Mijn zoontje lag ook in stuit en ik zag enorm op tegen een keizersnede, ik wou heel graag natuurlijk proberen te bevallen. Ik vond het ook een vreselijk idee dat mijn baby dan geboren zou worden op het moment dat het goed uitkwam in de OK planning van het ziekenhuis, ipv op het moment dat hij zelf aangaf er klaar voor te zijn (tot 41 weken in elk geval als de risico's toe gaan nemen). Ik heb dus een stuitbevalling geprobeerd (wel met een geplande keizersnede al gepland voor 41 weken dus) want hij kondigde zichzelf aan met 40+3. Helaas ging mijn poging tot bevallen bepaald niet soepel en met 40+4 werd het na 26 uur ineffectieve weeen en nog altijd niet goed ingedaald zijn en blijven steken op 9 cm ontsluiting toch een spoedkeizersnede. Maar eigenlijk viel me dat alles mee. Ik denk wel dat ik daar mentaal toen meer klaar voor was dan zonder de hele bevalling vooraf, maar aan de andere kant kan je zo'n (toch behoorlijk zware) operatie natuurlijk beter fris en uitgerust ingaan (niet dat slapen de laatste weken nou zo goed lukte, maar een hele nacht overslaan door weeën is toch nog wel weer ff een ander verhaal). Bovendien was mijn situatie zo dat we rustig konden kiezen voor een keizersnede, en de artsen zich rustig konden voorbereiden op de operatie en ik gewoon pas zodra het team klaar was met alle voorbereidingen rustig naar de OK gewandeld kon worden, ik werd bepaald niet rennend door de gangen naar de OK gevlogen o.i.d. en er was nog tijd voor een ruggeprik ipv algehele narcose, in die zin voelde mijn 'spoedkeizersnede' meer als een erg kort vantevoren geplande keizersnede.
Een volgende bevalling zou ik graag weer natuurlijk proberen, maar niet meer als er sprake is van een liggingsafwijking. Dan zou ik toch voor een geplande keizersnede gaan, maar dat is natuurlijk ook met in het achterhoofd dat ik al eens een keizersnede gehad heb.