Hoi Patty,
Ik ken Nynke natuurlijk helemaal niet, maar als ik jouw verhaaltje lees vraag ik me af of je misschien niet te veel van haar verwacht. Het is geen aanval hoor, maar ik heb met Julian ook wel eens gedacht: jongen, ga toch eens spelen (ipv aan mijn broekspijpen te hangen), en dan hoorde ik een dag later van oma: Wat kan hij toch leuk zelf spelen .
En eigenlijk kan hij dat ook best heel goed, zeker voor zijn leeftijd. Maar soms komt hij net op die momenten dat het mij helemaal niet past om aandacht vragen en wil hij met mij spelen. Ik heb dan wel eens het gevoel dat ik hem constant bezig moet houden, maar dat is een gevoel, als ik er objectief naar kijk (bij wijze van spreken met de klok erbij) dan valt het eigenlijk wel reuze mee.
Dit idee kwam bij mij naar boven, omdat je schrijft dat ze bij oma's wel zelf speelt. Misschien ervaren de oma's het anders dan jij, terwijl ze bij hun net zo lang zelf speelt als bij jou.
Maar goed, je vroeg om tips. Ik wissel het speelgoed ook af, de helft ligt voor het grijpen, de andere helft in de kast, en af en toe haal ik wat "nieuws" uit de kast. Soms helpt het ook als ik zeg: "waar is de bal?". Julian gaat dan op zoek naar de bal en is weer eventjes zoet. De meeste tijd verdrijft hij tegenwoordig met zijn loopfiets en de stereo... En ik "vlucht" ook vaak naar buiten, wandelen, fietsen, eendjes voeren, kinderboerderij, boodschappen doen, als Julian te lang thuis is wordt hij chagerijnig (tja, wat een karaktertje al he?).
En tot slot: als ze echt niet alleen speelt, bedenk dan dat het waarschijnlijk toch een fase is en dat het dus weer overgaat!
Groetjes,
Ellen m v Julian
