Beste mensen,
Graag zou ik mijn verhaal willen delen met jullie mbt tienerzwangerschappen.
Hi allemaal,
Eigenlijk is dit verhaal heel persoonlijk en heel erg privé maar toch wil ik het delen om ouders van kinderen te kunnen te vertellen wat er gebeurd als je kind in de problemen komt.
Allemaal hebben we bijna drie jaar geleden kennis kunnen maken met Corona. Een ziekte waarvan niemand wist van het bestaan en wat het met mensen doet als je ziek
Wordt. We gingen in lockdown en kwamen thuis te zitten. Opgesloten van onze vrijheid, opgesloten van de buitenwereld, ver weg van iedereen vandaan.
Maar velen mensen hebben kinderen van jong tot oud. Kinderen konden niet meer naar school, weg van hun sociale vrijheid, hun bezigheden en hun routine.
En dat gold ook voor mij en mijn gezin.
Ik ben een moeder van drie prachtige kinderen. Een moeder die ze voor geen goud had willen missen. Liefde voor je kinderen dat is alles wat voor mij telt. In moeilijke tijden en in slechte tijden.
En zo heb ik dus drie kinderen varieerend van de leeftijd 18 tot en met 14 jaar.
De kinderen hadden het zwaar, weg van hun routine, weg van hun sociale leven alles.
Dit gold voor mij maar ook voor velen anderen ouders.
Veel kinderen hebben zich er doorheen weten te slaan maar dat geld niet voor iedereen.
En zo dus ook voor mijn gezin en mijn middelste.
Mijn zoon kwam thuis te zitten, en wist niet meer wat ie met zoveel vrijheid kon doen en raakte wat van het verkeerde pad.
Streken uithalen op deze leeftijd hoort erbij, niks mis mee, maar zijn leven raakt nog verder in het dal.
Een meisje leren kennen eind 2021, een liefde voor de pubers, en dat had en zou een geweldige tijd moeten zijn! Maar helaas zijn leven kwam door een hele domme fout in het gering.
Een meisje waarvan hij dacht en denkt dit is zij voor de rest van mijn leven lang ? Maar dat meisje bleek velen problemen te hebben.
Door hun dommigheid en naïviteit raakten zij zwanger. Twee pubers die alleen maar ruzie maakten, elkaars hoofd op hol lieten slaan en nog steeds slaan zijn beland in een ouderschap van hun eigen kind en zetten hun eigen leven op het spel!
En ze hebben geen middelen om eens voor zichzelf te kunnen zorgen laat staan voor hun kindje.
Inmiddels ben ik door deze hele toestanden me eigen kind bijna kwijt.
Als ouders van de kinderen zou je met elkaar om de tafel moeten gaan om te bespreken wat de eventuele mogelijkheden heden zijn. Maar helaas ging die optie niet voor mij op.
Toen ik moest vernemen dat mijn eigen zoon vader werd, vond ik dat ik de kinderen moest wijzen op de volgende opties; abortus, adoptie, het kindje zelf houden.
Maar toen ik dat liet weten aan het vriendinnetje van mijn zoon, toen had ik alles gedaan en was ik de boze pier.
Zelfs haar ouders waren boos.
Wat is dit voor een maatschappij?
Waar halen die mensen het in hun hoofd om dan maar te zeggen ik wil jullie niet meer spreken? Je houdt toch van je Kinderen of niet soms? Je wilt toch dat ze een goeie toekomst hebben en pas aan kinderen beginnen als zij dat zelf kunnen geven aan hun kinderen?
Maar nee alles is mijn schuld. In alles.
Mijn zoon zakte steeds verder weg. En inmiddels is het zo erg dat ik hem bijna kwijt bent door die familie daar.
Zij weten alles beter enzv. Nou dat is te zien aan dat gezin hoe hun kinderen terecht komen. Het is een en al ellende.
Ik had als moeder zijnde van mijn zoon met die ouders om de tafel willen gaan om tot een oplossing te komen, zodat beide tieners hun diploma kunnen halen en samen de opvoeding konden delen voor hun kind en ons kleinkind en zodat iedereen een goeie toekomst had gekregen.
En alles wat ik ook zeg tegen mijn zoon; wordt gebaseerd op dat ene berichtje wat ik aan zijn vriendinnetje had geschreven! Jullie hebben drie keuzes, en het enige wat ik vroeg was denk er heel goed over na, want een kindje maken is zo gedaan maar voor een kindje zorgen is voor een hele leven lang!
Ik ben de kwaaie pier van alles.
Maar mensen ik hoop dat jullie hiervan leren en laat jullie kinderen nooit zo belanden in een dal.
Graag zou ik mijn verhaal willen delen met jullie mbt tienerzwangerschappen.
Hi allemaal,
Eigenlijk is dit verhaal heel persoonlijk en heel erg privé maar toch wil ik het delen om ouders van kinderen te kunnen te vertellen wat er gebeurd als je kind in de problemen komt.
Allemaal hebben we bijna drie jaar geleden kennis kunnen maken met Corona. Een ziekte waarvan niemand wist van het bestaan en wat het met mensen doet als je ziek
Wordt. We gingen in lockdown en kwamen thuis te zitten. Opgesloten van onze vrijheid, opgesloten van de buitenwereld, ver weg van iedereen vandaan.
Maar velen mensen hebben kinderen van jong tot oud. Kinderen konden niet meer naar school, weg van hun sociale vrijheid, hun bezigheden en hun routine.
En dat gold ook voor mij en mijn gezin.
Ik ben een moeder van drie prachtige kinderen. Een moeder die ze voor geen goud had willen missen. Liefde voor je kinderen dat is alles wat voor mij telt. In moeilijke tijden en in slechte tijden.
En zo heb ik dus drie kinderen varieerend van de leeftijd 18 tot en met 14 jaar.
De kinderen hadden het zwaar, weg van hun routine, weg van hun sociale leven alles.
Dit gold voor mij maar ook voor velen anderen ouders.
Veel kinderen hebben zich er doorheen weten te slaan maar dat geld niet voor iedereen.
En zo dus ook voor mijn gezin en mijn middelste.
Mijn zoon kwam thuis te zitten, en wist niet meer wat ie met zoveel vrijheid kon doen en raakte wat van het verkeerde pad.
Streken uithalen op deze leeftijd hoort erbij, niks mis mee, maar zijn leven raakt nog verder in het dal.
Een meisje leren kennen eind 2021, een liefde voor de pubers, en dat had en zou een geweldige tijd moeten zijn! Maar helaas zijn leven kwam door een hele domme fout in het gering.
Een meisje waarvan hij dacht en denkt dit is zij voor de rest van mijn leven lang ? Maar dat meisje bleek velen problemen te hebben.
Door hun dommigheid en naïviteit raakten zij zwanger. Twee pubers die alleen maar ruzie maakten, elkaars hoofd op hol lieten slaan en nog steeds slaan zijn beland in een ouderschap van hun eigen kind en zetten hun eigen leven op het spel!
En ze hebben geen middelen om eens voor zichzelf te kunnen zorgen laat staan voor hun kindje.
Inmiddels ben ik door deze hele toestanden me eigen kind bijna kwijt.
Als ouders van de kinderen zou je met elkaar om de tafel moeten gaan om te bespreken wat de eventuele mogelijkheden heden zijn. Maar helaas ging die optie niet voor mij op.
Toen ik moest vernemen dat mijn eigen zoon vader werd, vond ik dat ik de kinderen moest wijzen op de volgende opties; abortus, adoptie, het kindje zelf houden.
Maar toen ik dat liet weten aan het vriendinnetje van mijn zoon, toen had ik alles gedaan en was ik de boze pier.
Zelfs haar ouders waren boos.
Wat is dit voor een maatschappij?
Waar halen die mensen het in hun hoofd om dan maar te zeggen ik wil jullie niet meer spreken? Je houdt toch van je Kinderen of niet soms? Je wilt toch dat ze een goeie toekomst hebben en pas aan kinderen beginnen als zij dat zelf kunnen geven aan hun kinderen?
Maar nee alles is mijn schuld. In alles.
Mijn zoon zakte steeds verder weg. En inmiddels is het zo erg dat ik hem bijna kwijt bent door die familie daar.
Zij weten alles beter enzv. Nou dat is te zien aan dat gezin hoe hun kinderen terecht komen. Het is een en al ellende.
Ik had als moeder zijnde van mijn zoon met die ouders om de tafel willen gaan om tot een oplossing te komen, zodat beide tieners hun diploma kunnen halen en samen de opvoeding konden delen voor hun kind en ons kleinkind en zodat iedereen een goeie toekomst had gekregen.
En alles wat ik ook zeg tegen mijn zoon; wordt gebaseerd op dat ene berichtje wat ik aan zijn vriendinnetje had geschreven! Jullie hebben drie keuzes, en het enige wat ik vroeg was denk er heel goed over na, want een kindje maken is zo gedaan maar voor een kindje zorgen is voor een hele leven lang!
Ik ben de kwaaie pier van alles.
Maar mensen ik hoop dat jullie hiervan leren en laat jullie kinderen nooit zo belanden in een dal.