Afgelopen zomer zijn wij en ons gezin verhuisd. Onze oudste heeft het eerste jaar op een andere school gezeten, waar hij zo nu en dan met een jongetje uit de klas speelde waar nagenoeg geen enkel ander kind mee mocht spelen. De ouders en het kind had ik zelf niets mee, maar ik vond dat het niet om mij ging. Als mijn zoon met hem wilde spelen, dan stond ik dat toe, het initiatief kwam vaak vanuit het andere kind of zijn moeder.
Dat jongetje was meer onbehouwen dan andere kinderen, ook overenthousiast. Mijn zoontje vond hem vaak ook te ruw en zei daar dan ook wat van.
Na de verhuizing naar een andere stad, is mijn zoontje het nieuwe schooljaar naar een andere school gegaan. Afgelopen oktober belde de moeder mij op om de kinderen nog een keer met elkaar te laten spelen, want haar kind miste mijn zoontje zo veel. Die speelafspraak heb ik bij hen thuis laten plaatsvinden en mijn man heeft ons zoontje aan het einde van de dag opgehaald. En daar is het toen mis gegaan. Bij het afscheid nemen werden de gebruikelijk 'high five' en 'boks' gedaan en beide keren sloeg het andere kind mijn zoontje in het gezicht. Tot huilen toe. De eerste keer zei mijn man er iets van en dacht nog dat het per ongeluk ging. Maar de tweede keer was volgens hem net zo doelbewust. Volgens mijn man stond de moeder erbij en was haar commentaar enkel, hij kent geen high five of boks. Mijn zoontje kwam beduusd thuis en had het er nog enige tijd over. Zijn uitspraak was vooral dat t niet lief was wat het andere kind had gedaan en dat hij liever niet meer met hem wilde spelen.
Nu komt het, vandaag staat de moeder weer op mijn voicemail, met de vraag of ik haar even terug wil bellen. Ik vermoed dat ze weer een speelafspraak wil maken. Mijn zoon heeft het niet meer over het andere kind, maar ja, hij is dan ook maar 5,5. Die leeft in het moment, het kan zo maar zijn dat hij het voorval van afgelopen oktober is vergeten. Maar ik niet, ik zie er nu eerlijk gezegd tegenop om ze eventueel weer af te laten spreken.
Dat jongetje was meer onbehouwen dan andere kinderen, ook overenthousiast. Mijn zoontje vond hem vaak ook te ruw en zei daar dan ook wat van.
Na de verhuizing naar een andere stad, is mijn zoontje het nieuwe schooljaar naar een andere school gegaan. Afgelopen oktober belde de moeder mij op om de kinderen nog een keer met elkaar te laten spelen, want haar kind miste mijn zoontje zo veel. Die speelafspraak heb ik bij hen thuis laten plaatsvinden en mijn man heeft ons zoontje aan het einde van de dag opgehaald. En daar is het toen mis gegaan. Bij het afscheid nemen werden de gebruikelijk 'high five' en 'boks' gedaan en beide keren sloeg het andere kind mijn zoontje in het gezicht. Tot huilen toe. De eerste keer zei mijn man er iets van en dacht nog dat het per ongeluk ging. Maar de tweede keer was volgens hem net zo doelbewust. Volgens mijn man stond de moeder erbij en was haar commentaar enkel, hij kent geen high five of boks. Mijn zoontje kwam beduusd thuis en had het er nog enige tijd over. Zijn uitspraak was vooral dat t niet lief was wat het andere kind had gedaan en dat hij liever niet meer met hem wilde spelen.
Nu komt het, vandaag staat de moeder weer op mijn voicemail, met de vraag of ik haar even terug wil bellen. Ik vermoed dat ze weer een speelafspraak wil maken. Mijn zoon heeft het niet meer over het andere kind, maar ja, hij is dan ook maar 5,5. Die leeft in het moment, het kan zo maar zijn dat hij het voorval van afgelopen oktober is vergeten. Maar ik niet, ik zie er nu eerlijk gezegd tegenop om ze eventueel weer af te laten spreken.