nou de gefrustreerde reacties van mij zijn als goed is voorlopig van de baan!
ik heb manlief aan werk gezet, hij moest voor mij vechten bij de huisarts. doodeng vond die dat maar deed het netjes
huisarts ging aan de slag, ook hij werd van kastje naar de muur gestuurd maar het is rond
tot aan de bevalling komt er hulp in huis van 8-17 uur wanneer wij geen kinderopvang hebben.
daarna kijken ze hoe ik uit de bevallnig kom en of er meer hulp nodig is.
Huishouden doen tamarah (betaald) en schoonzus, mijn ouders en zwager doen de boodschappen met manlief, en een vriendin doet samen met mijn man van en naar de opvang pendelen.
Ik kan eindelijk de rust nemen voor mijn bekken en ribben, eindelijk geen zorgen maken en gaan rusten!
Dan zal ik ook psychisch weer tot rust kunnen komen, ik weet dat er een paar zich onderhand zorgen begon te maken.
En terecht hoor, ik ben sterk maar ook ik heb mijn grens.
Wij hebben gewoon giga pech met de zwangerschap maar mijn man heeft geen ouders meer en die van mij kunnen niet helpen ivm ziekte en verder werken de meesten overdag als ik hulp nodig heb. We hebben al met al toch veel mensen om ons heen die kleine dingetjes doen wat ze kunnen, maar toch kwamen we er maar niet uit.
manlief heeft zelfs over zorgverlof gehad op werk maar daar waren ze niet blij mee, parttime werk doen ze daar ook niet aan en liever geen vrouwen in dienst want die kunnen zwanger worden en van dat gedoe houden ze ook niet. Gelukkig is dat nu dus ook niet meer nodig.
pfff ik kan eindelijk mijn bed opzoeken en rusten, heerlijk, ergens geloof ik het nog niet helemaal is het echt gelukt?
ik heb manlief aan werk gezet, hij moest voor mij vechten bij de huisarts. doodeng vond die dat maar deed het netjes
huisarts ging aan de slag, ook hij werd van kastje naar de muur gestuurd maar het is rond
tot aan de bevalling komt er hulp in huis van 8-17 uur wanneer wij geen kinderopvang hebben.
daarna kijken ze hoe ik uit de bevallnig kom en of er meer hulp nodig is.
Huishouden doen tamarah (betaald) en schoonzus, mijn ouders en zwager doen de boodschappen met manlief, en een vriendin doet samen met mijn man van en naar de opvang pendelen.
Ik kan eindelijk de rust nemen voor mijn bekken en ribben, eindelijk geen zorgen maken en gaan rusten!
Dan zal ik ook psychisch weer tot rust kunnen komen, ik weet dat er een paar zich onderhand zorgen begon te maken.
En terecht hoor, ik ben sterk maar ook ik heb mijn grens.
Wij hebben gewoon giga pech met de zwangerschap maar mijn man heeft geen ouders meer en die van mij kunnen niet helpen ivm ziekte en verder werken de meesten overdag als ik hulp nodig heb. We hebben al met al toch veel mensen om ons heen die kleine dingetjes doen wat ze kunnen, maar toch kwamen we er maar niet uit.
manlief heeft zelfs over zorgverlof gehad op werk maar daar waren ze niet blij mee, parttime werk doen ze daar ook niet aan en liever geen vrouwen in dienst want die kunnen zwanger worden en van dat gedoe houden ze ook niet. Gelukkig is dat nu dus ook niet meer nodig.
pfff ik kan eindelijk mijn bed opzoeken en rusten, heerlijk, ergens geloof ik het nog niet helemaal is het echt gelukt?