Daar waar de bevalling en de kraamtijd van mijn eerste kindje één groot feest was, werd de bevalling en de tijd daarna met mijn tweede kindje een grote teleurstelling. Zo groot dat ik depressief werd en nu anderhalf jaar later nog steeds niet helemaal de oude ben. Een hoop dingen die rond de geboorte van mijn dochtertje speelden (o.a. IVF-ICSI behandelingen, een partner die niet achter het krijgen van nog een kindje bleek te staan, een zoontje dat heel slecht reageerde op de komst van zijn zusje en een baby die veel huilde) zijn inmiddels opgelost en heb ik achter mij kunnen laten. Pijnpunt blijft dat ik het nog steeds niet kan verkroppen dat de bevalling zelf zo slecht is verlopen. Niet technisch gezien maar alles er om heen : halsoverkop naar het ziekenhuis zonder man want die kon niet op tijd thuis zijn, in het ziekenhuis geen fatsoenlijke opvang gehad, heel erg aan m'n lot overgelaten, nauwelijks verzorging gehad, verloskundige die nauwelijk naar me om keek en me zelfs in de steek liet toen halverwege de ontsluiting bleek dat er toch nog medisch ingrijpen nodig was, ziekenhuispersoneel dat stond te bekvechten terwijl ik aan de laatste loodjes bezig was. Alles is in een waas van pijn, angst en wantrouwen langs me heen gegaan. Naar mijn gevoel heb ik iets wat een mooiste dag uit m'n leven had moeten zijn, compleet gemist en ik kan het niet meer overdoen. Ik ben boos en teleurgesteld en kan geen bevallingsverhaal van een ander aanzien of aan horen. Ik heb het gevoel dat ik mijn verhaal nergens kwijt kan omdat men vindt dat ik naar het heden moet kijken en naar mijn prachtige dochter die het geweldig doet. Ik hoop dat er ander vrouwen zijn voor wie de bevalling ook een (onverteerbare) teleurstelling is geworden. Ik hoop dat jullie verhalen mij verder helpen.
Mamax
Mamax