kindje heeft niet veel nodig, maar je wil niet dat je t niet redt met t inkomen.. je bent nog wel jong, als je iets langer wacht, hoef je ook minder lang te bikkelen..
 
Als eerste wil ik je zeggen ik gun het jou ook van harte om een gezinnetje te starten. En het is waar je weet nooit hoelang het zal duren. Misschien heb jij helemaal geen last van de zwangerschap en gaat het combineren gewoon prima. Dat zal dan het fijnste zijn, maar ook dat weet je niet. Als ik voor mezelf moet spreken, ben ik blij dat ik geen opleiding meer deed, op het moment dat ik zwanger was. Werken lukte me eigenlijk nauwelijks en zat al snel thuis. Maar het is en blijft een lastige keuze. Als ik je toch een advies mag geven, ga er gewoon voor en als het toch sneller is dan gedacht, hoop ik voor jou dat je een makkelijke zwangerschap hebt en dat je familie achter je staat en je goed kan steunen.
 
Is het een idee dat je nog even wacht en dan in het laatste jaar van je opleiding op zijn vroegst zwanger raakt, zodat je uitgerekend bent nadat je klaar bent? Een zwangerschap en een opleiding lijkt me nog wel te combineren, echter een baby en een opleiding is een heel ander verhaal. Ik heb 2 kleine kindjes, bij beide prima zwangerschap gehad maar bij beide veel bloedverlies bij de bevalling (verder totaal geen complicaties), maar dit zorgde er wel voor dat ik toch circa 6 maand nodig had om mijn ijzergehalte weer op peil te krijgen. Was gewoon constant moe, en een kleine baby met gebroken nachten (wat heel normaal is) helpt dan ook niet. Ik had destijds zeker geen opleiding kunnen/willen volgen.
En ja ondanks dat het wellicht lastiger is zwanger te raken voor jou, je bent nog wel jong genoeg om in rustig de opleiding te doen. 
Zie het wachten als een investering in de toekomst voor jouw toekomstige kindje
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan