Hoi Meiden,
Ik ben 22 oktober gecurreteerd na mijn miskraam en sindsdien ging het heel goed met me. Ik ben lekker weer aan het werk, waar ook veel ontwikkelingen zijn omdat het bedrijf verhuisd is en we nieuwe collega's hebben gekregen. Sinds ik weer ging werken, had ik het lekker druk en voelde me prima. Ik had zoiets van: ik hou me niet met zwanger worden bezig en zie het allemaal wel, ik ga gewoon van het leven genieten. Maar nu heb ik een terugval, doordat ik hoorde dat mijn nicht in verwachting is. Voor haar fantastisch natuurlijk, maar ik kan jammergenoeg niet echt blij voor haar zijn. Alles komt in een klap naar boven en ik dacht zelfs iets van jaloezie te voelen. Heel flauw natuurlijk, maar ik kan er echt niets aan doen. Ik voel me verdrietig en boos tegelijk, net terwijl ik dacht dat ik er weer aardig bovenop was. Tot overmaat van ramp vroeg er gisteren ook nog eens iemand aan me hoe het met mijn zwangerschap ging! Toen moest ik alles weer vertellen, en dat wilde ik eigenlijk niet.
Als het met mijn zwangerschap wel allemaal goed was gegaan, was ik nu net zo ver geweest als prinses Mabel. Ook weer zoiets: dat zal uiteraard WEL goed gaan! Word ik ook weer zo pissig over. Maar ja, ik ben nu ook heel onredelijk, dat weet ik ook wel, maar ik kan mijn gevoelens niet uitschakelen! Sorry, ik wilde het gewoon even kwijt.
Liefs van Anna
Ik ben 22 oktober gecurreteerd na mijn miskraam en sindsdien ging het heel goed met me. Ik ben lekker weer aan het werk, waar ook veel ontwikkelingen zijn omdat het bedrijf verhuisd is en we nieuwe collega's hebben gekregen. Sinds ik weer ging werken, had ik het lekker druk en voelde me prima. Ik had zoiets van: ik hou me niet met zwanger worden bezig en zie het allemaal wel, ik ga gewoon van het leven genieten. Maar nu heb ik een terugval, doordat ik hoorde dat mijn nicht in verwachting is. Voor haar fantastisch natuurlijk, maar ik kan jammergenoeg niet echt blij voor haar zijn. Alles komt in een klap naar boven en ik dacht zelfs iets van jaloezie te voelen. Heel flauw natuurlijk, maar ik kan er echt niets aan doen. Ik voel me verdrietig en boos tegelijk, net terwijl ik dacht dat ik er weer aardig bovenop was. Tot overmaat van ramp vroeg er gisteren ook nog eens iemand aan me hoe het met mijn zwangerschap ging! Toen moest ik alles weer vertellen, en dat wilde ik eigenlijk niet.
Als het met mijn zwangerschap wel allemaal goed was gegaan, was ik nu net zo ver geweest als prinses Mabel. Ook weer zoiets: dat zal uiteraard WEL goed gaan! Word ik ook weer zo pissig over. Maar ja, ik ben nu ook heel onredelijk, dat weet ik ook wel, maar ik kan mijn gevoelens niet uitschakelen! Sorry, ik wilde het gewoon even kwijt.
Liefs van Anna