A
Anoniem
Guest
Sorry dames, even wat geklaag.
Sinds vorige week donderdag al om de dag aan het klussen. Totaal geen probleem. Gisteravond ook en daarna gaf mijn man een opmerking die ik verkeerd heb geïndexeerd. Hij wil graag dat ik de moeder van zijn kind word. Op dat moment gaf ik aan dat het lastig zal gaan worden... maar valt altijd te proberen. Mijn man praatte er voor mijn gevoel overheen en zei heel duidelijk 'Het gaat lukken.'
Toen maar zo gelaten.
Even later zaten we op de bank en waren we Ice Age deel 1 een gedeelte aan het bekijken. Dan heeft Manny een klein kindje vast en ziet hij in de grot dat hij ooit ook vader zal worden.
Mijn man weer zo'n opmerking 'mooi hè, ik zal ook met de kleine zo lief zijn en hem/haar vasthouden en mee spelen.'
De eerste paar tranen stonden al in mijn ogen. Maar verder kwam het niet.
Later in bed, toen kwamen de tranen pas. Want... toen las ik dat mijn getuige weer een extra chemokuur moest hebben en haar schoonzus (welke mij heeft geholpen toen ik depressief was 12-18 jaar ben nu 23) dat die schoonzus haar vader nu de laatste fase van zijn leven in gaat.
Toen had ik echt het idee.... we zijn alleen, kunnen het aan niemand vertellen, want ik zal hun hiermee niet belasten.
Mijn man sliep direct in en heeft mijn gehuil niet eens gehoord. Hij was ook echt onwijs moe.
Voelde zo raar.... vandaag het er nog niet met hem over kunnen hebben.
Iemand ervaring hiermee??
Alleen voelen? Niet dat wij nu al naar die persoon het willen vertellen, want we willen eerst 10 juli afwachten wat de gyn dan zegt. Aangezien PCO nog niet volledig is vastgesteld.
We hebben besloten het sowieso nog niet aan onze ouders te vertellen, welke zich dan direct zorgen gaan maken. Zeker mijn ouders, want die hebben in hetzelfde schuitje gezeten. Dus dit was juist zo'n mooie oplossing.... maar ja als het dan nu zo slecht met hun gaat....
Sinds vorige week donderdag al om de dag aan het klussen. Totaal geen probleem. Gisteravond ook en daarna gaf mijn man een opmerking die ik verkeerd heb geïndexeerd. Hij wil graag dat ik de moeder van zijn kind word. Op dat moment gaf ik aan dat het lastig zal gaan worden... maar valt altijd te proberen. Mijn man praatte er voor mijn gevoel overheen en zei heel duidelijk 'Het gaat lukken.'
Toen maar zo gelaten.
Even later zaten we op de bank en waren we Ice Age deel 1 een gedeelte aan het bekijken. Dan heeft Manny een klein kindje vast en ziet hij in de grot dat hij ooit ook vader zal worden.
Mijn man weer zo'n opmerking 'mooi hè, ik zal ook met de kleine zo lief zijn en hem/haar vasthouden en mee spelen.'
De eerste paar tranen stonden al in mijn ogen. Maar verder kwam het niet.
Later in bed, toen kwamen de tranen pas. Want... toen las ik dat mijn getuige weer een extra chemokuur moest hebben en haar schoonzus (welke mij heeft geholpen toen ik depressief was 12-18 jaar ben nu 23) dat die schoonzus haar vader nu de laatste fase van zijn leven in gaat.
Toen had ik echt het idee.... we zijn alleen, kunnen het aan niemand vertellen, want ik zal hun hiermee niet belasten.
Mijn man sliep direct in en heeft mijn gehuil niet eens gehoord. Hij was ook echt onwijs moe.
Voelde zo raar.... vandaag het er nog niet met hem over kunnen hebben.
Iemand ervaring hiermee??
Alleen voelen? Niet dat wij nu al naar die persoon het willen vertellen, want we willen eerst 10 juli afwachten wat de gyn dan zegt. Aangezien PCO nog niet volledig is vastgesteld.
We hebben besloten het sowieso nog niet aan onze ouders te vertellen, welke zich dan direct zorgen gaan maken. Zeker mijn ouders, want die hebben in hetzelfde schuitje gezeten. Dus dit was juist zo'n mooie oplossing.... maar ja als het dan nu zo slecht met hun gaat....
