He meiden,
Jullie hebben mijn bevallingsverhaal nog niet gehoord en voor mijn verwerking goed om het eens op te schrijven:
De nacht van donderdag 7 mei op vrijdag 8 mei lag ik naast mijn doodzieke man en werd geregeld wakker van zijn gekreun van pijn en koorts agv een heftige infectie. Af en toe had ik het idee dat ik iets voelde van buikpijn, maar ik ben telkens weer in slaap gevallen. Om half zes in de ochtend waren mijn man en ik allebei wakker en toen kwam er in mijn buikkramp een bepaalde regelmaat. Ik herkende het gelijk: weeen! Allebei de oma's hebben we een uurtje later opgebeld, de ene om op te passen op Stijn en mijn moeder om mee naar het ziekenhuis te gaan voor de bevalling. Dit omdat mijn man niet wist of hij met zijn ziekte bij de bevalling mocht zijn (ivm besmettelijkheid) en of hij uberhaupt in staat was om erbij te zijn zo ziek was hij. Vervolgens zijn we wat spullen gaan klaarleggen om mee te nemen naar het ziekenhuis. Ik ben even in bad gaan liggen, dat was heerlijk!
Om 8 uur ging ik ineens bloed verliezen en hebben we de VK gebeld. Ze kwam om 8.45 uur. Het bleek een invaller te zijn. Niet te geloven had ik weer! Zitten er 7 VK's bij de maatschap die ik allemaal een keer heb gezien en verteld van mijn bevallingsangst komt er een wildvreemde omdat er niemand beschikbaar was. De VK constateerde 1-2 cm ontsluiting. Ik dacht gelijk aan mijn vorige bevalling, toen duurde het daarna nog ruim 12 uur! Baalde dus enorm. De VK ging visites rijden en we moesten maar bellen als we haar nodig hadden. Ze kon niet zeggen hoe het verder zou gaan, gewoon afwachten maar. Inmiddels waren de beide oma's gearriveerd.
Om 10 uur had ik hele heftige weeën en mijn moeder zat maar te pushen dat ik naar het ziekenhuis moest gaan want het ging heel snel zei ze een tweede. Was bij haar ook. Dus maar de VK gebeld, die wilde toch eerst nog even langskomen.
Om 10.30 uur was ze er en had ik ineens 6-7 cm ontsluiting. We gingen dus naar het ziekenhuis. Maar tijdens het pakken van de spullen kreeg ik persweeën en zag ik de rit naar het ziekenhuis helemaal niet zo zitten. Ik vroeg aan de VK of ze dacht dat we het ziekenhuis nog gingen halen. Ze zei van wel dus we maakten aanstalten om te gaan. Toen ik na een paar hele heftige weeën eindelijk het huis wilde verlaten zei de VK: Hoe sta je tegenover thuis bevallen? Ik vond het prima, die auto zag ik me niet ingaan en ik was bang om onderweg te moeten bevallen. Dus weer de trap op naar boven. De oma's werden aan het werk gezet, kruiken maken, alle kraamspullen opzoeken, water koken.
Om 10.40 uur had ik volledige ontsluiting en brak de VK mijn vliezen. Er bleek enorm veel poep in het vruchtwater te zitten (net als bij mijn vorige bevalling). Op zich konden we nog steeds thuis bevallen, maar de hartslag van de kleine was gedaald naar rond de 60 en ging niet meer omhoog. Dus moest ik per ambulance naar het ziekenhuis worden gebracht. Iedereen in paniek. De ambulance kwam even later met gillende sirenes de straat inrijden. Mijn zoontje van 4 stond voor het raam toen mama werd afgevoerd. Achteraf hoorde ik dat hij het eerst cool vond en later erg bezorgd was. We hebben er nog wel een paar dagen met hem over nagepraat, maar ik geloof dat hij er niets aan overgehouden heeft. Dat ambulanceritje was errrrrug pittig, wat scheurde die man met die wagen. Mijn moeder zat voorin en bleef er zowat in. Achterin rolde ik bijna van de brancard want de banden wilde ik niet vast, want dan kon ik me niet meer bewegen. Ik hield me vast aan de broeder (die heb ik helemaal plat geknepen) en aan een handgreep aan de andere kant. Jeetje wat duurde die rit lang en ik maar persweeën in mijn eentje wegpuffen. Zegt tie broeder ook nog: wat is dat ziekenhuis ver weg zeg. Ik kon hem wel wurgen. Ik miste enorm mijn man, want die was echt een supercoach tijdens het puffen. In het ziekenhuis aangekomen konden de broeders de verlosafdeling niet vinden en toen heb ik wel ff gevloekt.
Om 11.25 uur was ik in het ziekenhuis. Het was een drukke bedoeling bij mijn bevalling, er was een gyn met vier verpleegkundigen, de VK, mijn moeder, mijn schoonzus en gelukkig ook mijn man. Dat de hele familie erbij was, was allemaal niet de bedoeling, maar ja het liep nu eenmaal zo... De hartslag van de baby was nog steeds niet goed dus hij moest er snel uit. En ik persen dus!!!! Ik vond het geen pretje en heb goed gevoeld hoe ik wederom mijn staartbeentje heb bezeerd. Om 11.45 uur werd Tijs geboren. Zijn scores waren direct goed, 9 en 10! Wat was ik blij dat hij leefde zeg. Nadat ik gehecht was (klein scheurtje) kwam Stijn met andere oma. Hij vond het broertje helemaal leuk en was ook blij om mama weer lachend te zien. Tijs werd ok bevonden door de kinderarts en ik mocht me douchen, aankleden en naar huis. Alleen had ik in de paniek mijn zeep en kleding vergeten…wel zaten er twee pyjama’s in mijn tas. Zeep heb ik van het ziekenhuis gekregen en ik heb de twee pyjama’s over elkaar aangetrokken en ben zo weg gegaan. Kon me niets schelen. Ik wilde lekker naar huis.
Al met al een hectische bevalling, maar stukken fijner dan mijn eerste bevalling.
Tijs is nu alweer 2,5 week oud. Het is een schattig en lief mannetje en het gaat prima met hem. Behalve erge last van mijn staartbeentje (moet vanzelf over gaan, duurde vorige keer een half jaar) gaat het verder ook goed met mij. Wel heb ik wederom moeten afhaken met de BV, want Tijs groeide er niet van. Na 1 dag bijvoeden met flesvoeding is hij gelijk 80 gram aangekomen! Na twee kuren zware antibiotica is mijn man er ook weer bovenop gekomen. We weten niet wat het nu precies is geweest, maar ik hoop dat hij het nooit meer krijgt....
Het is wel een heel lang verhaal geworden...
Groet
Lies
