Hey meiden,
Ik ben even een maandje niet geweest. Ik kon het even niet opbrengen om de zwanger sites te bezoeken. We hebben zoals sommige van jullie weten bij de 20 weken echo te horen gekregen dat onze kleine man een ernstige hartafwijking heeft.Tenminste, eerst leek het ernstig en toen leek het weer mee te vallen en uiteindelijk blijkt dat het toch een hele ernstige hartafwijking is. Ons zoontje heeft een groot gat tussen beide hartkamers en zijn aorta ontwikkeld zich niet verder en wordt nu al nauwelijks meer gebruikt. Toch hebben we in overleg met de kindercardioloog besloten om ervoor te gaan. Als alles goed gaat en het hartje zich niet nog anders ontwikkeld de komende 3 maanden zal onze kleine man een of meerdere heftige operaties moeten ondergaan maar als dat allemaal lukt kan hij een 'normaal' leven leiden. Ik vind het alleen heel lastig om om te gaan met alle onzekerheden, alles wat er fout kan gaan en ook te accepteren dat het misschien wel maanden gaat duren voordat we thuis zijn met ons zoontje.
Daarnaast zit ik nu al 5 weken thuis omdat ik heel veel harde buiken heb. Gemiddeld 50 per dag en ze weten niet waar dit vandaan komt. Dit staat overigens los van de hartafwijking. Dus die onzekerheid komt er ook nog eens bij. De kindercardioloog heeft ons gezegd dat hij niet voor week 36 geboren mag worden omdat hij anders te klein is om de eerste noodzakelijke ingreep te ondergaan. Ik probeer dus zoveel mogelijk plat te blijven en mezelf niet gek te maken door teveel te piekeren.
Maar nu wil ik proberen om weer wat meer te gaan genieten van mijn zwangerschap. Dit is tenslotte mijn eerste. Omdat ik al 37 ben wilde ik eigenlijk maar 1 kindje, maar nu door alle perikelen denk ik weleens dat ik dit nog een keer wil meemaken, maar dan hopelijk wel op de normale manier. Maar ik kom dus weer lekker meekletsen en ook al zal ik dit alles waarschijnlijk niet helemaal los kunnen laten, wil ik ook gewoon weer meekletsen over de normale zaken.
Sorry voor het lange verhaal!
Liefs,
Linda
Ik ben even een maandje niet geweest. Ik kon het even niet opbrengen om de zwanger sites te bezoeken. We hebben zoals sommige van jullie weten bij de 20 weken echo te horen gekregen dat onze kleine man een ernstige hartafwijking heeft.Tenminste, eerst leek het ernstig en toen leek het weer mee te vallen en uiteindelijk blijkt dat het toch een hele ernstige hartafwijking is. Ons zoontje heeft een groot gat tussen beide hartkamers en zijn aorta ontwikkeld zich niet verder en wordt nu al nauwelijks meer gebruikt. Toch hebben we in overleg met de kindercardioloog besloten om ervoor te gaan. Als alles goed gaat en het hartje zich niet nog anders ontwikkeld de komende 3 maanden zal onze kleine man een of meerdere heftige operaties moeten ondergaan maar als dat allemaal lukt kan hij een 'normaal' leven leiden. Ik vind het alleen heel lastig om om te gaan met alle onzekerheden, alles wat er fout kan gaan en ook te accepteren dat het misschien wel maanden gaat duren voordat we thuis zijn met ons zoontje.
Daarnaast zit ik nu al 5 weken thuis omdat ik heel veel harde buiken heb. Gemiddeld 50 per dag en ze weten niet waar dit vandaan komt. Dit staat overigens los van de hartafwijking. Dus die onzekerheid komt er ook nog eens bij. De kindercardioloog heeft ons gezegd dat hij niet voor week 36 geboren mag worden omdat hij anders te klein is om de eerste noodzakelijke ingreep te ondergaan. Ik probeer dus zoveel mogelijk plat te blijven en mezelf niet gek te maken door teveel te piekeren.
Maar nu wil ik proberen om weer wat meer te gaan genieten van mijn zwangerschap. Dit is tenslotte mijn eerste. Omdat ik al 37 ben wilde ik eigenlijk maar 1 kindje, maar nu door alle perikelen denk ik weleens dat ik dit nog een keer wil meemaken, maar dan hopelijk wel op de normale manier. Maar ik kom dus weer lekker meekletsen en ook al zal ik dit alles waarschijnlijk niet helemaal los kunnen laten, wil ik ook gewoon weer meekletsen over de normale zaken.
Sorry voor het lange verhaal!
Liefs,
Linda