Hé meiden, wat heerlijk herkenbaar! Ik probeer het maar te nemen zoals het komt.
Al had ik er gisteren even de p over in toen ik, door plotseling meer spugen van zoonlief, in no time geen schone kleertjes meer voor hem had, geen monddoekjes en geen hydrofielluiers, en na de hele dag een megaberg wasgoed te hebben weggewassen, hem voor de zoveelste keer schone kleertjes kon aantrekken... zucht! En dan heb ik het er nog niet over dat er van eten koken dus niets meer gekomen is, ik die vriendin niet meer heb teruggebeld, de klusjes voor die dag niet gedaan zijn, de ongeopende post onvindbaar was, de vaatwasser openstond met nog steeds een deel schone vaat erin, het aanrecht volstond met alweer vuile vaat, terwijl her en der halfvolle bekers en glazen stonden van mijn verwoede pogingen niet uit te drogen en het (schone) wasgoed overal op stapels leek te liggen zodat het huis één slagveld leek! Het was sneu voor mijn man toen hij in deze chaos thuis moest komen..... gelukkig is het zo'n lieve schat die daar totaal geen probleem van maakt, maar meteen de handen uit de mouwen steekt (ja, ik prijs mij zeer gelukkig!).
Ach nou ja, het hoort erbij en uiteindelijk is dat spugen voor zoonlief vervelender dan voor mij. En als hij dan, na gespuugd te hebben, weer ligt te lachen en te kraaien.... dan kan het me ook niks meer schelen. Als baby lacht, lacht mama ook!
Succes allemaal!
Groetjes,
Tess
