<p>Even kort mijn huidige situatie. We hebben lang (6.5 jaar) moeten wachten op deze zwangerschap. Al vroeg begonnen allerlei klachten:</p><p>10 weken zwanger diabetes en insuline</p><p>16 weken bekken pijn</p><p>18 weken hoge / wisselende bloeddruk</p><p>22 weken cts</p><p>Dit naast de gewone klachten die horen bij een zwangerschap. Ik ben nu 28 weken +2 dagen en gisteravond had ik een bloeding. Ziekenhuis gebeld en ik mocht direct langskomen. Bloeddruk was goed, ecg was goed van de kleine, bloedverlies was gestopt, placenta waren geen bijzonderheden te zien en inwendige echo, geen ontsluiting. Voor de zekerheid wilde ze mij een nachtje houden ter observatie. Geen bloedverlies meer gehad en vanochtend was bloeddruk nog steeds ok en weer een goede ecg van de kleine. Ik mocht weer naar huis.</p><p>Ik merk nu alleen dat ik zo gespannen en bang ben van de onzekerheid. Elk toiletbezoekje is spannend / stressvol en ook over de steken en pijn in mijn buik kan ik mij opeens ongerust maken. Die had ik hiervoor ook geregeld. Een paar dagen als de baarmoeder groeit (zei de gynaecoloog).</p><p>Maar ja, hoe weet ik nu of ik aan de bel moet trekken of dit gewoon groeipijn is? Het is mijn 1e zwangerschap. Hoe voel je verschil tussen een wee en een oefenwee? Hoe voelt een wee? Hoe anders is dit dan de groeipijn?</p><p>Voor mijzelf en de kleine is het beter als ik de zorgen loslaat en erop vertrouw dat het goed komt.</p><p>Wie herkent dit? Hoe ga je om met de onzekerheid? Wie heeft er tips voor mij?</p>
Tips loslaten onzekerheid
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Geloof me: als het een wee is dan weet je dat. Als t niet zo een pijn doet dat je ervan moet janken en schreeuwen is t geen wee. Ik dacht tijdens mijn zwangerschap ook dt er van alles mis zou gaan. Als ik ff geen beweging voelde raakte ik direct in paniek. Eigenlijk heb ik er niet egt een tip voor behalve dt je je moet bedenken dat je er geen invloed op hebt. Als ik me besef dat ik er geen controle over kan hebben kan ik t loslaten want ja, whatever will be shall be. Ik hoop dat dat ook voor jou kan werken want je nig zo lang zorgen maken is geen pretje x
Een wee voelde (voor mij) als menstruatiekramp maar dan x 10, met een duidelijk begin, piek en eind. Groeipijn voelde meer als een beetje zeurende pijn.
Probeer er op te vertrouwen dat je kindje komt wanneer hij/zij er aan toe is. Misschien dat afleiding helpt om er niet te veel over te stressen..?
Probeer er op te vertrouwen dat je kindje komt wanneer hij/zij er aan toe is. Misschien dat afleiding helpt om er niet te veel over te stressen..?
Hoi,
Wat naar voor je al die klachten! Ik ben zelf momenteel 27+2 en zit vanaf half augustus in de ziektewet. Ik heb zelf ook veel verschillende soorten klachten gehad keer op keer dat het niet meet uit te houden was. Al helaas vanaf het begin.. Ik leef heel erg met je mee en snap je onzekerheid zo goed!
Het enige wat je kan doen is vertrouwen op je lijf.. Werk je nog wel? Als het daar ook niet goed gaat zou ik het aankaarten en evt om gepaste werk vragen. Als je toch erg onzeker bent over iets of twijfelt bel dan je gyn of verloskundige! Bij mij zijn ze gelukkig heel begripvol en mocht ook elke keer een echo om te zien dat het echt goed zat.
Dit is ook mijn eerste zwangerschap dus wat betreft de weeen zou ik het niet weten maar ik denk dat we die echt wel aanvoelen hoor! Een wee en gewoon pijn lijkt mij niet hetzelfde. Waarvan de vraag eigenlijk? Benieuwd of bang voor vroeggeboorte? Als er geen aanleiding is voor vroeggeboorte zal dit ook niet snel zo zijn.. Ookal snap ik je onzekerheid wel. Probeer er aan te denken dat stress niet goed is voor de kleine, neem je rust goed en trek elke keer aan de bel bij twijfel. Heel lang zal het niet meer duren voordat onze kleintjes er zijn, probeer er nog van te genieten
Liefs
Wat naar voor je al die klachten! Ik ben zelf momenteel 27+2 en zit vanaf half augustus in de ziektewet. Ik heb zelf ook veel verschillende soorten klachten gehad keer op keer dat het niet meet uit te houden was. Al helaas vanaf het begin.. Ik leef heel erg met je mee en snap je onzekerheid zo goed!
Het enige wat je kan doen is vertrouwen op je lijf.. Werk je nog wel? Als het daar ook niet goed gaat zou ik het aankaarten en evt om gepaste werk vragen. Als je toch erg onzeker bent over iets of twijfelt bel dan je gyn of verloskundige! Bij mij zijn ze gelukkig heel begripvol en mocht ook elke keer een echo om te zien dat het echt goed zat.
Dit is ook mijn eerste zwangerschap dus wat betreft de weeen zou ik het niet weten maar ik denk dat we die echt wel aanvoelen hoor! Een wee en gewoon pijn lijkt mij niet hetzelfde. Waarvan de vraag eigenlijk? Benieuwd of bang voor vroeggeboorte? Als er geen aanleiding is voor vroeggeboorte zal dit ook niet snel zo zijn.. Ookal snap ik je onzekerheid wel. Probeer er aan te denken dat stress niet goed is voor de kleine, neem je rust goed en trek elke keer aan de bel bij twijfel. Heel lang zal het niet meer duren voordat onze kleintjes er zijn, probeer er nog van te genieten
Liefs
Voor mij is de zwangerschap heel uniek. Ik ben de afgelopen jaren te ziek geweest om zwanger te raken. Sinds een klein jaar ging het beter en na 2 mk's nu zwanger. Ik ben inmiddels ook al op leeftijd (37) en ik ben mij heel bewust van alle risico's die mijn ziektes en/of zwangerschaps ziektes met zich meebrengen. 1 daarvan is een verhoogd risico op vroeggeboorte. Ik merk ook dat al mijn energie naar het groeien van het kindje gaat en er weinig energie voor mij overblijft. Begrijp mij niet verkeerd, dat heb ik graag voor mijn kindje over. Na de geboorte neemt mijn energie vast weer toe. Ik ben sinds half augustus parttime aan het werk. Mede door de hoge bloeddruk.
Daarnaast zeg ik altijd dat ik niet op een roze wolk zit maar een medische wolk. Veel fases in de zwangerschap met zorgen. Tot 12 weken: niet opnieuw een mk. Nipt test, guo (aanleg organen goed ivm diabetes), had symptomen van pre eclampsie met 22 weken. En nu dan het bloedverlies.
En ergens denk ik wel dat de kleine sterk is, maar de vraag is en blijft wel of mijn lichaam het aan kan en wat mijn lichaam gaat doen met alle verhoogde risico's die ik heb. Sinds het bloedverlies ben ik wel banger geworden voor vroeggeboorte .
Vanaf 10 weken tel ik al af naar de 38 weken. Dan word ik ingeleid en kan ik daarna de kleine de voeding en bescherming geven die het nodig heeft zonder dat het daarvan afhankelijk is van mijn lichaam. En ik weet hoe hard mijn lichaam werkt om mijn kindje nu alles te geven (en daar ben ik dankbaar voor),maar is het genoeg? Hoe lang houdt mijn lichaam dat nog vol? Ik hoop tot minimaal 36 weken. Vandaar mijn vraag. Hoe laat ik de onzekerheid los...
Daarnaast zeg ik altijd dat ik niet op een roze wolk zit maar een medische wolk. Veel fases in de zwangerschap met zorgen. Tot 12 weken: niet opnieuw een mk. Nipt test, guo (aanleg organen goed ivm diabetes), had symptomen van pre eclampsie met 22 weken. En nu dan het bloedverlies.
En ergens denk ik wel dat de kleine sterk is, maar de vraag is en blijft wel of mijn lichaam het aan kan en wat mijn lichaam gaat doen met alle verhoogde risico's die ik heb. Sinds het bloedverlies ben ik wel banger geworden voor vroeggeboorte .
Vanaf 10 weken tel ik al af naar de 38 weken. Dan word ik ingeleid en kan ik daarna de kleine de voeding en bescherming geven die het nodig heeft zonder dat het daarvan afhankelijk is van mijn lichaam. En ik weet hoe hard mijn lichaam werkt om mijn kindje nu alles te geven (en daar ben ik dankbaar voor),maar is het genoeg? Hoe lang houdt mijn lichaam dat nog vol? Ik hoop tot minimaal 36 weken. Vandaar mijn vraag. Hoe laat ik de onzekerheid los...
Altijd bellen als je gevoel niet goed zit!!!!! Dan vinden ze je maar een zeur, oid, maar het is niet raar. Bij twijfel bellen, want beter een keertje extra naar de vk dan dat het niet goed gaat. Ik herken me echt in je verhaal. Heel veel stress heb ik ook gehad. Bij twijfel echt gewoon gaan, want je weet het niet!