Lieve moeders,
Wij zijn trotse ouders van een heel gezellig ventje van 1,5 jaar oud. Vanaf het begin bleek hij al aardig wat van mijn temperament mee gekregen te hebben. Het is een lief ventje, maar als het de laatste tijd niet zo gaat zoals meneer het in gedachten had/heeft krijst hij alles bij elkaar inclusief rollen over de grond. Als ik hem wil troosten slaat en schopt hij mij dus ik laat hem volgens de ‘richtlijnen’ uitrazen.
Hij zit dan totaal in een waas en is niet af te leiden. Ik leg hem dan ergens neer waar hij zich zo min mogelijk kan bezeren. Andere ouders kijken mij gevoelsmatig aan of ik een ontaarde ouder ben, een vreselijk gevoel! Als hij enigszins gekalmeerd is troost ik hem en probeer ik hem af te leiden van het ‘doel’ wat hij had.
Ik probeer hem voor te bereiden op de situatie, bv dikke pret in het zwembad, maar eruit is een drama. Ik begin geruime tijd ervoor met hem te vertellen dat we gaan, omkleden en een lekker broodje gaan eten. Dit mag helaas niet baten en ik word er moedeloos van.
Toch kan ik mij niet voorstellen dat wij de enige zijn met een kindje met een duidelijke wil. Wie oh wie kan zich vinden in mijn gevoelens en heeft wellicht tips & trucs?
Groetjes Fleur
Wij zijn trotse ouders van een heel gezellig ventje van 1,5 jaar oud. Vanaf het begin bleek hij al aardig wat van mijn temperament mee gekregen te hebben. Het is een lief ventje, maar als het de laatste tijd niet zo gaat zoals meneer het in gedachten had/heeft krijst hij alles bij elkaar inclusief rollen over de grond. Als ik hem wil troosten slaat en schopt hij mij dus ik laat hem volgens de ‘richtlijnen’ uitrazen.
Hij zit dan totaal in een waas en is niet af te leiden. Ik leg hem dan ergens neer waar hij zich zo min mogelijk kan bezeren. Andere ouders kijken mij gevoelsmatig aan of ik een ontaarde ouder ben, een vreselijk gevoel! Als hij enigszins gekalmeerd is troost ik hem en probeer ik hem af te leiden van het ‘doel’ wat hij had.
Ik probeer hem voor te bereiden op de situatie, bv dikke pret in het zwembad, maar eruit is een drama. Ik begin geruime tijd ervoor met hem te vertellen dat we gaan, omkleden en een lekker broodje gaan eten. Dit mag helaas niet baten en ik word er moedeloos van.
Toch kan ik mij niet voorstellen dat wij de enige zijn met een kindje met een duidelijke wil. Wie oh wie kan zich vinden in mijn gevoelens en heeft wellicht tips & trucs?
Groetjes Fleur