toch maar ingeschreven bij een forum...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Lieve dames,
Ik ben nieuw hier en hoop hier een beetje troost te vinden.
Nooit gedacht dat ik dit zou doen, dat ik hier zou belanden...
Waarschijnlijk net als ieder van jullie.

Praten met 'vreemden' op een forum, omdat ik het idee heb dat niemand me meer begrijpt, dat ik werkelijke lotgenoten mis. Ik wil niet meer horen 'het komt wel goed'- terwijl dat helemaal geen absolute zekerheid blijkt te zijn...

Eerst jaren verlangen, nu jaren onderzoeken, testen, wachten op spannende uitslagen verder... kan ik er even niet meer tegen om tussen hoop, teleurstelling - wanhoop - te worden geslingerd.

Er is medisch gezien NIETS aan de hand!!!

Na inmiddels derde mislukte IUI-poging: Kan iemand mij alsjeblieft vertellen hoe ik positief kan blijven denken????

Alvast bedankt!
 
Hallo hoopje8,

Welkom op het forum wil ik nou ook weer niet zeggen, maar ik hoop dat je na lang wachten eindelijk eens een wondertje in je armen mag houden.
Bij ons is het ook een raadsel, wij zijn inmiddels 11 jaar bezig, alle iui gehad, maar geestelijk nog niet toe aan ivf.
Nou meisje heel veel sterkte.
 
Meid wat lijkt me dat moeilijk als je in je omgeving niet genoeg steun meer vindt. Mensen kunnen zo onredelijk zijn. Niemand kan in de toekomst kijken en daarom is het voor jullie zo moeilijk. Als je wist dat je over 5 jaar zwanger zou raken zou je er al heel anders in staan. Dan zou het nog wel lang duren maar dat zou het in ieder geval gebeuren. Nu kun je alleen maar hopen, terwijl je in het verleden al zo vaak teleurgesteld bent geraakt in je lichaam dat die hoop steeds meer afbrokkeld.
Als er medisch gezien niets aan de hand is, mag je altijd hoop hebben. De kans is er dus wel. En ja... waarom het dan niet gebeurd dat is dan ook groot raadsel.
Natuurlijk ben je nog niet toe aan berusting in het dit proces. Zo van: we zien wel hoe het komt in de toekomst. Ons leven is ook goed, zonder kindje.
Want dat is niet wat je wilt! Nu je nog een aantal pogingen iui en ivf voor de boeg hebt, zou ik ook zeker niets afsluiten. Pas als je helemaal uit gedokterd bent kun je gaan proberen te accepteren dat het niet lukt... maar zover ben je nog lang niet. Er zijn nog kansen en manieren... hou je daaraan vast.

Veel sterte met alles, want ook IUI en IVF zijn moeizame processen met al die hormonen en puncties... niet niks!
 
Hoi ,
K kan ook niet zeggen welkom , maar ik vind op dit forum altijd veel steun .
Ik ben 8 jaar bezig om zwanger te worden , ik wil erbij zeggen dat ik nu zwanger ben .
Bij deze ben ik een bewijs dat je nooit mag opgeven ,
Wij hebben dit altijd privé gehouden , wat ik nu nooit
Meer zou doen .
Alles geprobeerd , hormonen , timing , heling , acupunctuur , eten aangepast , III 7x , IVF 6x .
We hebben de laatste pogingen aan ouders en vrienden verteld omdat ik het niet meer aankon,
We hadden ons ook voorgenomen dat dit de laatste keer was , met een mooi gevolg .
Nachten en dagen heb ik gehuild gedroomd en gehoopt ....
Het laatste jaar had ik het losgelaten en we gingen het nog 1 keer doen , k ging er losjes mee om , k durfde niet hopen maar droomde stiekem .
En het is gelukt k ben nu 8 weken ,
K wil je dit melden als je echt iets wil geef dan nooit op ,
Hopelijk kan ik een steun voor je zijn ,
Bij ons was ook geen enkele medische reden te vinden ,
Heel heel veel moed en doorzetting ,
Blijf genieten vh leven en elkaar
Dan gaat het zeker lukken.

Liefs x
 
Hoi,

Ik wil nu niet de wijze almachtige deskundige hier gaan uithangen, maar ik zou je adviseren je snel door te laten verwijzen naar een psycholoog. Je hebt ongetwijfeld het advies 'je moet je gewoon meer ontspannen' al gehoord van iedereen, maar 'moeten' en 'ontspannen' zijn volgens mij gewoon tegengestelde begrippen. Bij mij heeft een serie gesprekken fantastisch geholpen. Ik stond er heel anders in dan daarvoor en toen ben ik pas begonnen aan een medisch traject. Alle artsen op de fertiliteitspoli stonden steeds weer verbaasd dat ik er zo relaxed mee omging en nu feitelijk de eerste poging meteen raak was, zei de gynaecologe ook dat stress zeer waarschijnlijk een factor van belang is, maar dat daar geen keiharde bewijzen voor zijn. Naar de huisarts dus en halen die verwijsbrief, het is niets om je voor te schamen! Ik vind het zo raar dat aan fertiliteitsteams niet standaard een psycholoog wordt toegevoegd....

Sterkte!

Doublemum
 
Ook ik hoor hier inmiddels niet meer thuis, maar leef nog altijd mee. Wij zijn niet heel lang bezig geweest voor de eerste (ronde 19) en de 2e was met 1 ronde hormonen raak. Maar zijn dus wel afhankelijk van de medische malle molen. Dit forum heeft mij veel geholpen, met alle vragen, tranen en wanhoop. Ik zou zeggen stort vooral hier je hart uit. De meiden hier begrijpen heel goed wat je voelt. Het valt echt niet mee en de radeloosheid is af en toe heel groot. Met psychologie heb ik dan weer helemaal niks, dus dat is een keus die je zelf moet maken.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan